Kogut: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Przypisy)
m (Kogut: uzupełn. term. ang.)
 
(Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 3 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
ptak symbolizujący w kulturze chrześcijańskiej m.in. zmartwychwstanie Chrystusa oraz jego zwycięstwo nad siłami ciemności. W introligatorstwie romańskim i gotyckim ukazywany na tłokach o różnych kształtach (kwadraty, romby, koła) wg kilku schematów ikonograficznych; w większości z nich czytelna jest charakterystyczna dla kuraków krępa sylwetka, krótkie nogi z długimi pazurami, głowa z lekko zakrzywionym dziobem i niekiedy zaakcentowanym grzebieniem, a także bujny ogon. W przypadku tłoków romańskich, cechujących się silną stylizacją morfologii zwierzęcia, wydłużony tułów, potrójny czub na głowie oraz sterczące pióra ogona są przyczyną częstego identyfikowania go z pawiem. Na oprawach nowożytnych motyw ten zanikł niemal całkowicie.    
+
==Kogut==
 +
(ang. cock; fr. coq)
 +
 
 +
Ptak symbolizujący w kulturze chrześcijańskiej m.in. zmartwychwstanie Chrystusa oraz jego zwycięstwo nad siłami ciemności. W introligatorstwie romańskim i gotyckim ukazywany na tłokach o różnych kształtach (kwadraty, romby, koła) wg kilku schematów ikonograficznych; w większości z nich czytelna jest charakterystyczna dla kuraków krępa sylwetka, krótkie nogi z długimi pazurami, głowa z lekko zakrzywionym dziobem i niekiedy zaakcentowanym grzebieniem, a także bujny ogon. W przypadku tłoków romańskich, cechujących się silną stylizacją morfologii zwierzęcia, wydłużony tułów, potrójny czub na głowie oraz sterczące pióra ogona są przyczyną częstego identyfikowania go z →pawiem. Występuje też wśród innych zwierząt w dekoracjach nacinanych opraw (XIV-XV w.) oraz plakiet niderlandzkich (XV-1 poł. XVI w.). Na oprawach nowożytnych pojawiał się rzadko, w kontekście heraldycznym.
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
 +
[[Indeks alfabetyczny]] <br>
 
[[Paw]] <br>
 
[[Paw]] <br>
[[Ptak]] <br>
 
 
[[Zoomorficzne motywy]] <br>
 
[[Zoomorficzne motywy]] <br>
  
Linia 9: Linia 12:
  
 
<gallery>
 
<gallery>
File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1
+
Plik:Kogut 1.jpg | Motywy koguta naprzemienne z motywami orła wkomponowane w wić roślinną na oprawie nacinanej, Śląsk?, Łużyce?, 1 poł. XIv w., BUMK Toruń, fot. T. Kurek
 +
Plik:Kogut2.jpg | Przykłady tłoków gotyckich z motywem koguta, XV w., repr. wg: Schwenke, Scunke 1979, tabl. 129
 +
Plik:Kogut3.jpg | Motywy koguta (u dołu kompozycji) wraz z innymi zwierzętami w dekoracji plakiety niderlandzkiej, XV w., repr. wg: Fogelmark 1990, tabl. I
  
 
</gallery>
 
</gallery>
Linia 16: Linia 21:
  
 
# Schwenke, Schunke 1979, tabl. 129;  
 
# Schwenke, Schunke 1979, tabl. 129;  
# Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 15.
+
#Fogelmark 1990, tabl. I-II, XXVII-XXVIII;
 +
# Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 15;
 +
# Macchi F. i L. 2007, tabl. 16;
 +
# Wagner 2013 II, s. 183-189.
  
 
----
 
----
 
Autor: '''A.W.'''
 
Autor: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 16:33, 31 gru 2021

Kogut

(ang. cock; fr. coq)

Ptak symbolizujący w kulturze chrześcijańskiej m.in. zmartwychwstanie Chrystusa oraz jego zwycięstwo nad siłami ciemności. W introligatorstwie romańskim i gotyckim ukazywany na tłokach o różnych kształtach (kwadraty, romby, koła) wg kilku schematów ikonograficznych; w większości z nich czytelna jest charakterystyczna dla kuraków krępa sylwetka, krótkie nogi z długimi pazurami, głowa z lekko zakrzywionym dziobem i niekiedy zaakcentowanym grzebieniem, a także bujny ogon. W przypadku tłoków romańskich, cechujących się silną stylizacją morfologii zwierzęcia, wydłużony tułów, potrójny czub na głowie oraz sterczące pióra ogona są przyczyną częstego identyfikowania go z →pawiem. Występuje też wśród innych zwierząt w dekoracjach nacinanych opraw (XIV-XV w.) oraz plakiet niderlandzkich (XV-1 poł. XVI w.). Na oprawach nowożytnych pojawiał się rzadko, w kontekście heraldycznym.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Paw
Zoomorficzne motywy

Grafika

Przypisy

  1. Schwenke, Schunke 1979, tabl. 129;
  2. Fogelmark 1990, tabl. I-II, XXVII-XXVIII;
  3. Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 15;
  4. Macchi F. i L. 2007, tabl. 16;
  5. Wagner 2013 II, s. 183-189.

Autor: A.W.