Kurtynowa dekoracja: Różnice pomiędzy wersjami
(→Kurtynowa dekoracja) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
(hiszp. „decoración de cortina”) | (hiszp. „decoración de cortina”) | ||
| − | + | rodzaj dekoracji opraw klasycystycznych i empirowych, wywodzącej się z owalnych medalionów w formie zbliżonej do otwartego parasola (przez niektórych badaczy kojarzonej też z paterą), mieszącego w centrum mniejszy medalion z motywem figuralnym (np. etruski styl) lub floralnym. Istotą typowej k. d. jest motyw k. o wyraźnie zaznaczonych, wachlarzowych fałdowaniach, wychodzących z jednego punktu i przeważnie zakończonych frędzlami. Najefektowniejsze k. ukazywano w zwierciadłach, w technice różnobarwnych intarsji z cieniowaniami i złoceniami wraz ze złoconym obramieniem o klasycyzującej ornamentyce; rzadziej k. wkomponowywano w ramę zwierciadła jako pojedynczy motyw lub ornament o cieniowanych fałdowaniach; skromniejsze k. ukazywano jako złocone wyciski na jednobarwnej skórze w zwierciadle lub jego obramieniu, a niekiedy też w kompartymentach grzbietu. Dekoracja ta zyskała szczególną popularność w Hiszpanii za rządów króla Ferdynanda VII, w latach 1812-1830. Za pierwszego wybitnego twórcę opraw z k. d. uważa się hiszpańskiego introligatora Antonio Suareza. Niekiedy była naśladowana w innych krajach zachodnioeuropejskich (głównie w Anglii). | |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
Wersja z 22:28, 27 wrz 2021
Spis treści
Kurtynowa dekoracja
(hiszp. „decoración de cortina”)
rodzaj dekoracji opraw klasycystycznych i empirowych, wywodzącej się z owalnych medalionów w formie zbliżonej do otwartego parasola (przez niektórych badaczy kojarzonej też z paterą), mieszącego w centrum mniejszy medalion z motywem figuralnym (np. etruski styl) lub floralnym. Istotą typowej k. d. jest motyw k. o wyraźnie zaznaczonych, wachlarzowych fałdowaniach, wychodzących z jednego punktu i przeważnie zakończonych frędzlami. Najefektowniejsze k. ukazywano w zwierciadłach, w technice różnobarwnych intarsji z cieniowaniami i złoceniami wraz ze złoconym obramieniem o klasycyzującej ornamentyce; rzadziej k. wkomponowywano w ramę zwierciadła jako pojedynczy motyw lub ornament o cieniowanych fałdowaniach; skromniejsze k. ukazywano jako złocone wyciski na jednobarwnej skórze w zwierciadle lub jego obramieniu, a niekiedy też w kompartymentach grzbietu. Dekoracja ta zyskała szczególną popularność w Hiszpanii za rządów króla Ferdynanda VII, w latach 1812-1830. Za pierwszego wybitnego twórcę opraw z k. d. uważa się hiszpańskiego introligatora Antonio Suareza. Niekiedy była naśladowana w innych krajach zachodnioeuropejskich (głównie w Anglii).
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Empirowe oprawy
Klasycystyczne oprawy
Grafika
Przypisy
Autor: A.W.
