Kurtynowa dekoracja: Różnice pomiędzy wersjami
(→Przypisy) |
|||
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
(hiszp. „decoración de cortina”) | (hiszp. „decoración de cortina”) | ||
| − | + | rodzaj dekoracji opraw klasycystycznych i empirowych, wywodzącej się z owalnych medalionów w formie zbliżonej do otwartego parasola (przez niektórych badaczy kojarzonej też z paterą), mieszącego w centrum mniejszy medalion z motywem figuralnym (np. etruski styl) lub floralnym. Istotą typowej k. d. jest motyw k. o wyraźnie zaznaczonych, wachlarzowych fałdowaniach, wychodzących z jednego punktu i przeważnie zakończonych frędzlami. Najefektowniejsze k. ukazywano w zwierciadłach, w technice różnobarwnych intarsji z cieniowaniami i złoceniami wraz ze złoconym obramieniem o klasycyzującej ornamentyce; rzadziej k. wkomponowywano w ramę zwierciadła jako pojedynczy motyw lub ornament o cieniowanych fałdowaniach; skromniejsze k. ukazywano jako złocone wyciski na jednobarwnej skórze w zwierciadle lub jego obramieniu, a niekiedy też w kompartymentach grzbietu. Dekoracja ta zyskała szczególną popularność w Hiszpanii za rządów króla Ferdynanda VII, w latach 1812-1830. Za pierwszego wybitnego twórcę opraw z k. d. uważa się hiszpańskiego introligatora Antonio Suareza. Niekiedy była naśladowana w innych krajach zachodnioeuropejskich (głównie w Anglii). | |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
| − | # | + | # López Serrano 1978, s. 22-34; |
| + | # Nixon 1978, kat. 79; | ||
| + | # Mazal 1990, il. 264; | ||
| + | # von Arnim 1992, kat. 148; | ||
| + | # Macchi F. i L. 2002, s. 99-100, 354; | ||
| + | # Checa Cremades 2003, s. 374-379. | ||
---- | ---- | ||
Autor: '''A.W.''' | Autor: '''A.W.''' | ||
Aktualna wersja na dzień 22:29, 27 wrz 2021
Spis treści
Kurtynowa dekoracja
(hiszp. „decoración de cortina”)
rodzaj dekoracji opraw klasycystycznych i empirowych, wywodzącej się z owalnych medalionów w formie zbliżonej do otwartego parasola (przez niektórych badaczy kojarzonej też z paterą), mieszącego w centrum mniejszy medalion z motywem figuralnym (np. etruski styl) lub floralnym. Istotą typowej k. d. jest motyw k. o wyraźnie zaznaczonych, wachlarzowych fałdowaniach, wychodzących z jednego punktu i przeważnie zakończonych frędzlami. Najefektowniejsze k. ukazywano w zwierciadłach, w technice różnobarwnych intarsji z cieniowaniami i złoceniami wraz ze złoconym obramieniem o klasycyzującej ornamentyce; rzadziej k. wkomponowywano w ramę zwierciadła jako pojedynczy motyw lub ornament o cieniowanych fałdowaniach; skromniejsze k. ukazywano jako złocone wyciski na jednobarwnej skórze w zwierciadle lub jego obramieniu, a niekiedy też w kompartymentach grzbietu. Dekoracja ta zyskała szczególną popularność w Hiszpanii za rządów króla Ferdynanda VII, w latach 1812-1830. Za pierwszego wybitnego twórcę opraw z k. d. uważa się hiszpańskiego introligatora Antonio Suareza. Niekiedy była naśladowana w innych krajach zachodnioeuropejskich (głównie w Anglii).
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Empirowe oprawy
Klasycystyczne oprawy
Grafika
Przypisy
- López Serrano 1978, s. 22-34;
- Nixon 1978, kat. 79;
- Mazal 1990, il. 264;
- von Arnim 1992, kat. 148;
- Macchi F. i L. 2002, s. 99-100, 354;
- Checa Cremades 2003, s. 374-379.
Autor: A.W.
