À la Duseuil oprawy: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Grafika)
(Przypisy)
 
(Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 2: Linia 2:
 
(À la Du Seuil oprawy) (fr. reliure à la Duseuil, Du Seuil)
 
(À la Du Seuil oprawy) (fr. reliure à la Duseuil, Du Seuil)
  
Określenie funkcjonujące od pocz. XIX w. w zachodniej literaturze tegumentologicznej na oprawy barokowe o charakterystycznej, złoconej dekoracji marokinowych okładzin; ogranicza się ona do zazwyczaj podwójnych/potrójnych linii przy krawędziach okładzin oraz takichż linii wewnętrznego obramienia zwierciadła, niekiedy z półkolistymi wybrzuszeniami na osiach. Kompozycję tę dopełniają w narożach ram różne formy kwiatonów (także z tłoków pointillé). W klasycznych wariantach dzieł tego typu pole zwierciadła oraz szerokiej ramy wyzbyte są dodatkowych zdobień, co nadaje całości powściągliwy charakter, skontrastowany z profuzją zdobień kompartymentów grzbietu. Termin ten wiąże się z francuskim introligatorem Augustinem Duseuil’em (*1673 †1746), któremu przypisuje się dzieła o wyjątkowej elegancji i precyzji wykończenia; jednakże stosowany przez niego schemat kompozycyjny w rzeczywistości był znany już w XVI w., ewoluując zasadniczo w zakresie formy kwiatonów i dekoracji grzbietu.  
+
Określenie funkcjonujące od pocz. XIX w. w zachodniej literaturze tegumentologicznej na oprawy barokowe o charakterystycznej, złoconej dekoracji marokinowych okładzin; ogranicza się ona do zazwyczaj potrójnych linii (''à l’ancienne''), tworzonych filetą przy krawędziach okładzin oraz takichż linii wewnętrznego obramienia zwierciadła, niekiedy z półkolistymi wybrzuszeniami na osiach. Kompozycję tę dopełniają w narożach linearnych ram różne formy kwiatonów (także z tłoków pointillé). W klasycznych wariantach dzieł tego typu pole zwierciadła oraz szerokiej ramy wyzbyte są dodatkowych zdobień, co nadaje całości powściągliwy charakter, skontrastowany z profuzją zdobień kompartymentów grzbietu. Termin ten wiąże się z francuskim introligatorem Augustinem Duseuil’em (*1673 †1746), któremu przypisuje się dzieła o wyjątkowej elegancji i precyzji wykończenia; jednakże stosowany przez niego schemat kompozycyjny w rzeczywistości był znany już w XVI w., ewoluując zasadniczo w zakresie formy kwiatonów i dekoracji grzbietu.
  
 
==Zobacz też==
 
==Zobacz też==
 
[[Indeks alfabetyczny]] <br>
 
[[Indeks alfabetyczny]] <br>
 +
[[Barokowe oprawy]] <br>
 
[[Kwiaton ]] <br>
 
[[Kwiaton ]] <br>
  
Linia 13: Linia 14:
 
Plik:Oprawa z dekoracją a la Duseuil, Francja XVII w., Devauchelle 1995, il. na s. 90.jpg | Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francja XVII w., repr. wg: Devauchelle 1995, il. na s. 90
 
Plik:Oprawa z dekoracją a la Duseuil, Francja XVII w., Devauchelle 1995, il. na s. 90.jpg | Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francja XVII w., repr. wg: Devauchelle 1995, il. na s. 90
 
Plik:A la Du Seuil oprawy, oprawa z dekoracja ala Du Seuil, Francja, 2 poł. XVII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan.jpg | Oprawa z dekoracja à la Duseuil, Francja, 2 poł. XVII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan
 
Plik:A la Du Seuil oprawy, oprawa z dekoracja ala Du Seuil, Francja, 2 poł. XVII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan.jpg | Oprawa z dekoracja à la Duseuil, Francja, 2 poł. XVII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan
Plik:A la Du Seuil, OPrawa z dekoracją a la Du Seuil i superekslibrisem, Francja, kon. XVII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan.jpg | Oprawa z dekoracją à la Duseuil i superekslibrisem, Francja, kon. XVII w., Biblioteca Nazionale Braidense, Mediolan
+
Plik:De Sueil oprawy, oprawa francuska, XVII w., BCzartMNK, POLONA2.jpg | Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francka, XVII w., BCzart, MNK, fot. wg: www.polona.pl
 
Plik:Barokowa oprawa francuska.jpg | Oprawa z dekoracją à la Duseuil i superekslibrisem, Francja, kon. XVII-pocz. XVIII w., BWSD Włocławek, fot. P. Kurek  
 
Plik:Barokowa oprawa francuska.jpg | Oprawa z dekoracją à la Duseuil i superekslibrisem, Francja, kon. XVII-pocz. XVIII w., BWSD Włocławek, fot. P. Kurek  
Plik:Oprawa z dekoracją a la Duseuil, Francja, XVII w., Wittock 2009, nr kat. il. 18.jpg | Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francja, XVII w., repr. wg: Wittock 2009, nr kat. il. 18
+
Plik:A Du Seuil oprawy, 2 moitie XVII w., Ducimetiere, Mignonne, allons voir...2007.jpg | Oprawa z dekoracją à la Duseuil, Francja, 2 poł. XVII w., repr. wg: Ducimetiere, Mignonne, allons voir... 2007
 
</gallery>
 
</gallery>
  
 
==Przypisy==
 
==Przypisy==
  
 +
# Colombo 1952, s. 131-132;
 
# Devaux 1977, s. 136, 138-139, 356;  
 
# Devaux 1977, s. 136, 138-139, 356;  
 
# Devauchelle 1995, s. 87, 90;  
 
# Devauchelle 1995, s. 87, 90;  
# Macchi F. i L. 2002, s. 150.
+
# Macchi F. i L. 2002, s. 150;
 +
# Barber 2004, s. 180;
 +
# Ducimetière 2007, s. 392.
 +
# Wagner 2021, s. 53-74.
 
----
 
----
 
Autor: '''A.W.'''
 
Autor: '''A.W.'''

Aktualna wersja na dzień 23:33, 2 kwi 2022

À la Duseuil oprawy

(À la Du Seuil oprawy) (fr. reliure à la Duseuil, Du Seuil)

Określenie funkcjonujące od pocz. XIX w. w zachodniej literaturze tegumentologicznej na oprawy barokowe o charakterystycznej, złoconej dekoracji marokinowych okładzin; ogranicza się ona do zazwyczaj potrójnych linii (à l’ancienne), tworzonych filetą przy krawędziach okładzin oraz takichż linii wewnętrznego obramienia zwierciadła, niekiedy z półkolistymi wybrzuszeniami na osiach. Kompozycję tę dopełniają w narożach linearnych ram różne formy kwiatonów (także z tłoków pointillé). W klasycznych wariantach dzieł tego typu pole zwierciadła oraz szerokiej ramy wyzbyte są dodatkowych zdobień, co nadaje całości powściągliwy charakter, skontrastowany z profuzją zdobień kompartymentów grzbietu. Termin ten wiąże się z francuskim introligatorem Augustinem Duseuil’em (*1673 †1746), któremu przypisuje się dzieła o wyjątkowej elegancji i precyzji wykończenia; jednakże stosowany przez niego schemat kompozycyjny w rzeczywistości był znany już w XVI w., ewoluując zasadniczo w zakresie formy kwiatonów i dekoracji grzbietu.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Barokowe oprawy
Kwiaton

Grafika

Przypisy

  1. Colombo 1952, s. 131-132;
  2. Devaux 1977, s. 136, 138-139, 356;
  3. Devauchelle 1995, s. 87, 90;
  4. Macchi F. i L. 2002, s. 150;
  5. Barber 2004, s. 180;
  6. Ducimetière 2007, s. 392.
  7. Wagner 2021, s. 53-74.

Autor: A.W.