Szycie gotyckie: Różnice pomiędzy wersjami
(→Zobacz też) |
m (→Szycie gotyckie: uzupełn. term. ang.) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Szycie gotyckie== | ==Szycie gotyckie== | ||
| − | (fr. couture gothique) | + | (ang. sewing in gothic bindings; fr. couture gothique) |
Określenie odnoszące się nie do charakterystyki systemu szycia, a wyróżnione w literaturze w odniesieniu do charakterystyki kodeksów gotyckich. | Określenie odnoszące się nie do charakterystyki systemu szycia, a wyróżnione w literaturze w odniesieniu do charakterystyki kodeksów gotyckich. | ||
===Charakterystyka=== | ===Charakterystyka=== | ||
Szycie kodeksów w epoce gotyckiej ulega zróżnicowaniu. Ilość stacji waha się od dwóch do dziewięciu i jest generalnie uzależniona od wielkości bloku. Rozmieszczenie stacji jest regularne. Odległość między skrajnymi stacjami a krawędziami grzbietu bloku wynosi 50-150% szerokości międzyzwięźli. Otwory w stacjach, zarówno na zwięzy pojedyncze jak i podwójne, były pojedyncze i je nacinano lub przekłuwano. Przekłucia były bardziej popularne w Anglii niż w Europie kontynentalnej, po 1450 r. wzrasta liczba przekłuwanych stacji. Coraz częściej zwięzy wykonywano ze sznurka, szacuje się ok. 1/3 kodeksów gotyckich została na nie uszyta. Skórzane zwięzy stosowano jeszcze w XVI w., najczęściej wykonywano je z białej skóry wyprawy tłuszczowej lub glinowej. Najczęściej stosowanymi zwięzami skórzanymi, były paski przecięte w środku na pół, zwykle nie skręcone (il. 1). Zdarzały się też zwięzy podwójne tworzone z dwóch pasków skóry (il.2). Zwięzy sznurkowe wykonywano z włókien lnianych i konopnych. Zwięzy pojedyncze zaczęto stosować jeszcze przed końcem XV wiekiem (takie zwięzy zidentyfikowano w kodeksach powstałych w 1448 r. w Amsterdamie). Wszystkie zidentyfikowane dotychczas zwięzy pojedyncze z tego okresu były wykonane ze skręconych rzemieni (il. 3). | Szycie kodeksów w epoce gotyckiej ulega zróżnicowaniu. Ilość stacji waha się od dwóch do dziewięciu i jest generalnie uzależniona od wielkości bloku. Rozmieszczenie stacji jest regularne. Odległość między skrajnymi stacjami a krawędziami grzbietu bloku wynosi 50-150% szerokości międzyzwięźli. Otwory w stacjach, zarówno na zwięzy pojedyncze jak i podwójne, były pojedyncze i je nacinano lub przekłuwano. Przekłucia były bardziej popularne w Anglii niż w Europie kontynentalnej, po 1450 r. wzrasta liczba przekłuwanych stacji. Coraz częściej zwięzy wykonywano ze sznurka, szacuje się ok. 1/3 kodeksów gotyckich została na nie uszyta. Skórzane zwięzy stosowano jeszcze w XVI w., najczęściej wykonywano je z białej skóry wyprawy tłuszczowej lub glinowej. Najczęściej stosowanymi zwięzami skórzanymi, były paski przecięte w środku na pół, zwykle nie skręcone (il. 1). Zdarzały się też zwięzy podwójne tworzone z dwóch pasków skóry (il.2). Zwięzy sznurkowe wykonywano z włókien lnianych i konopnych. Zwięzy pojedyncze zaczęto stosować jeszcze przed końcem XV wiekiem (takie zwięzy zidentyfikowano w kodeksach powstałych w 1448 r. w Amsterdamie). Wszystkie zidentyfikowane dotychczas zwięzy pojedyncze z tego okresu były wykonane ze skręconych rzemieni (il. 3). | ||
| − | Kodeksy te szyto ściegiem na jodełkę, a także na pojedynczą i podwójną okrętkę. | + | Kodeksy te szyto ściegiem na jodełkę, a także na pojedynczą i podwójną okrętkę. |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
Wersja z 19:21, 15 sty 2022
Szycie gotyckie
(ang. sewing in gothic bindings; fr. couture gothique)
Określenie odnoszące się nie do charakterystyki systemu szycia, a wyróżnione w literaturze w odniesieniu do charakterystyki kodeksów gotyckich.
Charakterystyka
Szycie kodeksów w epoce gotyckiej ulega zróżnicowaniu. Ilość stacji waha się od dwóch do dziewięciu i jest generalnie uzależniona od wielkości bloku. Rozmieszczenie stacji jest regularne. Odległość między skrajnymi stacjami a krawędziami grzbietu bloku wynosi 50-150% szerokości międzyzwięźli. Otwory w stacjach, zarówno na zwięzy pojedyncze jak i podwójne, były pojedyncze i je nacinano lub przekłuwano. Przekłucia były bardziej popularne w Anglii niż w Europie kontynentalnej, po 1450 r. wzrasta liczba przekłuwanych stacji. Coraz częściej zwięzy wykonywano ze sznurka, szacuje się ok. 1/3 kodeksów gotyckich została na nie uszyta. Skórzane zwięzy stosowano jeszcze w XVI w., najczęściej wykonywano je z białej skóry wyprawy tłuszczowej lub glinowej. Najczęściej stosowanymi zwięzami skórzanymi, były paski przecięte w środku na pół, zwykle nie skręcone (il. 1). Zdarzały się też zwięzy podwójne tworzone z dwóch pasków skóry (il.2). Zwięzy sznurkowe wykonywano z włókien lnianych i konopnych. Zwięzy pojedyncze zaczęto stosować jeszcze przed końcem XV wiekiem (takie zwięzy zidentyfikowano w kodeksach powstałych w 1448 r. w Amsterdamie). Wszystkie zidentyfikowane dotychczas zwięzy pojedyncze z tego okresu były wykonane ze skręconych rzemieni (il. 3). Kodeksy te szyto ściegiem na jodełkę, a także na pojedynczą i podwójną okrętkę.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Szycie ściegiem na okrętkę
Szycie ściegiem w jodełkę
Grafika
il. 1. Skórzany podwójny zwięz, prosty utworzony z jednego paska skóry. (rys. Szirmai J.A., 2017, s. 184)
il. 2. Skórzany podwójny zwięz, prosty utworzony z dwóch skórzanych pasków. (rys. Szirmai J.A., 2017, s. 184)
il. 3. Skórzane pojedyncze skręcone zwięzy. (rys. Szirmai J.A., 2017, s. 184)
Przypisy
- Szirmai J.A., The archeology of medieval bookbinding, New York, 2017, s. 180-190.
- Wachnik B., Systemy szycia zabytkowych kodeksów - terminologia, historia, systematyka, zagadnienia konserwatorskie, część teoretyczno-badawcza pracy dyplomowej magisterskiej, promotor: dr hab. M. Pronobis-Gajdzis, prof. UMK, Toruń UMK 2020, s. 50, 52-55, 58-63 .
Autor: M.P.B.
