Bizantyńskie oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Oprawa bizantyńska== | ==Oprawa bizantyńska== | ||
| − | Oprawa bizantyńska (bizantyjska, | + | Oprawa bizantyńska (bizantyjska, byzantine binding), Typ oprawy rozwinięty z oprawy koptyjskiej, stosowany od VIII do XVI wieku na terytorium Cesarstwa Bizantyjskiego, w szczególności w Konstantynopolu i na górze Athos, na terenie Grecji, Bałkanów, Azji Mniejszej, Palestyny, Mezopotamii. Wykorzystywany szczególnie dla cennych, wielkoformatowych ksiąg liturgicznych. W epoce renesansu przeniesiony na teren Italii, gdzie funkcjonował pod nazwą oprawy greckiej ("à la greque"). W epoce nowożytnej oprawy bizantyńskie były wykonywane w Rosji, gdzie ten typ oprawy bywa używany po dzień dzisiejszy w oprawach szczególnie cennych lub artystycznych. |
===Budowa opraw bizantyńskich=== | ===Budowa opraw bizantyńskich=== | ||
Wersja z 22:32, 24 lut 2018
Spis treści
Oprawa bizantyńska
Oprawa bizantyńska (bizantyjska, byzantine binding), Typ oprawy rozwinięty z oprawy koptyjskiej, stosowany od VIII do XVI wieku na terytorium Cesarstwa Bizantyjskiego, w szczególności w Konstantynopolu i na górze Athos, na terenie Grecji, Bałkanów, Azji Mniejszej, Palestyny, Mezopotamii. Wykorzystywany szczególnie dla cennych, wielkoformatowych ksiąg liturgicznych. W epoce renesansu przeniesiony na teren Italii, gdzie funkcjonował pod nazwą oprawy greckiej ("à la greque"). W epoce nowożytnej oprawy bizantyńskie były wykonywane w Rosji, gdzie ten typ oprawy bywa używany po dzień dzisiejszy w oprawach szczególnie cennych lub artystycznych.
Budowa opraw bizantyńskich
Oprawy bizantyńskie charakteryzują się płaskimi grzbietami bez zwięzów oraz kapitałkami wystającymi ponad grzbiet księgi. Arkusze zszywano ściegiem łańcuszkowym, ukrytym w napiłowanych rowkach. Grzbiety mogły być proste, zaokrąglone albo zaoporkowane. Drewniane okładziny były równe wielkością blokowi księgi, a w kantach wycinano trójkątny rowek (relikt usztywnień w oprawie koptyjskiej tworzonych ze sklejanych arkuszy papirusu). Konstrukcja okładzin z blokiem przebiegała za pomocą sznurka, który zahaczano o ścieg, oraz przewlekano przez kanaliki wydrążone w deskach. Połączenie wzmacniano przez naklejanie płótna lub pergaminu, maskując przy okazji nieznaczne ślady ściegu. Wysokie kapitałki oplatając je wielowarstwowo sznurkiem, a w zewnętrznej warstwie barwnymi nićmi, kapitałki sięgały głęboko nad kanty okładek. Okładziny oblekano kozią skórą, w kolorze brązowym lub ciemnobrązowym, ozdabiano ślepymi wyciskami. Oprawy zaopatrywano w zapięcia, zarówno na przedniej jak i na górnej i dolnej krawędzi. Kolec zapinki umieszczano na kantach górnej okładziny, zapinki mocowano przy pomocy potrójnych splecionych rzemieni do okładziny dolnej.
Dekoracja
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.
Lista
- Punkt 1
- Punkt 2
- Punkt 2.1
- Punkt 2.2
- Punkt 2
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Obrazek 3
Obrazek 4
Przypisy
- C. Federici, K. Houlis, Legature Byzantine Vaticane, Roma 1988.
- Przypis 2
Autor: E.P.
