Filigranowa dekoracja: Różnice pomiędzy wersjami
Z Leksykon oprawoznawczy
| Linia 2: | Linia 2: | ||
(fr. ornement en filigrane) | (fr. ornement en filigrane) | ||
| − | * | + | * Na złotniczych oprawach: zdobienia całych powierzchni lub fragmentów okładzin i grzbietów w formie ażurowej siatki ze skręconych (najczęściej dwóch) drucików. Poprzez ich zaginanie i łączenie ze sobą (za pomocą lutowania) tworzy się kompozycje ornamentalne, funkcjonujące samodzielnie – jako ażurowa koronka, lub na blaszanym podłożu. Od wczesnego średniowiecza f. d. chętnie stosowano na kunsztownych oprawach ksiąg liturgicznych. W gotyku i renesansie straciła na znaczeniu. Do jej ponownego rozkwitu doszło na Zachodzie Europy (zwłaszcza w kręgu protestanckim) w XVII-XVIII w., gdy f. d. zaczęto pokrywać oprawy małoformatowych modlitewników i śpiewników. Finezyjne ornamenty o floralnej stylizacji, ukształtowane ze srebrnych drucików, osadzano w delikatnych ramkach umieszczano na kontrastowym, złoconym tle blach okładzin i grzbietu; niekiedy f. d. wzbogacano charakterystycznymi, wypukłymi motywami koszyczków kwiatowych w typie słonecznika, wykonanymi w technice granulacji; czasami pośrodku okładzin widnieją superekslibrisy (zwykle w formie monogramu wiązanego); w analogiczny sposób opracowywano dekorację zapięć. |
| − | Na złotniczych oprawach: zdobienia całych powierzchni lub fragmentów okładzin i grzbietów w formie ażurowej siatki ze skręconych (najczęściej dwóch) drucików. Poprzez ich zaginanie i łączenie ze sobą (za pomocą lutowania) tworzy się kompozycje ornamentalne, funkcjonujące samodzielnie – jako ażurowa koronka, lub na blaszanym podłożu. Od wczesnego średniowiecza f. d. chętnie stosowano na kunsztownych oprawach ksiąg liturgicznych. W gotyku i renesansie straciła na znaczeniu. Do jej ponownego rozkwitu doszło na Zachodzie Europy (zwłaszcza w kręgu protestanckim) w XVII-XVIII w., gdy f. d. zaczęto pokrywać oprawy małoformatowych modlitewników i śpiewników. Finezyjne ornamenty o floralnej stylizacji, ukształtowane ze srebrnych drucików, osadzano w delikatnych ramkach umieszczano na kontrastowym, złoconym tle blach okładzin i grzbietu; niekiedy f. d. wzbogacano charakterystycznymi, wypukłymi motywami koszyczków kwiatowych w typie słonecznika, wykonanymi w technice granulacji; czasami pośrodku okładzin widnieją superekslibrisy (zwykle w formie monogramu wiązanego); w analogiczny sposób opracowywano dekorację zapięć. | + | |
| − | * | + | * Na skórzanych oprawach: |
| − | Na skórzanych oprawach: | + | |
... | ... | ||
Wersja z 20:22, 29 gru 2020
Spis treści
Filigranowa dekoracja
(fr. ornement en filigrane)
- Na złotniczych oprawach: zdobienia całych powierzchni lub fragmentów okładzin i grzbietów w formie ażurowej siatki ze skręconych (najczęściej dwóch) drucików. Poprzez ich zaginanie i łączenie ze sobą (za pomocą lutowania) tworzy się kompozycje ornamentalne, funkcjonujące samodzielnie – jako ażurowa koronka, lub na blaszanym podłożu. Od wczesnego średniowiecza f. d. chętnie stosowano na kunsztownych oprawach ksiąg liturgicznych. W gotyku i renesansie straciła na znaczeniu. Do jej ponownego rozkwitu doszło na Zachodzie Europy (zwłaszcza w kręgu protestanckim) w XVII-XVIII w., gdy f. d. zaczęto pokrywać oprawy małoformatowych modlitewników i śpiewników. Finezyjne ornamenty o floralnej stylizacji, ukształtowane ze srebrnych drucików, osadzano w delikatnych ramkach umieszczano na kontrastowym, złoconym tle blach okładzin i grzbietu; niekiedy f. d. wzbogacano charakterystycznymi, wypukłymi motywami koszyczków kwiatowych w typie słonecznika, wykonanymi w technice granulacji; czasami pośrodku okładzin widnieją superekslibrisy (zwykle w formie monogramu wiązanego); w analogiczny sposób opracowywano dekorację zapięć.
- Na skórzanych oprawach:
...
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Złotnicze oprawy
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Przypisy
Autor: A.W.
