Kwiaton Alda: Różnice pomiędzy wersjami
(→Zobacz też) |
|||
| (Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | + | ||
| − | (także: kwiaton | + | (także: '''kwiaton aldyńsk'''i, '''tłok aldyński''') |
| + | |||
(ang. …, fr. fleuron Alde, niem. Aldus-Fleuron) | (ang. …, fr. fleuron Alde, niem. Aldus-Fleuron) | ||
| + | |||
Zbiorcze określenie tłoków ze stylizowanym motywem floralnym, najczęściej w symetrycznym układzie, w tym: kwiatonów, kwiatonów z przewiązką i rozetek. Do k. A. zalicza się też asymetryczny listek aldyński. Stosowano je jako wyciski „pełne” (złocone lub ślepe), szrafowane/kreskowane oraz „puste” (z uwidocznionym konturem). Ich zróżnicowane formy wywodzą się z islamskiego zdobnictwa książkowego oraz renesansowych dekoracji typograficznych we Włoszech. Od przełomu XV i XVI w. należały też do repertuaru zdobniczego weneckiej oficyny Alda Manucjusza oraz kooperujących z nim introligatorów (zob. aldyńskie oprawy). Pod wpływem włoskim rozpowszechniły się w 1 poł. XVI w. na italianizujących oprawach w krajach zaalpejskich. Ich różnorakie formy kwiatonowe stały się też niezwykle popularne w polskim – zwłaszcza krakowskim – zdobnictwie introligatorskim, trwając w nim aż po 3-4 ćw. XVI w. | Zbiorcze określenie tłoków ze stylizowanym motywem floralnym, najczęściej w symetrycznym układzie, w tym: kwiatonów, kwiatonów z przewiązką i rozetek. Do k. A. zalicza się też asymetryczny listek aldyński. Stosowano je jako wyciski „pełne” (złocone lub ślepe), szrafowane/kreskowane oraz „puste” (z uwidocznionym konturem). Ich zróżnicowane formy wywodzą się z islamskiego zdobnictwa książkowego oraz renesansowych dekoracji typograficznych we Włoszech. Od przełomu XV i XVI w. należały też do repertuaru zdobniczego weneckiej oficyny Alda Manucjusza oraz kooperujących z nim introligatorów (zob. aldyńskie oprawy). Pod wpływem włoskim rozpowszechniły się w 1 poł. XVI w. na italianizujących oprawach w krajach zaalpejskich. Ich różnorakie formy kwiatonowe stały się też niezwykle popularne w polskim – zwłaszcza krakowskim – zdobnictwie introligatorskim, trwając w nim aż po 3-4 ćw. XVI w. | ||
m. | m. | ||
Aktualna wersja na dzień 17:00, 22 cze 2022
(także: kwiaton aldyński, tłok aldyński)
(ang. …, fr. fleuron Alde, niem. Aldus-Fleuron)
Zbiorcze określenie tłoków ze stylizowanym motywem floralnym, najczęściej w symetrycznym układzie, w tym: kwiatonów, kwiatonów z przewiązką i rozetek. Do k. A. zalicza się też asymetryczny listek aldyński. Stosowano je jako wyciski „pełne” (złocone lub ślepe), szrafowane/kreskowane oraz „puste” (z uwidocznionym konturem). Ich zróżnicowane formy wywodzą się z islamskiego zdobnictwa książkowego oraz renesansowych dekoracji typograficznych we Włoszech. Od przełomu XV i XVI w. należały też do repertuaru zdobniczego weneckiej oficyny Alda Manucjusza oraz kooperujących z nim introligatorów (zob. aldyńskie oprawy). Pod wpływem włoskim rozpowszechniły się w 1 poł. XVI w. na italianizujących oprawach w krajach zaalpejskich. Ich różnorakie formy kwiatonowe stały się też niezwykle popularne w polskim – zwłaszcza krakowskim – zdobnictwie introligatorskim, trwając w nim aż po 3-4 ćw. XVI w. m.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Aldyńskie oprawy
Floralna dekoracja
Hedera
Listek aldyński
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
- Devaux 1977, s. 48-52;
- Macchi F. i L. 2002, s. 8, 175-177.
Autor: A.W.
