Fałszowanie opraw: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | == | + | ==Fałszowanie opraw== |
| − | Oprawa | + | Oprawa wykonywana w celu wprowadzenia odbiorców w błąd, podszywająca się pod oprawę starszą lub oprawę pochodzącą z cenionego warsztatu lub kolekcji. W zależności od stopnia premedytacji oraz założonych celów można wyszczególnić różne poziomy fałszowania opraw: |
| − | * | + | * falsyfikat (oszustwo) |
* remboîtage | * remboîtage | ||
* imitacja | * imitacja | ||
| − | * | + | * naśladownictwo |
| − | * | + | * kopia. |
==Historia== | ==Historia== | ||
| − | Rozwój rynku antykwarskiego oraz bibliofilstwa w II poł. XIX w., wzrost cen na stare druki zachowane w oryginalnych artystycznych oprawach | + | Rozwój rynku antykwarskiego oraz bibliofilstwa w II poł. XIX w., wzrost cen na stare druki zachowane w oryginalnych artystycznych oprawach wpłynęły na rozwój zjawiska fałszowania opraw. Wysokie ceny płacone za oprawy sławnych bibliofilów (J. Groliera, T. Mahieu, Farnese, Macieja Korwina) kusiły nieuczciwych handlarzy i introligatorów (Louis Hague w Londynie i we Francji, Monte i Villa w Bolonii i in.) do tworzenia falsyfikatów. Falsyfikaty były następnie oferowane bibliotekom i muzeom jako oryginały. Dopiero bibliotekarz włoski G. Fumagalli odkrył fałszerstwa bolończyków i w 1902 opublikował wzory fałszywych tłoków. Następnie G.D. Hobson podał charakterystyczne cechy fałszowanych opraw "Canevari" i zreprodukował fałszywe oprawy Groliera. |
| − | + | ||
| − | + | ||
| + | ===Falsyfikat=== | ||
| + | Pierwszym ze sposobów fałszowania było kompilowanie idealnych woluminów z kilku książek, np. łączono tekst z rycinami, kartami tytułowymi i oprawami zgromadzonymi z różnych egzemplarzy. Dla stworzenia fałszywej proweniencji znanej biblioteki wytłaczano superekslibrisy, dewizy, herby, monogramy. | ||
| + | ===Remboîtage=== | ||
| + | Remboîtage polega na wklejeniu bloku książki w okładkę pochodzącą z innego dzieła z tej samej epoki. Na oprawie zacierano stary tytuł aw to miejsce tłoczono tytuł odpowiedniego dzieła . | ||
| + | |||
| + | ===Imitacja=== | ||
| + | Innym procederem było kopiowanie starych opraw i wykonywanie ich naśladownictw. Fałszerze wykonywali fałszywe znaki proweniencyjne lub sygnatury, oprawy postarzali i oferowali je za oryginały z dawnych epok. | ||
| + | |||
| + | ===Naśladownictwo=== | ||
| + | Naśladownictwo to daleko idące wzorowanie się na dziełach innych mistrzów, kopiowanie ich rozwiązań zdobniczych, tłoków, materiałów. Wprawdzie nie fałszuje się sygnatur, ani nie twierdzi, iż są to oryginały, ale samo naśladownictwo nosi znamię plagiatu, zaś kolejny właściciel, nie znający losów powstania oprawy może w dobrej wierze uważać dzieło za oryginał. | ||
| + | |||
| + | ===Kopia=== | ||
| + | Niekiedy introligatorzy wykonywali, i wykonują nadal, kopie dawnych opraw. Współcześnie nie sprawia trudności wykonanie repliki pojedynczych tłoków czy nawet plakiety obejmującej całą okładkę. Tego typu postępowanie jest często praktykowane podczas oprawiania wydawnictw faksymilowych. | ||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
Wersja z 17:50, 12 mar 2018
Spis treści
Fałszowanie opraw
Oprawa wykonywana w celu wprowadzenia odbiorców w błąd, podszywająca się pod oprawę starszą lub oprawę pochodzącą z cenionego warsztatu lub kolekcji. W zależności od stopnia premedytacji oraz założonych celów można wyszczególnić różne poziomy fałszowania opraw:
- falsyfikat (oszustwo)
- remboîtage
- imitacja
- naśladownictwo
- kopia.
Historia
Rozwój rynku antykwarskiego oraz bibliofilstwa w II poł. XIX w., wzrost cen na stare druki zachowane w oryginalnych artystycznych oprawach wpłynęły na rozwój zjawiska fałszowania opraw. Wysokie ceny płacone za oprawy sławnych bibliofilów (J. Groliera, T. Mahieu, Farnese, Macieja Korwina) kusiły nieuczciwych handlarzy i introligatorów (Louis Hague w Londynie i we Francji, Monte i Villa w Bolonii i in.) do tworzenia falsyfikatów. Falsyfikaty były następnie oferowane bibliotekom i muzeom jako oryginały. Dopiero bibliotekarz włoski G. Fumagalli odkrył fałszerstwa bolończyków i w 1902 opublikował wzory fałszywych tłoków. Następnie G.D. Hobson podał charakterystyczne cechy fałszowanych opraw "Canevari" i zreprodukował fałszywe oprawy Groliera.
Falsyfikat
Pierwszym ze sposobów fałszowania było kompilowanie idealnych woluminów z kilku książek, np. łączono tekst z rycinami, kartami tytułowymi i oprawami zgromadzonymi z różnych egzemplarzy. Dla stworzenia fałszywej proweniencji znanej biblioteki wytłaczano superekslibrisy, dewizy, herby, monogramy.
Remboîtage
Remboîtage polega na wklejeniu bloku książki w okładkę pochodzącą z innego dzieła z tej samej epoki. Na oprawie zacierano stary tytuł aw to miejsce tłoczono tytuł odpowiedniego dzieła .
Imitacja
Innym procederem było kopiowanie starych opraw i wykonywanie ich naśladownictw. Fałszerze wykonywali fałszywe znaki proweniencyjne lub sygnatury, oprawy postarzali i oferowali je za oryginały z dawnych epok.
Naśladownictwo
Naśladownictwo to daleko idące wzorowanie się na dziełach innych mistrzów, kopiowanie ich rozwiązań zdobniczych, tłoków, materiałów. Wprawdzie nie fałszuje się sygnatur, ani nie twierdzi, iż są to oryginały, ale samo naśladownictwo nosi znamię plagiatu, zaś kolejny właściciel, nie znający losów powstania oprawy może w dobrej wierze uważać dzieło za oryginał.
Kopia
Niekiedy introligatorzy wykonywali, i wykonują nadal, kopie dawnych opraw. Współcześnie nie sprawia trudności wykonanie repliki pojedynczych tłoków czy nawet plakiety obejmującej całą okładkę. Tego typu postępowanie jest często praktykowane podczas oprawiania wydawnictw faksymilowych.
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Obrazek 3
Obrazek 4
Przypisy
- Fałszowanie opraw, w; Encyklopedia wiedzy o książce, pod. red. A. Birkenmajera, Wrocław 1971, szp. 692, 2068-2069.
- H. Helwig, Einbandfälschungen, Stuttgart 1968.
- G. Bogeng, Der Bucheinband. Ein Handbuch für Buchbinder und Bücherfreunde, wyd. 2, Halle 1940,s. 167-168.
Autor: P.M.
