Papiery drukowane drzeworytnicze: Różnice pomiędzy wersjami
(→Papiery drukowane drzeworytnicze) |
(→Opis techniki) |
||
| (Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
(papiery domino, papiery kartunowe, papiery kattunowe, papiery perkalowe, papiery ksylograficzne) (ang. block-printed papers, woodblock-/woodcut-printed papers; niem. Kattunpapier, Modeldruckpapier; fr. domino, papier dominoté, dominotier; wł. carta remondiniana, coperta xilografica, carte xilografiche) | (papiery domino, papiery kartunowe, papiery kattunowe, papiery perkalowe, papiery ksylograficzne) (ang. block-printed papers, woodblock-/woodcut-printed papers; niem. Kattunpapier, Modeldruckpapier; fr. domino, papier dominoté, dominotier; wł. carta remondiniana, coperta xilografica, carte xilografiche) | ||
| − | Papiery drukowane drzeworytnicze to rodzaj papierów dekoracyjnych zdobionych techniką druku wypukłego przy użyciu klocka drzeworytniczego. Obok klocków drzeworytniczych w użyciu były także | + | Papiery drukowane drzeworytnicze to rodzaj papierów dekoracyjnych zdobionych techniką druku wypukłego przy użyciu klocka drzeworytniczego. Obok klocków drzeworytniczych w użyciu były także klocki drewniane, których dekoracja w całości lub w części była skomponowana z wbitych w klocek metalowych sztyftów. |
| − | Papiery mogą być drukowane jedno- lub wielobarwnie. | + | Papiery te mogą być drukowane jedno- lub wielobarwnie. |
===Historia=== | ===Historia=== | ||
| − | Pierwsze papierowe obleczenia zdobione techniką drzeworytniczą, które zachowały się do naszych czasów pochodzą z końca XV wieku. Były to imitacje skórzanych obleczeń, przedstawienia figuralne (il. 1), wzory roślinne i geometryczne. Pierwsze manufaktury papierów drukowanych powstały w Niemczech i Francji ok. poł. XVI w. Pod koniec XVII wieku tapiserie de papier były szczególnie popularne w Paryżu, tam też powstały pierwsze manufaktury dominotiers zajmujące się ich wytwarzaniem, m.in. Papillonów oraz założona nieco później firma Les Associétes (il. 2). Wytwarzane papiery były zazwyczaj dwu- lub wielokolorowe. Manufaktury produkujące dekoracyjne papiery domino miały zwykle charakter niewielkich, rodzinnych przedsiębiorstw. Właściciele wytwórni często sami wycinali wzory w matrycach, bardzo rzadko korzystając z usług profesjonalnych drzeworytników. Odbitki powstawały zazwyczaj na papierze o wymiarach 45 × 36 cm. Charakterystyczną cechą papierów | + | Pierwsze papierowe obleczenia zdobione techniką drzeworytniczą, które zachowały się do naszych czasów pochodzą z końca XV wieku. Były to imitacje skórzanych obleczeń, zawierające przedstawienia figuralne (il. 1), wzory roślinne i geometryczne. Pierwsze manufaktury papierów drukowanych powstały w Niemczech i Francji ok. poł. XVI w. Pod koniec XVII wieku tapiserie de papier były szczególnie popularne w Paryżu, tam też powstały pierwsze manufaktury dominotiers zajmujące się ich wytwarzaniem, m.in. firmy Papillonów oraz założona nieco później firma Les Associétes (il. 2). Wytwarzane tam papiery były zazwyczaj dwu- lub wielokolorowe. Manufaktury produkujące dekoracyjne papiery domino miały zwykle charakter niewielkich, rodzinnych przedsiębiorstw. Właściciele wytwórni często sami wycinali wzory w matrycach, bardzo rzadko korzystając z usług profesjonalnych drzeworytników. Odbitki powstawały zazwyczaj na papierze o wymiarach 45 × 36 [cm]. Charakterystyczną cechą papierów drzeworytniczych, było to że zazwyczaj kolorowano je ręcznie lub przy użyciu szablonów. Wielu wzorów drukowanych papierów nie można przypisać konkretnym twórcom, jednak zachowały się także papiery z nazwami ośrodków, w których powstały i sygnaturami twórców umieszczonymi na marginesie arkusza, obok drukowanego wzoru (il. 3, 4. 5). |
| + | |||
| + | Ważnym ośrodkiem produkcji dekoracyjnych papierów drukowanych była włoska manufaktura Remondinich. Papiery przez nią wytwarzane były znane i cenione w całej Europie. W szczytowym okresie rozwoju firma zatrudniała ponad tysiąc osób i posiadała trzydzieści osiem pras. Pod koniec XVIII w. prowadziła kilka stacjonarnych sklepów: w Bassano, Wenecji, Pieve Tesino, a także poza granicami Włoch. Ponadto papiery sprzedawano na terenie całej Europy przez rozbudowaną sieć domokrążców. W 1738 r. przedsiębiorstwo Remondinich otrzymało przywilej pozwalający na drukowanie papierów złoconych, w 1755 roku pozwolenie na wytwarzanie ''damask paper'', a w 1764 roku na produkcję papierów zwanych ''carte marmorate''. Mimo poszerzenia produkcji o nowe rodzaje papierów dekoracyjnych, papiery drukowane pozostały wiodącym wyrobem rodziny Remondinich. Wzory na papierach Remondinich początkowo inspirowane były zdobnictwem tkanin, następnie tapet, jednak wiele z wytworzonych przez nich papierów miało unikatowe wzornictwo. W katalogu firmy z 1791 r. są papiery drukowane w siedmiu kolorach. Dzięki sygnaturom umieszczonym na marginesach arkuszy znane są nazwiska innych włoskich wytwórców papierów drukowanych, byli to: Luigi Antonio Laferte z Parmy, Antonio Benucci z Florencji i Edigio Petir z Rzymu, Carlo Bertinazzi i Bettuzzi z Bolonii. Oferta Bertinazzi'ego była bardzo bogata, o czym świadczy wzornik jego firmy (il. 6) | ||
===Opis techniki=== | ===Opis techniki=== | ||
| − | Dekorowanie papierów w technice drzeworytniczej było stosunkowo tanie i jednocześnie dawało zadowalający efekt. Do wykonania jednobarwnego papieru rzemieślnik potrzebował tylko jednej drewnianej matrycy. Jeżeli projekt zakładał dekorację | + | Dekorowanie papierów w technice drzeworytniczej było stosunkowo proste, tanie i jednocześnie dawało zadowalający efekt. Do wykonania jednobarwnego papieru rzemieślnik potrzebował tylko jednej drewnianej matrycy. Jeżeli projekt zakładał dekorację o prostym geometrycznym wzorze, to drzeworytnikowi wystarczyły podstawowe umiejętności wycinania w drewnie. Wykonanie kolorowej odbitki wymagało użycia kilku matryc oraz umiejętności odpowiedniego ich spasowania. Do druku używano "zwykłej farby", farby drukarskiej, tuszu lub farby z dodatkiem klajstru. Z jednej matrycy wykonywano papiery w różnych wariantach kolorystycznych (il. 7), dla urozmaicenia palety oferowanych papierów podkolorowywano je farbami z naturalnych pigmentów ze spoiwem z gumy arabskiej. |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
[[Indeks alfabetyczny ]] <br> | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> | ||
| − | [[Papiery domino]] <br> | + | [[Papiery dekoracyjne]] <br> |
| − | [[ | + | [[Papier domino]] <br> |
| − | [[ | + | [[Papier kartunowy]] <br> |
| − | [[ | + | [[Papier ksylograficzny]] <br> |
| + | [[Papier perkalowy]] <br> | ||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
| Linia 33: | Linia 36: | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
| − | # Ackerman Phyllis, Wallpaper, it‟s history, design and use, Londyn, 1923. | + | # Ackerman Phyllis, Wallpaper, it‟s history, design and use, Londyn, 1923, s. 22. |
| − | # Beckmann J., A History of inventions and Discoveries, Londyn, 1817, vol. III. | + | # Beckmann J., A History of inventions and Discoveries, Londyn, 1817, vol. III, s. 503. |
| − | + | # Duprat Annie, L‟Imagerie populaire du Grand Ouest, w: “Annales de Bretagne et des pays de l‟ouest”, t. 108, 2001, s. 55-56. | |
| − | # Duprat Annie, L‟Imagerie populaire du Grand Ouest, w: “Annales de Bretagne et des pays de l‟ouest”, t. 108, 2001. | + | # Foot M. M., A History of Bookbinding as a Mirror of Society, Londyn, 1998, s. 13-14, 16, 18. |
| − | # Foot M. M., A History of Bookbinding as a Mirror of Society, Londyn, 1998. | + | # Garnier Nicole, L‟Imagerie populaire francaise, I, Paryż, 1990, s. 280. |
| − | # Garnier Nicole, L‟Imagerie populaire francaise, I, Paryż, 1990. | + | # Haemmerle A. von, Buntpapiere: Herrkomen, Geshichte, Techniken, Beziehungenzur Kunst, Monachium, 1961, s. 168. |
| − | # Haemmerle A. von, Buntpapiere: Herrkomen, Geshichte, Techniken, Beziehungenzur Kunst, Monachium, 1961. | + | # Hubert V., Les papiersdominotés, une collection particulière, Paryż, 2016, s. 11, 14. |
| − | # Hubert V., Les papiersdominotés, une collection particulière, Paryż, 2016. | + | # Hyatt M. A., Pirints & People a social history of printed Picture, Nowy Jork, 1971, s. 141. |
| − | # Hyatt M. A., Pirints & People a social history of printed Picture, Nowy Jork, 1971. | + | # Jackson W.A., Printed Wrappers of the Fifteenth to Eighteenth Centuries, “Harvard Library Bulletin”, VI, 1952, s. 314-317. |
| − | #Jackson | + | # Kopylov M., Papiersdominotésitaliens. Un univers de couleurs, de fantaisie et d‟invention (1750-1850), Paryż, 2012, s. 28-29, 58, 148, 164. |
| − | + | # Loring R., Decorated Book Papers, Cambridge, 1973, s. 37-39, 42, 44-46. | |
| − | # Kopylov M., Papiersdominotésitaliens. Un univers de couleurs, de fantaisie et d‟invention (1750-1850), Paryż, 2012. | + | # Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 65, 394. |
| − | # Loring R., Decorated Book Papers, Cambridge, 1973. | + | # Marks P. J. M., An Anthology of decorated papers: a Sourcebook for designers, Londyn, 2015, s. 133. |
| − | # Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002. | + | |
# Milano Alberto, Selling Prints for the Remondini: Italian Pedlars Travelling Through Europe During the Eighteenth Century, w: „Not Dead Things: The Dissemination of Popular Print in England and Wales, Italy, and the Low Countries, 1500-1820”, Leiden, Boston, 2013, s. 76 - 83. | # Milano Alberto, Selling Prints for the Remondini: Italian Pedlars Travelling Through Europe During the Eighteenth Century, w: „Not Dead Things: The Dissemination of Popular Print in England and Wales, Italy, and the Low Countries, 1500-1820”, Leiden, Boston, 2013, s. 76 - 83. | ||
| − | # | + | # Siemieniako E., Praca magisterska teoretyczno-badawcza: Dekoracyjne papiery ręcznie wykonywane stosowane w oprawach książek od XV do XVIII w. Katalog zbiorów papierów dekoracyjnych w oprawach książek Biblioteki Kórnickiej PAN, wydruk komputerowy,(promotor: M. Pronobis-Gajdzis), UMK, Toruń 2018, s. 35-50. |
| − | + | # Sutter S., Wrapped in Color: A Survey of Paste Paper Bookbindings, Chicago, 1994, s. 9. | |
| − | # Sutter S., Wrapped in Color: A Survey of Paste Paper Bookbindings, Chicago, 1994. | + | # Schmoller T., To Brighten Things Up: the Schmoller Collection of Decorated Papers, Manchester, 2008, s. 26. |
| − | # Schmoller T., To Brighten Things Up: the Schmoller Collection of Decorated Papers, Manchester, 2008. | + | # Wolfe R. J., Marbled Papers: Its History, Techniques and Patterns, Filadelfia, 1990, s. 18-22, 33, 49-50. |
| − | # Wolfe R. J., Marbled Papers: Its History, Techniques and Patterns, Filadelfia, 1990. | + | |
---- | ---- | ||
| − | Autor: '''M.P. | + | Autor: '''M.P.B.''' |
Aktualna wersja na dzień 23:09, 18 mar 2022
Spis treści
Papiery drukowane drzeworytnicze
(papiery domino, papiery kartunowe, papiery kattunowe, papiery perkalowe, papiery ksylograficzne) (ang. block-printed papers, woodblock-/woodcut-printed papers; niem. Kattunpapier, Modeldruckpapier; fr. domino, papier dominoté, dominotier; wł. carta remondiniana, coperta xilografica, carte xilografiche)
Papiery drukowane drzeworytnicze to rodzaj papierów dekoracyjnych zdobionych techniką druku wypukłego przy użyciu klocka drzeworytniczego. Obok klocków drzeworytniczych w użyciu były także klocki drewniane, których dekoracja w całości lub w części była skomponowana z wbitych w klocek metalowych sztyftów. Papiery te mogą być drukowane jedno- lub wielobarwnie.
Historia
Pierwsze papierowe obleczenia zdobione techniką drzeworytniczą, które zachowały się do naszych czasów pochodzą z końca XV wieku. Były to imitacje skórzanych obleczeń, zawierające przedstawienia figuralne (il. 1), wzory roślinne i geometryczne. Pierwsze manufaktury papierów drukowanych powstały w Niemczech i Francji ok. poł. XVI w. Pod koniec XVII wieku tapiserie de papier były szczególnie popularne w Paryżu, tam też powstały pierwsze manufaktury dominotiers zajmujące się ich wytwarzaniem, m.in. firmy Papillonów oraz założona nieco później firma Les Associétes (il. 2). Wytwarzane tam papiery były zazwyczaj dwu- lub wielokolorowe. Manufaktury produkujące dekoracyjne papiery domino miały zwykle charakter niewielkich, rodzinnych przedsiębiorstw. Właściciele wytwórni często sami wycinali wzory w matrycach, bardzo rzadko korzystając z usług profesjonalnych drzeworytników. Odbitki powstawały zazwyczaj na papierze o wymiarach 45 × 36 [cm]. Charakterystyczną cechą papierów drzeworytniczych, było to że zazwyczaj kolorowano je ręcznie lub przy użyciu szablonów. Wielu wzorów drukowanych papierów nie można przypisać konkretnym twórcom, jednak zachowały się także papiery z nazwami ośrodków, w których powstały i sygnaturami twórców umieszczonymi na marginesie arkusza, obok drukowanego wzoru (il. 3, 4. 5).
Ważnym ośrodkiem produkcji dekoracyjnych papierów drukowanych była włoska manufaktura Remondinich. Papiery przez nią wytwarzane były znane i cenione w całej Europie. W szczytowym okresie rozwoju firma zatrudniała ponad tysiąc osób i posiadała trzydzieści osiem pras. Pod koniec XVIII w. prowadziła kilka stacjonarnych sklepów: w Bassano, Wenecji, Pieve Tesino, a także poza granicami Włoch. Ponadto papiery sprzedawano na terenie całej Europy przez rozbudowaną sieć domokrążców. W 1738 r. przedsiębiorstwo Remondinich otrzymało przywilej pozwalający na drukowanie papierów złoconych, w 1755 roku pozwolenie na wytwarzanie damask paper, a w 1764 roku na produkcję papierów zwanych carte marmorate. Mimo poszerzenia produkcji o nowe rodzaje papierów dekoracyjnych, papiery drukowane pozostały wiodącym wyrobem rodziny Remondinich. Wzory na papierach Remondinich początkowo inspirowane były zdobnictwem tkanin, następnie tapet, jednak wiele z wytworzonych przez nich papierów miało unikatowe wzornictwo. W katalogu firmy z 1791 r. są papiery drukowane w siedmiu kolorach. Dzięki sygnaturom umieszczonym na marginesach arkuszy znane są nazwiska innych włoskich wytwórców papierów drukowanych, byli to: Luigi Antonio Laferte z Parmy, Antonio Benucci z Florencji i Edigio Petir z Rzymu, Carlo Bertinazzi i Bettuzzi z Bolonii. Oferta Bertinazzi'ego była bardzo bogata, o czym świadczy wzornik jego firmy (il. 6)
Opis techniki
Dekorowanie papierów w technice drzeworytniczej było stosunkowo proste, tanie i jednocześnie dawało zadowalający efekt. Do wykonania jednobarwnego papieru rzemieślnik potrzebował tylko jednej drewnianej matrycy. Jeżeli projekt zakładał dekorację o prostym geometrycznym wzorze, to drzeworytnikowi wystarczyły podstawowe umiejętności wycinania w drewnie. Wykonanie kolorowej odbitki wymagało użycia kilku matryc oraz umiejętności odpowiedniego ich spasowania. Do druku używano "zwykłej farby", farby drukarskiej, tuszu lub farby z dodatkiem klajstru. Z jednej matrycy wykonywano papiery w różnych wariantach kolorystycznych (il. 7), dla urozmaicenia palety oferowanych papierów podkolorowywano je farbami z naturalnych pigmentów ze spoiwem z gumy arabskiej.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Papiery dekoracyjne
Papier domino
Papier kartunowy
Papier ksylograficzny
Papier perkalowy
Grafika
il. 1. Obleczenie z papieru dekorowanego w technice drzeworytu.
il. 2. Papier dekoracyjny sygnowany A PARIS CHEZ LES ASSOCIE NO.
il. 3.Papier sygnowany CHEZ SEVESTRE LEBLOND.
il. 4. Papier dekoracyjny sygnowany PERDOUX 186.
il. 5. Papier dekoracyjny sygnowany CHEZ LETOURMI 41.
il. 6. Karty z wzornika Carlo Bertinazzi‟ego.
il. 7. Papier dekoracyjny sygnowany PARIS CHEZ LES ASSOCIE… ze zbiorów Bibliothèque Numérique d‟Orléans.
Przypisy
- Ackerman Phyllis, Wallpaper, it‟s history, design and use, Londyn, 1923, s. 22.
- Beckmann J., A History of inventions and Discoveries, Londyn, 1817, vol. III, s. 503.
- Duprat Annie, L‟Imagerie populaire du Grand Ouest, w: “Annales de Bretagne et des pays de l‟ouest”, t. 108, 2001, s. 55-56.
- Foot M. M., A History of Bookbinding as a Mirror of Society, Londyn, 1998, s. 13-14, 16, 18.
- Garnier Nicole, L‟Imagerie populaire francaise, I, Paryż, 1990, s. 280.
- Haemmerle A. von, Buntpapiere: Herrkomen, Geshichte, Techniken, Beziehungenzur Kunst, Monachium, 1961, s. 168.
- Hubert V., Les papiersdominotés, une collection particulière, Paryż, 2016, s. 11, 14.
- Hyatt M. A., Pirints & People a social history of printed Picture, Nowy Jork, 1971, s. 141.
- Jackson W.A., Printed Wrappers of the Fifteenth to Eighteenth Centuries, “Harvard Library Bulletin”, VI, 1952, s. 314-317.
- Kopylov M., Papiersdominotésitaliens. Un univers de couleurs, de fantaisie et d‟invention (1750-1850), Paryż, 2012, s. 28-29, 58, 148, 164.
- Loring R., Decorated Book Papers, Cambridge, 1973, s. 37-39, 42, 44-46.
- Macchi F., Macchi L., Dizionario illustrato della legatura, Milano, 2002, s. 65, 394.
- Marks P. J. M., An Anthology of decorated papers: a Sourcebook for designers, Londyn, 2015, s. 133.
- Milano Alberto, Selling Prints for the Remondini: Italian Pedlars Travelling Through Europe During the Eighteenth Century, w: „Not Dead Things: The Dissemination of Popular Print in England and Wales, Italy, and the Low Countries, 1500-1820”, Leiden, Boston, 2013, s. 76 - 83.
- Siemieniako E., Praca magisterska teoretyczno-badawcza: Dekoracyjne papiery ręcznie wykonywane stosowane w oprawach książek od XV do XVIII w. Katalog zbiorów papierów dekoracyjnych w oprawach książek Biblioteki Kórnickiej PAN, wydruk komputerowy,(promotor: M. Pronobis-Gajdzis), UMK, Toruń 2018, s. 35-50.
- Sutter S., Wrapped in Color: A Survey of Paste Paper Bookbindings, Chicago, 1994, s. 9.
- Schmoller T., To Brighten Things Up: the Schmoller Collection of Decorated Papers, Manchester, 2008, s. 26.
- Wolfe R. J., Marbled Papers: Its History, Techniques and Patterns, Filadelfia, 1990, s. 18-22, 33, 49-50.
Autor: M.P.B.
