Tytuł książki: Różnice pomiędzy wersjami
(→Tytuł książki) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
===Historia=== | ===Historia=== | ||
| − | W starożytności zwój rękopiśmienny posiadał doklejony na końcu skrawek papirusu lub pergaminu, zwany po grecku sillybos, po łac. titulus, czyli index, na którym wypisywano tytuł utworu. | + | W starożytności zwój rękopiśmienny posiadał doklejony na końcu skrawek papirusu lub pergaminu, zwany po grecku sillybos, po łac. titulus, czyli index, na którym wypisywano tytuł utworu. W średniowiecznych kodeksach tytuł lokowano na przedniej okładce, gdyż księgi przechowywano w pozycji leżącej. Kartka z wypisanym tytułem była niekiedy umieszczana w okienku tzw. tabliczce tytułowej. Wraz z upowszechnieniem dekoracji wytłaczanych, tytuły były tłoczone przy użyciu pojedynczych tłoków literniczych, na ślepo lub złocone. Alternatywnie tytuł mógł być wypisany na krawędziach kart. |
| − | + | Od momentu upowszechnienia przechowywania książek w pozycji stojącej z widocznym grzbietem, tytuł został przeniesiony na grzbiet. W oprawach z garbami zwięzów, jeden kompartyment był przeznaczony na umieszczenie w nim tytułu, tzw. pole tytułowe, najczęściej było to drugie pole od góry. Inne umieszczenie pola tytułowego znamionuje oprawę autorską, artystyczną. Przeniesienie pola tytułowego na sam szczyt grzbietu obserwujemy w oprawach romantycznych, zabieg ten chętnie stosowano także w dwudziestoleciu międzywojennym, choć wówczas pole tytułowe sytuowano na różnych wysokościach grzbietu. | |
| + | |||
| + | Czasem tytuł wytłaczano na barwnym szyldziku. W końcu XIX wieku tytuł zaczęto umieszczać pionowo. Było to skutkiem produkcji coraz cieńszych książek, na których nie mieścił się poziomy tytuł. W tradycji europejskiej, w tym polskiej, tytuł biegł z dołu do góry, w angielskiej i amerykańskiej odwrotnie: z góry do dołu. Współcześnie styl anglo-amerykański dominuje w praktyce wydawniczej. | ||
| + | |||
| + | Sporadycznie można spotkać tytuł wytłoczony ukośnie, co moglo być celowym zabiegiem estetycznym, lub rozwiązaniem praktycznym, gdy tytuł nie mieścił się na szerokości grzbietu. | ||
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
Wersja z 08:30, 25 sie 2020
Spis treści
Tytuł książki
Nazwa dzieła skomponowana i wprowadzana przez autora lub nadana przez edytora. Tytuł książki stanowi podstawowy środek identyfikacji i często znajduje się na okładce.
Historia
W starożytności zwój rękopiśmienny posiadał doklejony na końcu skrawek papirusu lub pergaminu, zwany po grecku sillybos, po łac. titulus, czyli index, na którym wypisywano tytuł utworu. W średniowiecznych kodeksach tytuł lokowano na przedniej okładce, gdyż księgi przechowywano w pozycji leżącej. Kartka z wypisanym tytułem była niekiedy umieszczana w okienku tzw. tabliczce tytułowej. Wraz z upowszechnieniem dekoracji wytłaczanych, tytuły były tłoczone przy użyciu pojedynczych tłoków literniczych, na ślepo lub złocone. Alternatywnie tytuł mógł być wypisany na krawędziach kart.
Od momentu upowszechnienia przechowywania książek w pozycji stojącej z widocznym grzbietem, tytuł został przeniesiony na grzbiet. W oprawach z garbami zwięzów, jeden kompartyment był przeznaczony na umieszczenie w nim tytułu, tzw. pole tytułowe, najczęściej było to drugie pole od góry. Inne umieszczenie pola tytułowego znamionuje oprawę autorską, artystyczną. Przeniesienie pola tytułowego na sam szczyt grzbietu obserwujemy w oprawach romantycznych, zabieg ten chętnie stosowano także w dwudziestoleciu międzywojennym, choć wówczas pole tytułowe sytuowano na różnych wysokościach grzbietu.
Czasem tytuł wytłaczano na barwnym szyldziku. W końcu XIX wieku tytuł zaczęto umieszczać pionowo. Było to skutkiem produkcji coraz cieńszych książek, na których nie mieścił się poziomy tytuł. W tradycji europejskiej, w tym polskiej, tytuł biegł z dołu do góry, w angielskiej i amerykańskiej odwrotnie: z góry do dołu. Współcześnie styl anglo-amerykański dominuje w praktyce wydawniczej.
Sporadycznie można spotkać tytuł wytłoczony ukośnie, co moglo być celowym zabiegiem estetycznym, lub rozwiązaniem praktycznym, gdy tytuł nie mieścił się na szerokości grzbietu.
Zobacz też
Tabliczki tytułowe
Szyldzik
Kompartymenty
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
- Jan Kuglin, Poligrafia książki, Wrocław 1964, s. 111-117.
- Kazimierz Rzewuski, Księgoznawstwo, Warszawa 1987, s. 40-41, 76, 85-86, 214-215.
- Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971.
Autor: EP, MPG
