Żałobne oprawy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Zobacz też)
(Żałobne oprawy)
Linia 2: Linia 2:
 
(fr. reliure de deuil)
 
(fr. reliure de deuil)
 
   
 
   
oprawy mów pogrzebowych lub innych tekstów poświęconych znamienitym, niedawno zmarłym osobom. Przyjmuje się, że początek tej kategorii dzieł jest związany z uroczystościami pogrzebowymi królowej francuskiej, Anny Austriaczki (†1666), po których podobne oprawy zaczęto tworzyć we Francji i innych krajach europejskich. Istnieją jednak przesłanki, że podobne oprawy – jednak wyzbyte dekoracji o wanitatywnej treści – tworzono wcześniej w kręgu protestanckim. W Rzeczypospolitej szlacheckiej – mimo bogactwa ceremonii funeralnych –  ż. o. prawdopodobnie nie były szerzej stosowane. Zazwyczaj wykonywano je z czarnej skóry, aksamitu bądź tektury; dekoracja powstawała przeważnie w technice srebrzenia; wyróżniają się w niej motywy wanitatywne (np. czaszki z piszczelami) wkomponowane w zwierciadła i kompartymenty grzbietu; zwierciadła często ukazują herb zmarłego, właściciela księgi bądź autora tekstu.
+
oprawy mów pogrzebowych lub innych tekstów poświęconych znamienitym, niedawno zmarłym osobom. Przyjmuje się, że początek tej kategorii dzieł jest związany z uroczystościami pogrzebowymi królowej francuskiej, Anny Austriaczki (†1666), po których podobne oprawy zaczęto tworzyć we Francji i innych krajach europejskich. Istnieją jednak przesłanki, że podobne oprawy – jednak wyzbyte dekoracji o wanitatywnej treści – tworzono wcześniej w kręgu protestanckim. W Rzeczypospolitej szlacheckiej – mimo bogactwa ceremonii funeralnych –  ż. o. prawdopodobnie nie były szerzej stosowane. Zazwyczaj wykonywano je z czarnej skóry, aksamitu bądź papieru srebrzonego, czarnego lub fioletowego z reliefową dekoracją z motywem vanitas, tj. robaki i pająki; dekoracja powstawała przeważnie w technice srebrzenia; wyróżniają się w niej motywy wanitatywne (np. czaszki z piszczelami) wkomponowane w zwierciadła i kompartymenty grzbietu; zwierciadła często ukazują herb zmarłego, właściciela księgi bądź autora tekstu.
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==

Wersja z 01:31, 20 mar 2022

Żałobne oprawy

(fr. reliure de deuil)

oprawy mów pogrzebowych lub innych tekstów poświęconych znamienitym, niedawno zmarłym osobom. Przyjmuje się, że początek tej kategorii dzieł jest związany z uroczystościami pogrzebowymi królowej francuskiej, Anny Austriaczki (†1666), po których podobne oprawy zaczęto tworzyć we Francji i innych krajach europejskich. Istnieją jednak przesłanki, że podobne oprawy – jednak wyzbyte dekoracji o wanitatywnej treści – tworzono wcześniej w kręgu protestanckim. W Rzeczypospolitej szlacheckiej – mimo bogactwa ceremonii funeralnych – ż. o. prawdopodobnie nie były szerzej stosowane. Zazwyczaj wykonywano je z czarnej skóry, aksamitu bądź papieru srebrzonego, czarnego lub fioletowego z reliefową dekoracją z motywem vanitas, tj. robaki i pająki; dekoracja powstawała przeważnie w technice srebrzenia; wyróżniają się w niej motywy wanitatywne (np. czaszki z piszczelami) wkomponowane w zwierciadła i kompartymenty grzbietu; zwierciadła często ukazują herb zmarłego, właściciela księgi bądź autora tekstu.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Makabryczne oprawy
Papiery wytłaczane

Grafika

Przypisy

  1. Devaux 1977, s. 98;
  2. Wagner 2020, nr kat./il. 165b

Autor: A.W.