Anioł: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "==Grafika== <gallery> Plik:Anioł 1b.jpg") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| + | ==Anioł== | ||
| + | Postać uskrzydlonego, pulchnego, dziecka, często identyfikowana jako →putto lub →amorek (kupidyn). W renesansowym introligatorstwie Włoch, a później całej łacińskiej Europy, uległ rozpowszechnieniu głównie w formie uskrzydlonej główki anielskiej (główki cherubina) z parą niewielkich skrzydeł po bokach, rzadziej główką bez skrzydeł. W takim ujęciu występuje w obrębie większych kompozycji, np. jako regularnie rozmieszczone miniaturowe główki a. wśród profuzji innych, drobnych motywów i wstęg na →à la fanfare oprawach 2 poł. XVI – pocz. XVII w.; ponadto jako zwieńczenie kartuszy herbowych w superekslibrisach XVI – XVIII w. Niewielkie, złocone motywy a. w radosnej pozie, wyciskane z tłoków były często ukazywane w obrębie bogatej dekoracji okładzin na włoskich oprawach 2 poł. XVI-XVIII w. Od ery manieryzmu po XIX-pocz. XX w. motyw główki a. zdobył dużą popularność na złotniczych okuciach i zapięciach opraw ksiąg liturgicznych i dewocyjnych. W Polsce motyw główki a. znany jest głównie z opraw krakowskich mistrzów 1 poł. XVI w., m.in. Stanisława z Białej i Macieja z Przasnysza vel Mistrza Główek Anielskich oraz Jerzego Moellera. Pod koniec XVI w. i w 1 ćw. XVII w. często ukazywano ją na →orientalizujących oprawach polskich (głównie krakowskich i poznańskich), jako centralny motyw narożnych medalionów →maureskowo-wstęgowych. | ||
| + | ---- | ||
| + | A. W. | ||
| + | ---- | ||
| + | Bibl.: Hobson 1970, tabl. 8, 13, 29 i in.; Krynicka 1980, il. 19l, 21j-k, 30-31; Bologna 1998, s. 107, 146; Storm van Leeuwen 2011, nr kat./tabl. 39-41; Wagner 2016 II, s. 63, il. 9-11. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
<gallery> | <gallery> | ||
Plik:Anioł 1b.jpg | Plik:Anioł 1b.jpg | ||
Wersja z 17:32, 15 paź 2020
Anioł
Postać uskrzydlonego, pulchnego, dziecka, często identyfikowana jako →putto lub →amorek (kupidyn). W renesansowym introligatorstwie Włoch, a później całej łacińskiej Europy, uległ rozpowszechnieniu głównie w formie uskrzydlonej główki anielskiej (główki cherubina) z parą niewielkich skrzydeł po bokach, rzadziej główką bez skrzydeł. W takim ujęciu występuje w obrębie większych kompozycji, np. jako regularnie rozmieszczone miniaturowe główki a. wśród profuzji innych, drobnych motywów i wstęg na →à la fanfare oprawach 2 poł. XVI – pocz. XVII w.; ponadto jako zwieńczenie kartuszy herbowych w superekslibrisach XVI – XVIII w. Niewielkie, złocone motywy a. w radosnej pozie, wyciskane z tłoków były często ukazywane w obrębie bogatej dekoracji okładzin na włoskich oprawach 2 poł. XVI-XVIII w. Od ery manieryzmu po XIX-pocz. XX w. motyw główki a. zdobył dużą popularność na złotniczych okuciach i zapięciach opraw ksiąg liturgicznych i dewocyjnych. W Polsce motyw główki a. znany jest głównie z opraw krakowskich mistrzów 1 poł. XVI w., m.in. Stanisława z Białej i Macieja z Przasnysza vel Mistrza Główek Anielskich oraz Jerzego Moellera. Pod koniec XVI w. i w 1 ćw. XVII w. często ukazywano ją na →orientalizujących oprawach polskich (głównie krakowskich i poznańskich), jako centralny motyw narożnych medalionów →maureskowo-wstęgowych.
A. W.
Bibl.: Hobson 1970, tabl. 8, 13, 29 i in.; Krynicka 1980, il. 19l, 21j-k, 30-31; Bologna 1998, s. 107, 146; Storm van Leeuwen 2011, nr kat./tabl. 39-41; Wagner 2016 II, s. 63, il. 9-11.
