Grawerowana dekoracja: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 18:05, 15 lis 2020

(inaczej: rytowana dekoracja); stosunkowo prosta technika dekoracji złotniczej, polegająca na grawerowaniu (rytowaniu) kompozycji na powierzchni metalu (złota, srebra itp.) za pomocą stalowych rylców (sztychli grawerskich) W dawnych epokach tym sposobem pokrywano dekoracją całe blachy okładzin książkowych, lub ich mniejsze detale (np. okucia), wyjątkowo również metalowe grzbiety. G. d. mogła być jedyną, jaką posłużono się do ozdoby oprawy, częściej jednak wzbogacano ją ażurową d., kameryzowaniem oraz elementami odlewanymi. W ten sposób zdobiono już wczesnośredniowieczne (np. Liber Aureus z Prüm, pocz. XII w.) i gotyckie (np. dolna okładzina Ewangeliarza z Niederalteich; 1496) oprawy ksiąg liturgicznych. G. d. często pokrywano mosiężne okucia i zapięcia opraw skórzanych (większość wyrobów tego rodzaju ma jednak dekorację wybitą ze sztanc). Praktyka tworzenia grawerowanej, prostej, linearnej dekoracji przetrwała na seryjnie wytwarzanych, mosiężnych zapięciach XVI-XVII w., jak również na okuciach i zapięciach złotniczych (inskrypcje, ornamenty, wizerunki i sceny figuralne itp.). Przykładem dominacji g. d. na złotniczych oprawach z XVI w. jest Srebrna Biblioteka ks. Albrechta Pruskiego. Przez całą epokę nowożytną chętnie dopełniano nią dekoracje opraw złotniczych, sporządzoną w innych technikach. W XIX-XXI w. stosowana najczęściej na okuciach luksusowych opraw (monogramy, herby, inskrypcje, ornamenty).

Zobacz też

ażurowa dekoracja
kameryzowanie
odlewana dekoracja
Srebrna Biblioteka

Grafika

Przypisy

Autor: A.W.