Amor vacui: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==''Amor vacui''== | ==''Amor vacui''== | ||
| − | (z łac. „umiłowanie pustki”) | + | (z łac. „umiłowanie pustki”) |
| − | + | Pojęcie typowe dla sztuk zdobniczych, niekiedy używane w kontekście dekoracji introligatorskiej; oznacza tendencję do operowania obszernymi powierzchniami pozbawionymi ornamentów. Wyłączywszy oprawy typowo użytkowe i wyzbyte dekoracji, postawa ta obecna była już w introligatorstwie średniowiecznym; najczęściej jednak wynikała z ograniczania kosztów pracy introligatora lub braku narzędzi zdobniczych. Jako zamierzony zabieg dekoracyjny a. v. pojawiło się w introligatorstwie XVI w. (okładziny obwiedzione liniami, z obszernym, pustym zwierciadłem), a przede wszystkim barokowym XVII-XVIII w., w którym profuzję (bogactwo? obfitość?) zdobień grzbietu często kontrastowano z dekoracyjną pustką okładzin. Skłonność do zestawiania bogatych, ornamentalnych ram i dużego, pustego zwierciadła cechowała też oprawy klasycystyczne i romantyczne. Od tego czasu jest nieprzerwanie obecna zarówno w oprawach rzemieślniczych jak i produkowanych przemysłowo; w skrajnych przypadkach objawia się całkowitą rezygnacją z dekoracji, a nawet napisów, na okładzinach i grzbiecie. | |
| + | ==Zobacz też== | ||
| − | [[ | + | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> |
| − | [[ | + | [[Klasycystyczne oprawy ]] <br> |
| + | [[Romantyczne oprawy ]] <br> | ||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
| Linia 12: | Linia 14: | ||
<gallery> | <gallery> | ||
File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1 | File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1 | ||
| − | |||
</gallery> | </gallery> | ||
Wersja z 19:26, 19 gru 2020
Spis treści
Amor vacui
(z łac. „umiłowanie pustki”)
Pojęcie typowe dla sztuk zdobniczych, niekiedy używane w kontekście dekoracji introligatorskiej; oznacza tendencję do operowania obszernymi powierzchniami pozbawionymi ornamentów. Wyłączywszy oprawy typowo użytkowe i wyzbyte dekoracji, postawa ta obecna była już w introligatorstwie średniowiecznym; najczęściej jednak wynikała z ograniczania kosztów pracy introligatora lub braku narzędzi zdobniczych. Jako zamierzony zabieg dekoracyjny a. v. pojawiło się w introligatorstwie XVI w. (okładziny obwiedzione liniami, z obszernym, pustym zwierciadłem), a przede wszystkim barokowym XVII-XVIII w., w którym profuzję (bogactwo? obfitość?) zdobień grzbietu często kontrastowano z dekoracyjną pustką okładzin. Skłonność do zestawiania bogatych, ornamentalnych ram i dużego, pustego zwierciadła cechowała też oprawy klasycystyczne i romantyczne. Od tego czasu jest nieprzerwanie obecna zarówno w oprawach rzemieślniczych jak i produkowanych przemysłowo; w skrajnych przypadkach objawia się całkowitą rezygnacją z dekoracji, a nawet napisów, na okładzinach i grzbiecie.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Klasycystyczne oprawy
Romantyczne oprawy
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
- Kozakiewicz 1996, s. 13.
Autor: A.W.
