Format książki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(→‎Grafika)
 
(Nie pokazano 32 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
−
Format książki – określenie stosowane na oznaczenie wielkości i innych cech książki. W przypadku książki w formie zwoju odnosi się do jego wysokości i długości. W przypadku kodeksu oznacza jego wysokość i szerokość (lub tylko wysokość). Format książki rękopiśmiennej oznaczano nazwami: in maiori, in mediocri, in minori forma. W XV w., gdy książka rękopiśmienna coraz częściej spisana była na papierze, jej format  był ściśle związany z formatem arkusza papieru. Papiernie europejskie produkowały wiele rozmiarów arkuszy o harmonijnym (nawiązującym do złotego podziału) stosunku krawędzi, czyli 8:5, przy czym do XVII w. arkusze nie przekraczały wymiarów 74 x 54 (cm) i nie schodziły poniżej 35 x 23 (cm). Ograniczenie wielkości arkuszy papierów europejskich łączyło się z ręczną techniką czerpania papieru na sicie z ramą. Arabowie, ze względu na inną technikę wytwarzania papieru, uzyskiwali większe rozmiary arkuszy. Najstarsze przekazy dotyczące formatów papieru sięgają XIV w. (Bolonia) i wymieniają następujące formaty:
+
==Format książki==
−
- imperial (cesarski) – największy format, o wym.: 740 x 500 mm 
+
(niem. Buchformat, fr. format d'un livre)
−
- reale (królewski), o wym.: 615 x 445 mm;
+
−
- mecome – pośredni, o wym.: 515 x 345 mm;
+
−
- recute – mały, o wym.: 450 x 315 mm.
+
−
Formaty papierów z biegiem czasu i w zależności od miejsca produkcji, zmieniały nazwy i wykazywały odchylenia wymiarów, np. papier stosowany ok. 1390 r. przez Ulmana Stromera w Norymberdze posiadał wymiary 42 x 30 cm.
+
−
Natomiast w Polsce w XV wieku, wraz z założeniem rodzimych papierni, pojawiły się dwa główne formaty arkuszy:
+
−
- regalis ( zwany też królewskim), o wym.: 672 x 480 mm
+
−
- mediana (zwany też comunis) – o wym.: 576 x 308 mm.
+
−
Arkusze w książkach rękopiśmiennych albo w ogóle nie były łamane, albo były łamane jednokrotnie. W pierwszym przypadku filigran znajdował się najczęściej w górnej lub dolnej części karty, a format książki nosi nazwę in plano. W przypadku pojedynczego łamu format nosi nazwę in folio a filigran był zazwyczaj umieszczony na prawym półarkuszu (po złamaniu znajduje się na środku co drugiej karty).
+
−
Z końcem XV w. (od pojawienia się druku) wprowadzono określanie formatu książki w zależności od ilości złożeń arkusza, czyli tzw. format bibliograficzny. Formatem bibliograficznym określa się zatem inkunabuły i wszystkie stare druki do końca XVIII w. W XV w. w dobie inkunabułów, spotyka się zazwyczaj dwa formaty: 2o i 4o i bardzo rzadko 8o. W jednym inkunabule można niekiedy zidentyfikować dwa formaty, co wynika z tego, że drukarz dysponował różnymi arkuszami papierów. W książkach tych należy zatem badać każdą składkę. W formatach większych brano zazwyczaj dwa, trzy, a nawet więcej arkuszy, które łamano, wkładano jeden w drugi i tworzono w ten sposób składki. Składka utworzona z dwóch arkuszy (4 karty) nazywa się duernion, trzech (6 kart) – ternion, czterech (8 kart) – quaternion, pięciu (10 kart) – quinternion. Ta ostatnia nazwa przyjęła się później dla określania składek w ogóle. W XVI i XVII w. rozpowszechniły się, głównie  w drukarstwie holenderskim (elzewiry) i francuskim, małe formaty książek. Drukując książki w małych formatach dzielono arkusz na dwie lub trzy części i tak np. format 12o (wprowadzony w 1567 r. przez Ch. Plantina w Antwerpii) uzyskany jest przez złożenie 1/3 arkusza.  Z podziału arkusza na trzy części powstał także format 24o (f. elzewirowski), każda z trzech części dawała po 16 stron. Ponieważ do drukarni dostarczano róże formaty arkuszy, wymiary książek były bardzo zróżnicowane, np. format  8o ma bardzo zróżnicowaną wysokość grzbietu (od 18 – 25 cm).
+
−
Wielokrotność złamania arkusza implikuje zasadnicze wskaźniki, według których można bezbłędnie określić format starego druku. Elementami tymi: kierunek kres, położenie filigranu, ilość kart w trzech sąsiednich składkach.
+
  
−
Tabela pomagająca w określeniu formatu bibliograficznego starego druku
+
Określenie stosowane na oznaczenie wielkości książki. Pierwsza, najbardziej rzucająca się w oczy cecha książki. Wymiary wyrażone są w milimetrach. W przypadku książki w formie zwoju odnosi się do jego wysokości i długości, w przypadku kodeksu oznacza jego wysokość i szerokość lub tylko wysokość.
  
 +
===Format książki rękopiśmiennej===
 +
W średniowieczu format oznaczano nazwami: in maiori, in medicori, in minori forma. W XV w., gdy podłożem książek rękopiśmiennych coraz częściej był papier, ich format  był ściśle związany z formatem arkusza papieru. Papiernie europejskie produkowały wiele rozmiarów arkuszy o harmonijnym (nawiązującym do złotego podziału) stosunku krawędzi, czyli 8:5, przy czym do XVII w. arkusze nie przekraczały wymiarów 740 x 540 [mm] i nie schodziły poniżej wymiaru 350 x 230 [mm]. Ograniczenie wielkości arkuszy papierów europejskich łączyło się z ręczną techniką czerpania papieru formą papierniczą sitem metalowym z ogranicznikiem.
  
−
nie wiem jak wstawić)
+
Arkusze w książkach rękopiśmiennych albo w ogóle nie były łamane, albo były łamane jednokrotnie. W pierwszym przypadku filigran znajdował się najczęściej w górnej lub dolnej części karty, taki format nosi nazwę in plano. W przypadku pojedynczego złamu filigran był zazwyczaj umieszczony na prawym półarkuszu (po złamaniu znajduje się na środku co drugiej karty), ten format nosi nazwę in folio. W formatach większych brano zazwyczaj dwa, trzy, a nawet więcej arkuszy, które łamano, wkładano jeden w drugi i tworzono w ten sposób składki.
  
−
??????????????
+
===Formaty starych druków===
 +
Z końcem XV w., od pojawienia się druku, wprowadzono określanie formatu książki w zależności od ilości złożeń arkusza, czyli tzw. [[format bibliograficzny]]. Formatem bibliograficznym opisuje się inkunabuły i wszystkie stare druki do końca XVIII w. W XV w. w dobie inkunabułów, spotyka się zazwyczaj dwa formaty: 2° i 4° oraz bardzo rzadko 8°. W jednym inkunabule można niekiedy zidentyfikować dwa formaty, co wynika z tego, że drukarz dysponował różnymi arkuszami papierów. W książkach tych należy zatem badać każdą składkę.
  
 +
W XVI i XVII w. rozpowszechniły się małe formaty książek, głównie  w drukarstwie holenderskim (elzewiry) i francuskim. Drukując książki w małych formatach, dzielono arkusz na trzy części i tak powstał format 12° (wprowadzony w 1567 r. przez Ch. Plantina w Antwerpii). Z podziału arkusza na trzy części powstał także format 24° (f. elzewirowski), każda z trzech części dawała po 16 stron. Ponieważ do drukarni dostarczano różne formaty arkuszy, wymiary książek były niezwykle zróżnicowane, np. format 8° mógł mieć bardzo różnorodną wysokość grzbietu (od 18 – 25 [cm]).
  
−
Wprowadzenie w Polsce w XX w. formatu papieru znormalizowanego zgodnie ze standardami międzynarodowymi (ISO) ujednoliciło format książki. Ustalono trzy szeregi formatów papieru A (841 x 1189 mm), B (1000 x 1414 mm) i C (917 x 1297 mm). Dla książek mają zastosowanie szeregi A i B, ale wprowadzono także format specjalny o wymiarach arkusza 820 x 1040 mm i 840 x 1050 mm. W ramach formatów znormalizowanych używa się formatów specjalnych, np. f. atłasowy, f. stojący, f. stojący wydłużony, f. podłużny leżący, f. angielski. W Polsce od 1983 r. stosowana jest norma PN-82/N-01152 nawiązująca do ustaleń międzynarodowych. W bibliotekarstwie do określenia formatów nowych druków podaje się wysokość grzbietów, którą oznacza się umownymi symbolami lub podaje w centymetrach. Obecnie w opisie katalogowym podaje się wysokość grzbietu mierzoną w centymetrach, z zaokrągleniem w górę do pełnego centymetra. Jeżeli rozmiary lub kształt książki są nietypowe, po znaku „x”  podaje się także jej szerokość. W dawniejszej praktyce bibliotekarskiej format biblioteczny wyrażano symbolami pochodzącymi i nawiązującymi do formatu bibliograficznego: 2o (folio; w magazynie odpowiadało to IV) – powyżej 35 cm, 4o (czwórka, ćwiartka; III) – 25 – 35 cm, 8o (ósemka; II) – 20 – 25 cm, 16o (szesnastka; I) – do 20 cm. Przy ustawieniu zbiorów wg formatów, np. numerus currens podział ten jest często niewystarczający, dlatego niekiedy wprowadza się dodatkowe grupy formatowe.
+
Wielokrotność złamania arkusza implikuje zasadnicze wskaźniki, według których można określić format starego druku. Elementami tymi są: kierunek kres (w 2° i  8° pionowy, w 4° poziomy), położenie filigranu, ilość kart w trzech sąsiednich składkach.
 +
 
 +
===Formaty książek XIX i pocz. XX w.===
 +
W efekcie produkcji maszynowej powstawała wstęga papieru. Następnie była rozcinana na arkusze, w formatach dostosowanych do wielkości maszyn drukarskich. Najbardziej typowymi maszynami do druku książek, były tzw. maszyny półformatowe, o wielkości drukowania do 600 x 800 mm. Po odpowiednim złamaniu zadrukowanych arkuszy powstawały składki. Był to tzw. format nieobcięty.
 +
 
 +
Format książki bywał przedmiotem rozważań teoretyków typografii, którzy ustalali nie tylko wielkość kolumny druku, ale też miejsce jej ulokowania na arkuszu drukarskim oraz wielkość poszczególnych marginesów.
 +
 
 +
Jednak introligatorzy często nie respektowali lub nie znali tych wytycznych i ostateczny format książki powstawał w fazie oprawy, gdy introligator obcinał krawędzie. Zróżnicowane obcinanie powodowało, że różne egzemplarze tej samej publikacji miały formaty różniące się nawet o 1,0 - 1,5 [cm]. Wielu bibliofilów złośliwie twierdziło, że introligatorzy starają się maksymalnie obcinać krawędzie, by zaoszczędzić na materiałach okładkowych, a także uzyskać jak najwięcej makulaturowych ścinków, które mogli odsprzedać do papierni.
 +
 
 +
Autorzy podręczników introligatorskich ostrzegali przed nadmiernym obcinaniem krawędzi, np. Zygmunt Zjawiński postulował „niedocinanie” tj. obcinanie tak oszczędne, by linia cięcia sięgała poza wielkość najkrótszych kartek w bloku.
 +
 
 +
Niektórzy wydawcy, by przeciwdziałać nadmiernemu obcinaniu marginesów, zaznaczali na doklejonej karcie, jak introligator powinien obcinać książkę. Konsekwencją tego zabiegu było utworzenie paserów, czyli drukowanych linii, wskazujących na miejsce złamania oraz obcinania. Dzięki nim przynajmniej książki w oprawach wydawniczych uzyskiwały ten sam format.
 +
 
 +
===Formaty współczesne===
 +
Wprowadzenie w Polsce w XX w. formatu papieru znormalizowanego zgodnie ze standardami międzynarodowymi (ISO) ujednoliciło format książki. Ustalono trzy szeregi formatów papieru:
 +
* A - 841 x 1189 [mm],  
 +
* B - 1000 x 1414 [mm],
 +
* C - 917 x 1297 [mm].  
 +
Dla książek mają zastosowanie szeregi A i B, ale wprowadzono także format specjalny o wymiarach arkusza 820 x 1040 [mm] i 840 x 1050 [mm].  
 +
 
 +
Typowe książki mają format A5 (148 x 210 [mm]) lub B5 (176 x 250 [mm]), rzadziej występują publikacje większe w formacie A4 (210 x 297 [mm]) lub mniejsze A6, B6 aż po książki miniaturowe.
 +
 
 +
Stosowanie nowoczesnych maszyn drukarskich rolowych nie ogranicza wydawców do stosowania typowych proporcji formatów (5 x 8), używane są formaty innych proporcji, np. bardziej wysmukłe (3 x 5, czy nawet 5 x 9) lub idące w stronę kwadratu (2 x 3, 3 x 4), kwadratowe, a także poprzeczne.
 +
 
 +
==Zobacz też==
 +
 
 +
[[Indeks alfabetyczny]] <br>
 +
[[Format bibliograficzny]] <br>
 +
[[Format biblioteczny]] <br>
 +
[[Format papieru]] <br>
 +
[[Format specjalny]] <br>
 +
[[Składka]] <br>
 +
[[Obcinanie krawędzi]] <br>
 +
 
 +
==Grafika==
 +
 
 +
<gallery>
 +
 
 +
File:Wwa 1819.jpg|Egzemplarze tej samej edycji przycięte podczas oprawy do różnych formatów
 +
 
 +
</gallery>
 +
 
 +
==Przypisy==
 +
# Kalisz Barbara (oprac.): Słownik wydawcy, Warszawa 1997, s. 62-63.
 +
# Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, szp. 723.
 +
# Palacz Andrzej, Format, "Wydawca" 2001 nr 10, s. 50.
 +
# Zjawiński Zygmunt, Introligatorstwo, Warszawa 1965, s. 168.
 +
 
 +
----
 +
Autor: '''M.P.B., E.P.'''

Aktualna wersja na dzień 13:32, 8 maj 2022

Format książki

(niem. Buchformat, fr. format d'un livre)

Określenie stosowane na oznaczenie wielkości książki. Pierwsza, najbardziej rzucająca się w oczy cecha książki. Wymiary wyrażone są w milimetrach. W przypadku książki w formie zwoju odnosi się do jego wysokości i długości, w przypadku kodeksu oznacza jego wysokość i szerokość lub tylko wysokość.

Format książki rękopiśmiennej

W średniowieczu format oznaczano nazwami: in maiori, in medicori, in minori forma. W XV w., gdy podłożem książek rękopiśmiennych coraz częściej był papier, ich format był ściśle związany z formatem arkusza papieru. Papiernie europejskie produkowały wiele rozmiarów arkuszy o harmonijnym (nawiązującym do złotego podziału) stosunku krawędzi, czyli 8:5, przy czym do XVII w. arkusze nie przekraczały wymiarów 740 x 540 [mm] i nie schodziły poniżej wymiaru 350 x 230 [mm]. Ograniczenie wielkości arkuszy papierów europejskich łączyło się z ręczną techniką czerpania papieru formą papierniczą sitem metalowym z ogranicznikiem.

Arkusze w książkach rękopiśmiennych albo w ogóle nie były łamane, albo były łamane jednokrotnie. W pierwszym przypadku filigran znajdował się najczęściej w górnej lub dolnej części karty, taki format nosi nazwę in plano. W przypadku pojedynczego złamu filigran był zazwyczaj umieszczony na prawym półarkuszu (po złamaniu znajduje się na środku co drugiej karty), ten format nosi nazwę in folio. W formatach większych brano zazwyczaj dwa, trzy, a nawet więcej arkuszy, które łamano, wkładano jeden w drugi i tworzono w ten sposób składki.

Formaty starych druków

Z końcem XV w., od pojawienia się druku, wprowadzono określanie formatu książki w zależności od ilości złożeń arkusza, czyli tzw. format bibliograficzny. Formatem bibliograficznym opisuje się inkunabuły i wszystkie stare druki do końca XVIII w. W XV w. w dobie inkunabułów, spotyka się zazwyczaj dwa formaty: 2° i 4° oraz bardzo rzadko 8°. W jednym inkunabule można niekiedy zidentyfikować dwa formaty, co wynika z tego, że drukarz dysponował różnymi arkuszami papierów. W książkach tych należy zatem badać każdą składkę.

W XVI i XVII w. rozpowszechniły się małe formaty książek, głównie w drukarstwie holenderskim (elzewiry) i francuskim. Drukując książki w małych formatach, dzielono arkusz na trzy części i tak powstał format 12° (wprowadzony w 1567 r. przez Ch. Plantina w Antwerpii). Z podziału arkusza na trzy części powstał także format 24° (f. elzewirowski), każda z trzech części dawała po 16 stron. Ponieważ do drukarni dostarczano różne formaty arkuszy, wymiary książek były niezwykle zróżnicowane, np. format 8° mógł mieć bardzo różnorodną wysokość grzbietu (od 18 – 25 [cm]).

Wielokrotność złamania arkusza implikuje zasadnicze wskaźniki, według których można określić format starego druku. Elementami tymi są: kierunek kres (w 2° i 8° pionowy, w 4° poziomy), położenie filigranu, ilość kart w trzech sąsiednich składkach.

Formaty książek XIX i pocz. XX w.

W efekcie produkcji maszynowej powstawała wstęga papieru. Następnie była rozcinana na arkusze, w formatach dostosowanych do wielkości maszyn drukarskich. Najbardziej typowymi maszynami do druku książek, były tzw. maszyny półformatowe, o wielkości drukowania do 600 x 800 mm. Po odpowiednim złamaniu zadrukowanych arkuszy powstawały składki. Był to tzw. format nieobcięty.

Format książki bywał przedmiotem rozważań teoretyków typografii, którzy ustalali nie tylko wielkość kolumny druku, ale też miejsce jej ulokowania na arkuszu drukarskim oraz wielkość poszczególnych marginesów.

Jednak introligatorzy często nie respektowali lub nie znali tych wytycznych i ostateczny format książki powstawał w fazie oprawy, gdy introligator obcinał krawędzie. Zróżnicowane obcinanie powodowało, że różne egzemplarze tej samej publikacji miały formaty różniące się nawet o 1,0 - 1,5 [cm]. Wielu bibliofilów złośliwie twierdziło, że introligatorzy starają się maksymalnie obcinać krawędzie, by zaoszczędzić na materiałach okładkowych, a także uzyskać jak najwięcej makulaturowych ścinków, które mogli odsprzedać do papierni.

Autorzy podręczników introligatorskich ostrzegali przed nadmiernym obcinaniem krawędzi, np. Zygmunt Zjawiński postulował „niedocinanie” tj. obcinanie tak oszczędne, by linia cięcia sięgała poza wielkość najkrótszych kartek w bloku.

Niektórzy wydawcy, by przeciwdziałać nadmiernemu obcinaniu marginesów, zaznaczali na doklejonej karcie, jak introligator powinien obcinać książkę. Konsekwencją tego zabiegu było utworzenie paserów, czyli drukowanych linii, wskazujących na miejsce złamania oraz obcinania. Dzięki nim przynajmniej książki w oprawach wydawniczych uzyskiwały ten sam format.

Formaty współczesne

Wprowadzenie w Polsce w XX w. formatu papieru znormalizowanego zgodnie ze standardami międzynarodowymi (ISO) ujednoliciło format książki. Ustalono trzy szeregi formatów papieru:

  • A - 841 x 1189 [mm],
  • B - 1000 x 1414 [mm],
  • C - 917 x 1297 [mm].

Dla książek mają zastosowanie szeregi A i B, ale wprowadzono także format specjalny o wymiarach arkusza 820 x 1040 [mm] i 840 x 1050 [mm].

Typowe książki mają format A5 (148 x 210 [mm]) lub B5 (176 x 250 [mm]), rzadziej występują publikacje większe w formacie A4 (210 x 297 [mm]) lub mniejsze A6, B6 aż po książki miniaturowe.

Stosowanie nowoczesnych maszyn drukarskich rolowych nie ogranicza wydawców do stosowania typowych proporcji formatów (5 x 8), używane są formaty innych proporcji, np. bardziej wysmukłe (3 x 5, czy nawet 5 x 9) lub idące w stronę kwadratu (2 x 3, 3 x 4), kwadratowe, a także poprzeczne.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Format bibliograficzny
Format biblioteczny
Format papieru
Format specjalny
Składka
Obcinanie krawędzi

Grafika

  • Egzemplarze tej samej edycji przycięte podczas oprawy do różnych formatów

Przypisy

  1. Kalisz Barbara (oprac.): Słownik wydawcy, Warszawa 1997, s. 62-63.
  2. Encyklopedia wiedzy o książce [red. Birkenmajer A., Kocowski B., Trzynadlowski J.], Wrocław, Warszawa, Kraków, 1971, szp. 723.
  3. Palacz Andrzej, Format, "Wydawca" 2001 nr 10, s. 50.
  4. Zjawiński Zygmunt, Introligatorstwo, Warszawa 1965, s. 168.

Autor: M.P.B., E.P.

Źródło: „http://leksykon.oprawoznawczy.ukw.edu.pl/index.php?title=Format_książki&oldid=18363”