Introligator: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 3: | Linia 3: | ||
==Historia== | ==Historia== | ||
| − | Protoplastami introligatorów byli glutinatorzy – sklejacze papirusowych zwojów w starożytnym Egipcie. Introligatorstwo powstało w pierwszych wiekach naszej ery w Rzymie, wraz z ekspansją książki w postaci kodeksu. W średniowieczu introligatorstwem zajmowali się mnisi, pracujący na potrzeby klasztornych skryptoriów i bibliotek. Pierwszym znanym z imienia introligatorem był irlandzki mnich Dageus z VI w. Powstanie uniwersytetów i związany z tym wzrost zapotrzebowania na książki spowodował rozwój introligatorstwa świeckiego; introligatorzy byli częścią społeczności uniwersyteckiej, w paryskiej Sorbonie pracowali już w XII w. Pierwszy polscy introligatorzy związani byli z Uniwersytetem Jagiellońskim, źródła historyczne wzmiankują o pojawieniu się introligatora w Krakowie w 1404; oprawą ksiąg trudniło się wielu scholarów, bakałarzy i magistrów, np. Walenty z Pilzna, Jakub Jeżowski a także Hieronim Wietor, znany później drukarz. W XV i XVI w. introligatorzy pojawili się w Gdańsku, Lwowie, Łęczycy, Płocku, Poznaniu, Toruniu, Warszawie, Wilnie, Wrocławiu i Zamościu. W miastach, gdzie była większa liczba introligatorów zawiązywano cechy; najstarszy w Krakowie w 1567. Cechy miały charakter samorządowy: regulowały stosunki wewnątrz grupy i zabraniały uprawiania zawodu osobom spoza organizacji, skutkiem czego coraz bardziej hamowały rozwój rzemiosła. | + | Protoplastami introligatorów byli glutinatorzy – sklejacze papirusowych zwojów w starożytnym Egipcie. Introligatorstwo powstało w pierwszych wiekach naszej ery w Rzymie, wraz z ekspansją książki w postaci kodeksu. W średniowieczu introligatorstwem zajmowali się mnisi, pracujący na potrzeby klasztornych skryptoriów i bibliotek. Pierwszym znanym z imienia introligatorem był irlandzki mnich Dageus z VI w. Powstanie uniwersytetów i związany z tym wzrost zapotrzebowania na książki spowodował rozwój introligatorstwa świeckiego; introligatorzy byli częścią społeczności uniwersyteckiej, w paryskiej Sorbonie pracowali już w XII w. Pierwszy polscy introligatorzy związani byli z Uniwersytetem Jagiellońskim, źródła historyczne wzmiankują o pojawieniu się introligatora w Krakowie w 1404; oprawą ksiąg trudniło się wielu scholarów, bakałarzy i magistrów, np. Walenty z Pilzna, Jakub Jeżowski a także Hieronim Wietor, znany później drukarz. W XV i XVI w. introligatorzy pojawili się w Gdańsku, Lwowie, Łęczycy, Płocku, Poznaniu, Toruniu, Warszawie, Wilnie, Wrocławiu i Zamościu. W miastach, gdzie była większa liczba introligatorów zawiązywano cechy; najstarszy w Krakowie w 1567. Cechy miały charakter samorządowy: regulowały stosunki wewnątrz grupy i zabraniały uprawiania zawodu osobom spoza organizacji, skutkiem czego coraz bardziej hamowały rozwój rzemiosła. Przełom nastąpił w XIX wieku, gdy przekształcenia prawne oraz rozwój technologiczny utorowały drogę wytwórczości wolnorynkowej, przemysłowej. |
Nauka zawodu introligatorskiego przebiegała drogą kilkuletniego (przeważnie 3-letniego) terminowania w warsztacie mistrza, po czym następowało wyzwolenie na czeladnika. Po kilku latach pracy i odbyciu wędrówki, której celem było dokształcenie zawodowe w innych ośrodkach, czeladnik mógł przystąpić do egzaminu mistrzowskiego, przedstawiając określone przepisami samodzielnie wykonane oprawy. | Nauka zawodu introligatorskiego przebiegała drogą kilkuletniego (przeważnie 3-letniego) terminowania w warsztacie mistrza, po czym następowało wyzwolenie na czeladnika. Po kilku latach pracy i odbyciu wędrówki, której celem było dokształcenie zawodowe w innych ośrodkach, czeladnik mógł przystąpić do egzaminu mistrzowskiego, przedstawiając określone przepisami samodzielnie wykonane oprawy. | ||
==Introligator galanteryjny== | ==Introligator galanteryjny== | ||
| − | + | Rzemieślnik zajmujący się ręcznym lub maszynowym wykonywaniem opraw książek, czasopism, dokumentów i prac dyplomowych. Introligator galanteryjny pracuje w niedużym zakładzie rzemieślniczym, prywatnym lub stanowiącym dział instytucji (biblioteki, archiwum). Obok opraw książkowych wykonuje, na indywidualne zlecenia lub na sprzedaż, pojedyncze egzemplarze lub serie, różnego rodzaju wyroby galanterii papierniczej, takie jak księgi pamiątkowe, albumy, futerały, pudła, teki, opakowania. | |
===Lista=== | ===Lista=== | ||
Wersja z 19:50, 6 gru 2017
Introligator (bibliopega, compactor librorum, ligator librorum, glutinator, stationarius) – rzemieślnik lub pracownik przemysłu poligraficznego zajmujący się introligatorstwem.
Historia
Protoplastami introligatorów byli glutinatorzy – sklejacze papirusowych zwojów w starożytnym Egipcie. Introligatorstwo powstało w pierwszych wiekach naszej ery w Rzymie, wraz z ekspansją książki w postaci kodeksu. W średniowieczu introligatorstwem zajmowali się mnisi, pracujący na potrzeby klasztornych skryptoriów i bibliotek. Pierwszym znanym z imienia introligatorem był irlandzki mnich Dageus z VI w. Powstanie uniwersytetów i związany z tym wzrost zapotrzebowania na książki spowodował rozwój introligatorstwa świeckiego; introligatorzy byli częścią społeczności uniwersyteckiej, w paryskiej Sorbonie pracowali już w XII w. Pierwszy polscy introligatorzy związani byli z Uniwersytetem Jagiellońskim, źródła historyczne wzmiankują o pojawieniu się introligatora w Krakowie w 1404; oprawą ksiąg trudniło się wielu scholarów, bakałarzy i magistrów, np. Walenty z Pilzna, Jakub Jeżowski a także Hieronim Wietor, znany później drukarz. W XV i XVI w. introligatorzy pojawili się w Gdańsku, Lwowie, Łęczycy, Płocku, Poznaniu, Toruniu, Warszawie, Wilnie, Wrocławiu i Zamościu. W miastach, gdzie była większa liczba introligatorów zawiązywano cechy; najstarszy w Krakowie w 1567. Cechy miały charakter samorządowy: regulowały stosunki wewnątrz grupy i zabraniały uprawiania zawodu osobom spoza organizacji, skutkiem czego coraz bardziej hamowały rozwój rzemiosła. Przełom nastąpił w XIX wieku, gdy przekształcenia prawne oraz rozwój technologiczny utorowały drogę wytwórczości wolnorynkowej, przemysłowej.
Nauka zawodu introligatorskiego przebiegała drogą kilkuletniego (przeważnie 3-letniego) terminowania w warsztacie mistrza, po czym następowało wyzwolenie na czeladnika. Po kilku latach pracy i odbyciu wędrówki, której celem było dokształcenie zawodowe w innych ośrodkach, czeladnik mógł przystąpić do egzaminu mistrzowskiego, przedstawiając określone przepisami samodzielnie wykonane oprawy.
Introligator galanteryjny
Rzemieślnik zajmujący się ręcznym lub maszynowym wykonywaniem opraw książek, czasopism, dokumentów i prac dyplomowych. Introligator galanteryjny pracuje w niedużym zakładzie rzemieślniczym, prywatnym lub stanowiącym dział instytucji (biblioteki, archiwum). Obok opraw książkowych wykonuje, na indywidualne zlecenia lub na sprzedaż, pojedyncze egzemplarze lub serie, różnego rodzaju wyroby galanterii papierniczej, takie jak księgi pamiątkowe, albumy, futerały, pudła, teki, opakowania.
Lista
- Punkt 1
- Punkt 2
- Punkt 2.1
- Punkt 2.2
- Punkt 2
Hasła obce
- Test site (eng.)
- Site d'essai (fr.)
- Testgelände (de.)
- Sito di prova (it.)
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Obrazek 3
Obrazek 4
Przypisy
Autor: E.P.
