Szarfowanie: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 6: | Linia 6: | ||
W dawnym introligatorstwie, nie podcinano skóry, introligatorzy zaopatrywali się w skórę o odpowiedniej grubości. W XVI-XIX w. podcinali tylko miejsca przeznaczone na zawinięcia. Szarfowanie upowszechniło się w 2. poł. XIX w. | W dawnym introligatorstwie, nie podcinano skóry, introligatorzy zaopatrywali się w skórę o odpowiedniej grubości. W XVI-XIX w. podcinali tylko miejsca przeznaczone na zawinięcia. Szarfowanie upowszechniło się w 2. poł. XIX w. | ||
| − | Szarfowanie wykonywane jest na obrzeżach (miejscach zawinięcia), przegubach, ewentualnie na całym grzbiecie, zwłaszcza w przypadku wykonywania garbów (wypukłych zwięzów). | + | Szarfowanie wykonywane jest na obrzeżach (miejscach zawinięcia), przegubach, ewentualnie na całym grzbiecie, zwłaszcza w przypadku wykonywania garbów (wypukłych zwięzów). Na całej powierzchni introligatorzy szarfują użytki przeznaczone na rogi lub lamówki, a czasem też skórę przeznaczoną na oprawę półskórkową. W wyjątkowych przypadkach szarfowaniu poddawana jest cała obłóczka. |
Szarfowanie można wykonywać ręcznie, lub przy pomocy specjalistycznych urządzeń. Do szarfowania ręcznego używane są specjalne noże do skóry, skalpele lub noże szewskie a niektórzy introligatorzy używają zwykłych, podłużnych noży. Nóż do skóry musi być doskonale zaostrzony, a szarfowana skóra leży na idealnie płaskiej, twardej powierzchni; najczęściej za podkład służą kamienie litograficzne. U introligatorstwie angielskim do szarfowania stosowano galanteryjne strugarki. W XX w. skonstruowano aparat do szarfowania z wymiennymi ostrzami, a także elektryczne maszynki szarfujące. | Szarfowanie można wykonywać ręcznie, lub przy pomocy specjalistycznych urządzeń. Do szarfowania ręcznego używane są specjalne noże do skóry, skalpele lub noże szewskie a niektórzy introligatorzy używają zwykłych, podłużnych noży. Nóż do skóry musi być doskonale zaostrzony, a szarfowana skóra leży na idealnie płaskiej, twardej powierzchni; najczęściej za podkład służą kamienie litograficzne. U introligatorstwie angielskim do szarfowania stosowano galanteryjne strugarki. W XX w. skonstruowano aparat do szarfowania z wymiennymi ostrzami, a także elektryczne maszynki szarfujące. | ||
Wersja z 12:38, 30 sie 2019
Spis treści
Szarfowanie
(podcinanie skóry) (ang. pare, fr. parer, niem. Schärfen, wł. scarnire)
Ścienianie skóry przeznaczonej na obleczenie okładki.
W dawnym introligatorstwie, nie podcinano skóry, introligatorzy zaopatrywali się w skórę o odpowiedniej grubości. W XVI-XIX w. podcinali tylko miejsca przeznaczone na zawinięcia. Szarfowanie upowszechniło się w 2. poł. XIX w.
Szarfowanie wykonywane jest na obrzeżach (miejscach zawinięcia), przegubach, ewentualnie na całym grzbiecie, zwłaszcza w przypadku wykonywania garbów (wypukłych zwięzów). Na całej powierzchni introligatorzy szarfują użytki przeznaczone na rogi lub lamówki, a czasem też skórę przeznaczoną na oprawę półskórkową. W wyjątkowych przypadkach szarfowaniu poddawana jest cała obłóczka.
Szarfowanie można wykonywać ręcznie, lub przy pomocy specjalistycznych urządzeń. Do szarfowania ręcznego używane są specjalne noże do skóry, skalpele lub noże szewskie a niektórzy introligatorzy używają zwykłych, podłużnych noży. Nóż do skóry musi być doskonale zaostrzony, a szarfowana skóra leży na idealnie płaskiej, twardej powierzchni; najczęściej za podkład służą kamienie litograficzne. U introligatorstwie angielskim do szarfowania stosowano galanteryjne strugarki. W XX w. skonstruowano aparat do szarfowania z wymiennymi ostrzami, a także elektryczne maszynki szarfujące.
Do ścieniania pergaminów a także niektórych rodzajów skóry np. skóry świńskiej używa się ostrego kawałka szkła.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Nóż do skóry
Aparat do szarfowania skóry
Strugarka
Szpaltowanie
Grafika
Aparat do szarfowania skóry Scharfix
Przypisy
- Paring, w: M.T. Roberts, D. Etherington, Bookbinding and the Conservation of Books. A Dictionary of Descriptive Terminology, https://cool.conservation-us.org/don/dt/dt2491.html
- Przypis 2
Autor: E.P.
