Hełm: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Przypisy)
(Hełm)
 
(Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
 
===Hełm===
 
===Hełm===
 +
(ang. helmet; niem. Helm)
 +
 +
Element wizerunku herbu funkcjonujący od XIV w. jako symbol przynależności do stanu rycerskiego (jednak niekiedy stosowany też w herbach mieszczańskich). Kształt h. jako motywu heraldycznego zmieniał się wraz z ewolucją form uzbrojenia ochronnego. W najstarszych przedstawieniach (XIV-pocz. XV w.) występuje h. garnczkowy, w wizerunkach późnogotyckich (XV-pocz. XVI w.) dominuje przyłbica i tzw. „żabi pysk”, w renesansie i baroku (2 ćw. XVI-XVII w.) zostały one wyparte przez h. prętowy (turniejowy). Przejawem malejącego znaczenia h. w kulturze szlacheckiej XVIII-XIX w. było nadawanie mu w wizerunkach herbów fantazyjnych kształtów i nieproporcjonalnych rozmiarów względem tarczy bądź odwoływanie się do jego historycznych form. Zjawiska te odzwierciedlają się w dekoracjach opraw, w których h. występuje najczęściej jako znak własności, fundacji lub donacji księgi (superekslibris). Najczęściej motyw h. ukazywano wedle aktualnych kanonów heraldyki, jako osadzony na tarczy bądź kartuszu, w ujęciu na wprost, en trois quarts lub (najrzadziej) z boku. W herbach szlacheckich przeważnie integralnym elementem h. jest korona (generalnie nie występująca w herbach mieszczańskich) oraz przyczepione do niego labry.
  
Element wizerunku →herbu funkcjonujący od XIV w. jako symbol przynależności do stanu rycerskiego (jednak niekiedy stosowany też w herbach mieszczańskich). Kształt h. jako motywu heraldycznego zmieniał się wraz z ewolucją form uzbrojenia ochronnego. W najstarszych przedstawieniach (XIV-pocz. XV w.) występuje h. garnczkowy, w wizerunkach późnogotyckich (XV-pocz. XVI w.) dominuje przyłbica i tzw. „żabi pysk”, w renesansie i baroku (2 ćw. XVI-XVII w.) zostały one wyparte przez h. prętowy (turniejowy). Przejawem malejącego znaczenia h. w kulturze szlacheckiej XVIII-XIX w. było nadawanie mu w wizerunkach herbów fantazyjnych kształtów i nieproporcjonalnych rozmiarów względem tarczy bądź odwoływanie się do jego historycznych form. Zjawiska te odzwierciedlają się w dekoracjach opraw, w których h. występuje najczęściej jako znak własności, fundacji lub donacji księgi (superekslibris). Najczęściej motyw h. ukazywano wedle aktualnych kanonów heraldyki, jako osadzony na tarczy bądź kartuszu, w ujęciu na wprost, en trois quarts lub (najrzadziej) z boku. W herbach szlacheckich przeważnie integralnym elementem h. jest korona (generalnie nie występująca w herbach mieszczańskich) oraz przyczepione do niego labry.
 
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
  

Aktualna wersja na dzień 09:43, 8 kwi 2022

Hełm

(ang. helmet; niem. Helm)

Element wizerunku herbu funkcjonujący od XIV w. jako symbol przynależności do stanu rycerskiego (jednak niekiedy stosowany też w herbach mieszczańskich). Kształt h. jako motywu heraldycznego zmieniał się wraz z ewolucją form uzbrojenia ochronnego. W najstarszych przedstawieniach (XIV-pocz. XV w.) występuje h. garnczkowy, w wizerunkach późnogotyckich (XV-pocz. XVI w.) dominuje przyłbica i tzw. „żabi pysk”, w renesansie i baroku (2 ćw. XVI-XVII w.) zostały one wyparte przez h. prętowy (turniejowy). Przejawem malejącego znaczenia h. w kulturze szlacheckiej XVIII-XIX w. było nadawanie mu w wizerunkach herbów fantazyjnych kształtów i nieproporcjonalnych rozmiarów względem tarczy bądź odwoływanie się do jego historycznych form. Zjawiska te odzwierciedlają się w dekoracjach opraw, w których h. występuje najczęściej jako znak własności, fundacji lub donacji księgi (superekslibris). Najczęściej motyw h. ukazywano wedle aktualnych kanonów heraldyki, jako osadzony na tarczy bądź kartuszu, w ujęciu na wprost, en trois quarts lub (najrzadziej) z boku. W herbach szlacheckich przeważnie integralnym elementem h. jest korona (generalnie nie występująca w herbach mieszczańskich) oraz przyczepione do niego labry.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Herb
Klejnot
Korona rangowa
Labry
Superekslibris

Grafika

Przypisy

  1. Dudziński 1997, s. 25-27;
  2. Sipayłło 1988;
  3. Cubrzyńska-Leonarczyk 2001;
  4. Wagner 2016.

Autor: A.W.