Aldyńskie oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
(→Grafika) |
(→Aldyńskie oprawy) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Aldyńskie oprawy== | ==Aldyńskie oprawy== | ||
| − | + | charakterystyczna grupa dzieł introligatorów weneckich od końca XV do 2 ćw. XVI w., kooperujących z oficyną aldyńską. Współpraca zainicjowana między Aldem Manucjuszem a lokalnymi introligatorami wynikała z dążności do usprawnienia każdego aspektu produkcji małoformatowych druków. W jej ramach wypracowano nowatorską formułę oprawy z ciemnej (w tym czarnej) skóry kozłowej na tekturze lub kartonie. Skutkowało to mniejszą wagą oraz względną miękkością i elastycznością woluminów, a w efekcie ich większą poręcznością niż w oprawach ze skóry i desek. Dekoracja a.o. była zazwyczaj prosta, zdominowana przez złocone lub ślepo wyciskane ramki linearne, niekiedy z półpierścieniami na osiach, które otaczają zwierciadło z przeważnie drobnym motywem centralnym i ozdobnikami narożnymi (nierzadko o formach orientalizujących). Między liniami obramienia lub w zwierciadle często pojawiają się złocone, antykwowe napisy. Spośród wykonawców a.o. paru zidentyfikowano (np. Andrea di Lorenzo zw. Mistrzem Mendozy), jednak większość pozostaje anonimowa. Masowy eksport książek aldyńskich m.in. w oryginalnych oprawach przyczynił się do zaadoptowania ich wzorca na płn. od Alp. Szczególnie ujawniło się to w Krakowie (w którym Aldo miał swoja agendę): od lat 20. XVI w. powstawały w nim małoformatowe oprawy z brązowej lub jasnej skóry na tekturze bądź deskach, z dekoracjami w typie aldyńskim na jednej lub obu okładzinach. Najprostsze z nich ograniczały się do prostokątnych, linearnych ramek (najczęściej złoconych); w bogatszych wariantach pośrodku nich widnieją niewielkie półpierścienie. Elementy linearne chętnie wzbogacano drobnymi motywami floralnymi (arabeska narożna, hedera), napisami (dot. zawartości książki lub jej właściciela), ale też – charakterystycznymi dla tradycji środkowoeuropejskiej – złoconymi, prostokątnymi plakietami. W latach 30-60 XVI w. wzorce te adaptowano również w oprawach większego formatu. Ponadto w okresie tym nastąpiło spopularyzowanie opraw w typie aldyńskim w innych ośrodkach introligatorstwa polskiego (Poznań, Toruń). W 3 ćw. XVI w. zaczęły jednak ustępować bardziej nowatorskim formom dekoracji. | |
| + | == == | ||
| + | A. W. | ||
| + | == == | ||
| + | Bibl.: De Marinis 1960, nr kat. 545, 618, 836 i in.; Bologna 1998, s. 38, 99, 1010; Hobson 1999, s. ….; Macchi F. i L, 2002, s. 7-8, 478-479; Macchi F. i L. 2007, s. 176-177, tabl. 71-74; Wagner 2012, s. 23-57; | ||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
Wersja z 17:16, 15 paź 2020
Spis treści
Aldyńskie oprawy
charakterystyczna grupa dzieł introligatorów weneckich od końca XV do 2 ćw. XVI w., kooperujących z oficyną aldyńską. Współpraca zainicjowana między Aldem Manucjuszem a lokalnymi introligatorami wynikała z dążności do usprawnienia każdego aspektu produkcji małoformatowych druków. W jej ramach wypracowano nowatorską formułę oprawy z ciemnej (w tym czarnej) skóry kozłowej na tekturze lub kartonie. Skutkowało to mniejszą wagą oraz względną miękkością i elastycznością woluminów, a w efekcie ich większą poręcznością niż w oprawach ze skóry i desek. Dekoracja a.o. była zazwyczaj prosta, zdominowana przez złocone lub ślepo wyciskane ramki linearne, niekiedy z półpierścieniami na osiach, które otaczają zwierciadło z przeważnie drobnym motywem centralnym i ozdobnikami narożnymi (nierzadko o formach orientalizujących). Między liniami obramienia lub w zwierciadle często pojawiają się złocone, antykwowe napisy. Spośród wykonawców a.o. paru zidentyfikowano (np. Andrea di Lorenzo zw. Mistrzem Mendozy), jednak większość pozostaje anonimowa. Masowy eksport książek aldyńskich m.in. w oryginalnych oprawach przyczynił się do zaadoptowania ich wzorca na płn. od Alp. Szczególnie ujawniło się to w Krakowie (w którym Aldo miał swoja agendę): od lat 20. XVI w. powstawały w nim małoformatowe oprawy z brązowej lub jasnej skóry na tekturze bądź deskach, z dekoracjami w typie aldyńskim na jednej lub obu okładzinach. Najprostsze z nich ograniczały się do prostokątnych, linearnych ramek (najczęściej złoconych); w bogatszych wariantach pośrodku nich widnieją niewielkie półpierścienie. Elementy linearne chętnie wzbogacano drobnymi motywami floralnymi (arabeska narożna, hedera), napisami (dot. zawartości książki lub jej właściciela), ale też – charakterystycznymi dla tradycji środkowoeuropejskiej – złoconymi, prostokątnymi plakietami. W latach 30-60 XVI w. wzorce te adaptowano również w oprawach większego formatu. Ponadto w okresie tym nastąpiło spopularyzowanie opraw w typie aldyńskim w innych ośrodkach introligatorstwa polskiego (Poznań, Toruń). W 3 ćw. XVI w. zaczęły jednak ustępować bardziej nowatorskim formom dekoracji.
A. W.
Bibl.: De Marinis 1960, nr kat. 545, 618, 836 i in.; Bologna 1998, s. 38, 99, 1010; Hobson 1999, s. ….; Macchi F. i L, 2002, s. 7-8, 478-479; Macchi F. i L. 2007, s. 176-177, tabl. 71-74; Wagner 2012, s. 23-57;
