Schamsa: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Utworzono nową stronę "===Schamsa=== ==Zobacz też== Indeks alfabetyczny <br> ==Grafika== <gallery> File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1 </gallery> ==Przypisy== # ---- Autor: '''...")
 
 
(Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika)
Linia 1: Linia 1:
===Schamsa===
+
(z arab. i pers.: ''shams''/''chams'' – „słońce”, tur.: ''şemse'')
 
+
  
 +
Centralny medalion na okładzinach opraw islamskich (zwłaszcza perskich i tureckich), często występujący razem z narożnymi ćwierćmedalionami oraz – ujmującymi go od góry i dołu – zgeometryzowanymi kartuszami i stylizowanymi kwiatami lilii. Nadaje mu się różne kształty, w tym zbliżony do cytryny i migdała (mandorla, zn. 3), rombu, ponadto cztero- i wielolistny (wielołukowy). Zazwyczaj wypełniony jest arabeską lub maureską, nierzadko o wyrafinowanej formie i technice wykonania. Jako główny element kompozycji okładziny pełni istotną rolę symboliczną, stanowiąc ezoteryczny, centralny punkt „siły kosmicznej” (Bérinstain i in. 1997). W XV w. motyw ten, wraz z pozostałymi składnikami kompozycji okładzin, przeniknął do islamskiego zdobnictwa kobierniczego. Na przeł. XV i XVI w. pojawił się też na włoskich oprawach w typie islamskim, w tym zwłaszcza weneckich dziełach w typie dogale. W 2 poł. XVI w. doszło do jego rozpowszechnienia na oprawach zaalpejskich w typie ''centre and cornerpieces'' na których ewoluował od form wyraźnie islamizujących (z wypełniającą go maureską lub maureskowo-wstęgowym ornamentem) ku silnie przekształconych w duchu ornamentyki manierystycznej. W 3-4 ćw. XVI w. zyskał ogromną popularność w Rzeczypospolitej, powszechnie ukazywany na orientalizujących oprawach.       
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
  
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 +
[[Ćwierćmedalion]] <br>
 +
[[Giobek]] <br>
 +
[[Kartusz]] <br>
 +
[[Mandorla]] <br>
 +
[[Maureska]] <br>
 +
[[Maureskowo-wstęgowy ornament]] <br>
 +
[[Medalion]] <br>
 +
[[Orientalizujące oprawy]] <br>
  
 
==Grafika==
 
==Grafika==
Linia 11: Linia 19:
 
<gallery>
 
<gallery>
 
File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1
 
File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1
 
  
 
</gallery>
 
</gallery>
  
 
==Przypisy==
 
==Przypisy==
 
+
# Laucevičius 1972, il. 102, 104-107 i in.;
#  
+
# Bérinstain i in. 1997, s. 179-180 i in.;
 
+
# Milanesi 1999, s. 31-33, 96 i in.;
 +
# Rukanci, Anameriç 2012, s. 11, 13 i in.;
 +
# Wagner 2016 II, s. 58-62;
  
 
----
 
----
 
Autor: '''A.W.'''
 
Autor: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 17:53, 22 cze 2022

(z arab. i pers.: shams/chams – „słońce”, tur.: şemse)

Centralny medalion na okładzinach opraw islamskich (zwłaszcza perskich i tureckich), często występujący razem z narożnymi ćwierćmedalionami oraz – ujmującymi go od góry i dołu – zgeometryzowanymi kartuszami i stylizowanymi kwiatami lilii. Nadaje mu się różne kształty, w tym zbliżony do cytryny i migdała (mandorla, zn. 3), rombu, ponadto cztero- i wielolistny (wielołukowy). Zazwyczaj wypełniony jest arabeską lub maureską, nierzadko o wyrafinowanej formie i technice wykonania. Jako główny element kompozycji okładziny pełni istotną rolę symboliczną, stanowiąc ezoteryczny, centralny punkt „siły kosmicznej” (Bérinstain i in. 1997). W XV w. motyw ten, wraz z pozostałymi składnikami kompozycji okładzin, przeniknął do islamskiego zdobnictwa kobierniczego. Na przeł. XV i XVI w. pojawił się też na włoskich oprawach w typie islamskim, w tym zwłaszcza weneckich dziełach w typie dogale. W 2 poł. XVI w. doszło do jego rozpowszechnienia na oprawach zaalpejskich w typie centre and cornerpieces na których ewoluował od form wyraźnie islamizujących (z wypełniającą go maureską lub maureskowo-wstęgowym ornamentem) ku silnie przekształconych w duchu ornamentyki manierystycznej. W 3-4 ćw. XVI w. zyskał ogromną popularność w Rzeczypospolitej, powszechnie ukazywany na orientalizujących oprawach.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Ćwierćmedalion
Giobek
Kartusz
Mandorla
Maureska
Maureskowo-wstęgowy ornament
Medalion
Orientalizujące oprawy

Grafika

Przypisy

  1. Laucevičius 1972, il. 102, 104-107 i in.;
  2. Bérinstain i in. 1997, s. 179-180 i in.;
  3. Milanesi 1999, s. 31-33, 96 i in.;
  4. Rukanci, Anameriç 2012, s. 11, 13 i in.;
  5. Wagner 2016 II, s. 58-62;

Autor: A.W.