Delfin: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
Linia 1: Linia 1:
==Delfin== (fr. Dauphin)
+
==Delfin==  
 +
(fr. Dauphin)
 +
 
 
Wywodzący się ze sztuki starożytnej i rozpowszechniony w renesansie motyw dekoracyjny symbolizujący m.in. wierność i fortunę, ale też Chrystusa Zbawiciela. Zazwyczaj poddany silnej stylizacji, na oprawach nowożytnych ukazywany jako autonomiczny motyw wprzęgany w dekorację okładzin, jako woluta o formach zoomorficznych, jako antytetyczne zamknięcie motywu fontanny (na oprawach północnowłoskich 1 ćw. XVI w.). Jako element ram ornamentalnych (dwa delfiny spięte opaską naprzemiennie z kwiatonem) widnieje na niektórych oprawach dla Jeana Groliera. W introligatorstwie włoskim XVI w. pojawiał się u stóp Fortuny. Na oprawach francuskich XVI-XVIII w. jako godło superekslibrisowe lub motyw dekoracyjny odnoszący się do delfina (następcy tronu) jako właściciela księgi. Ukazany na grupie opraw ksiąg z 2 poł. XVI w. dla króla Hiszpanii Filipa II.     
 
Wywodzący się ze sztuki starożytnej i rozpowszechniony w renesansie motyw dekoracyjny symbolizujący m.in. wierność i fortunę, ale też Chrystusa Zbawiciela. Zazwyczaj poddany silnej stylizacji, na oprawach nowożytnych ukazywany jako autonomiczny motyw wprzęgany w dekorację okładzin, jako woluta o formach zoomorficznych, jako antytetyczne zamknięcie motywu fontanny (na oprawach północnowłoskich 1 ćw. XVI w.). Jako element ram ornamentalnych (dwa delfiny spięte opaską naprzemiennie z kwiatonem) widnieje na niektórych oprawach dla Jeana Groliera. W introligatorstwie włoskim XVI w. pojawiał się u stóp Fortuny. Na oprawach francuskich XVI-XVIII w. jako godło superekslibrisowe lub motyw dekoracyjny odnoszący się do delfina (następcy tronu) jako właściciela księgi. Ukazany na grupie opraw ksiąg z 2 poł. XVI w. dla króla Hiszpanii Filipa II.     
  

Wersja z 17:18, 20 gru 2020

Delfin

(fr. Dauphin)

Wywodzący się ze sztuki starożytnej i rozpowszechniony w renesansie motyw dekoracyjny symbolizujący m.in. wierność i fortunę, ale też Chrystusa Zbawiciela. Zazwyczaj poddany silnej stylizacji, na oprawach nowożytnych ukazywany jako autonomiczny motyw wprzęgany w dekorację okładzin, jako woluta o formach zoomorficznych, jako antytetyczne zamknięcie motywu fontanny (na oprawach północnowłoskich 1 ćw. XVI w.). Jako element ram ornamentalnych (dwa delfiny spięte opaską naprzemiennie z kwiatonem) widnieje na niektórych oprawach dla Jeana Groliera. W introligatorstwie włoskim XVI w. pojawiał się u stóp Fortuny. Na oprawach francuskich XVI-XVIII w. jako godło superekslibrisowe lub motyw dekoracyjny odnoszący się do delfina (następcy tronu) jako właściciela księgi. Ukazany na grupie opraw ksiąg z 2 poł. XVI w. dla króla Hiszpanii Filipa II.

Zobacz też

Antytetyczny układ dekoracyjny
Fortuna
Zoomorficzne motywy

Grafika

Przypisy

  1. Devaux 1977, s. 60
  2. Carvin 1988, nr kat./il. A.110, AV.1054

Autor: A.W.