Leporello: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Utworzono nową stronę "(harmonijka, zygzak) Książka napisana lub wydrukowana w kolumnach umieszczonych obok siebie na długim pasie papieru, sfalcowanym równolegle przyjmującakształt harm...")
 
(Leporello)
 
(Nie pokazano 21 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
(harmonijka, zygzak) Książka napisana lub wydrukowana w kolumnach umieszczonych obok siebie na długim pasie papieru, sfalcowanym równolegle przyjmującakształt harmonijki. Forma książki znana w kulturach wschodnich (hinduskiej, chińskiej, japońskiej, arabskiej). W kulturze europejskiej wykorzystywana dla publikacji okazjonalnych. Współcześnie formę harmonijki przyjmują publikacje ikonograficzne: zestawy pocztówek, albumiki z widokami oraz dokumenty życia społecznego: foldery, programy, rozkłady jazdy i in. Tego typu dokumenty często nie posiadają żadnej oprawy lub też mają jedną z następujących typów oprawy:
 
  
 +
==Leporello==
 +
(harmonijka, zygzak, parawanik) (ang. leporello binding, concertina structure book, accordion book. fr. reliure leporello)
  
 +
Książka napisana lub wydrukowana w kolumnach umieszczonych obok siebie na długim pasie papieru. Po sfalcowaniu równoległym przyjmuje kształt harmonijki. Forma książki znana w kulturach wschodnich (hinduskiej, chińskiej, japońskiej, arabskiej). W kulturze europejskiej wykorzystywana dla publikacji okazjonalnych, pamiątkowych. W XIX w pojawiła się się teoria, że leporello było formą pośrednią pomiędzy zwojem a kodeksem. Formę leporello przybierały także książki we wcześniejszej formie zwoju. Było to być może wynikiem chęci nadania im poręczniejszej formy. Składano zatem zwoje w harmonijkę tworząc na przemian łamy wypukłe i wklęsłe. Tak składane były zwoje w Chinach i Japonii (orihon). Niektórzy badacze (m.in. Cyril Davenport) są skłonni uznać zwój za równoprawną formę książki wraz ze zwojem i kodeksem.
  
są przymocowane do kartonowej obwoluty.
+
Współcześnie formę harmonijki przyjmują publikacje ikonograficzne: zestawy pocztówek, albumiki z widokami oraz dokumenty życia społecznego: foldery, programy, rozkłady jazdy i in. Tego typu dokumenty często nie posiadają żadnej oprawy lub też mają jedną z następujących typów oprawy:
Niekiedy książki harmonijkowe bywały zaopatrzone w okładki
+
 
 +
* Harmonijka jest owijana kartonową obwolutą, która jest wykonana z tego samego użytku.
 +
* Harmonijka jest przymocowana do okładki. Może być nią okładka broszurowa, oprawa twarda lub oprawa w formie pudełka
 +
* Do skrajnych kart leporella są przymocowane twarde okładziny, które nie są ze sobą połączone, ewentualnie mogą mieć tasiemki do związywania.
 +
 
 +
Formę harmonijki mają książeczki dla małych dzieci. Są wykonane z tekturowych użytków z naklejonymi wydrukami, połączonych paskami płótna lub są drukowane na oklejonej dwustronnie białej tekturze/kartonie, która następnie podlega sfalcowaniu.
 +
 
 +
==Zobacz też==
 +
 
 +
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 +
 
 +
==Grafika==
 +
 
 +
<gallery>
 +
File:9629.JPG|Harmonijka z obwolutą
 +
 
 +
</gallery>
 +
 
 +
==Przypisy==
 +
 
 +
# Encyklopedia wiedzy o książce, red. A. Birkenmajer, Wrocław 1971, szp. 859-860, (Harmonijka).
 +
# Keith Houston, Książka. Najpotężniejszy przedmiot naszych czasów zbadany od deski do deski, Kraków 2017, s. 301-307.
 +
----
 +
Autor: '''E.P., M.P.B'''

Aktualna wersja na dzień 17:27, 24 kwi 2022

Leporello

(harmonijka, zygzak, parawanik) (ang. leporello binding, concertina structure book, accordion book. fr. reliure leporello)

Książka napisana lub wydrukowana w kolumnach umieszczonych obok siebie na długim pasie papieru. Po sfalcowaniu równoległym przyjmuje kształt harmonijki. Forma książki znana w kulturach wschodnich (hinduskiej, chińskiej, japońskiej, arabskiej). W kulturze europejskiej wykorzystywana dla publikacji okazjonalnych, pamiątkowych. W XIX w pojawiła się się teoria, że leporello było formą pośrednią pomiędzy zwojem a kodeksem. Formę leporello przybierały także książki we wcześniejszej formie zwoju. Było to być może wynikiem chęci nadania im poręczniejszej formy. Składano zatem zwoje w harmonijkę tworząc na przemian łamy wypukłe i wklęsłe. Tak składane były zwoje w Chinach i Japonii (orihon). Niektórzy badacze (m.in. Cyril Davenport) są skłonni uznać zwój za równoprawną formę książki wraz ze zwojem i kodeksem.

Współcześnie formę harmonijki przyjmują publikacje ikonograficzne: zestawy pocztówek, albumiki z widokami oraz dokumenty życia społecznego: foldery, programy, rozkłady jazdy i in. Tego typu dokumenty często nie posiadają żadnej oprawy lub też mają jedną z następujących typów oprawy:

  • Harmonijka jest owijana kartonową obwolutą, która jest wykonana z tego samego użytku.
  • Harmonijka jest przymocowana do okładki. Może być nią okładka broszurowa, oprawa twarda lub oprawa w formie pudełka
  • Do skrajnych kart leporella są przymocowane twarde okładziny, które nie są ze sobą połączone, ewentualnie mogą mieć tasiemki do związywania.

Formę harmonijki mają książeczki dla małych dzieci. Są wykonane z tekturowych użytków z naklejonymi wydrukami, połączonych paskami płótna lub są drukowane na oklejonej dwustronnie białej tekturze/kartonie, która następnie podlega sfalcowaniu.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny

Grafika

Przypisy

  1. Encyklopedia wiedzy o książce, red. A. Birkenmajer, Wrocław 1971, szp. 859-860, (Harmonijka).
  2. Keith Houston, Książka. Najpotężniejszy przedmiot naszych czasów zbadany od deski do deski, Kraków 2017, s. 301-307.

Autor: E.P., M.P.B