Płaskorzeźbiona dekoracja: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 19:37, 14 lut 2021

Reliefowe zdobienia opraw wykonane w twardych tworzywach (kość słoniowa, drewno) z użyciem technik i narzędzi charakterystycznych dla rzemieślników wyspecjalizowanych w ich obróbce; niekiedy błędnie rozszerza się to pojęcie na wszelkie wypukłe dekoracje złotniczych opraw (wykonanych w technice odlewu czy repusowania) i reliefowych opraw;

• a) kość słoniowa: wykorzystywana już w starożytnych, rzymskich dyptychach. Predylekcja do wyrobów z tego materiału przeniknęła do Bizancjum, co wyraziło się m.in. w misternie rzeźbionych płytkach (plakietach) z wizerunkami postaci i scenami biblijnymi. Jako importy artystyczne, dzieła tego rodzaju wkomponowywano w oprawy karolińskich i ottońskich ksiąg liturgicznych. Zazwyczaj ograniczano się do centralnej płytki w obramieniu z kosztownych kruszców i kamieni (np. Codex Aureus z Echternach, 1 ćw. XI w.) lub całą powierzchnię okładziny pokrywano paroma stykającymi się płytkami (Ewangeliarz z Lorsch, pocz. IX w.). Począwszy od epoki gotyckiej znaczenie plastycznie opracowanej k. s. w zdobnictwie opraw gwałtownie zmalało, co miało związek m.in. z załamaniem się produkcji wyrobów z k. s. w Bizancjum. Toteż najczęściej ograniczano się do drobnych elementów dekoracji z k. s. lub imitacji tego materiału (celuloidowe oprawy);

• b) drewno: prace rzeźbiarskie w deskach przeznaczonych na oprawy wykonuje się za pomocą narzędzi snycerskich, w tym zwłaszcza różnego rodzaju dłut i nożyków; czynności końcowe polegają na wygładzaniu, szlifowaniu i impregnowaniu (np. bejcowaniu, lakierowaniu) lub malowaniu powierzchni. Niekiedy na okładzinach montowane są dodatkowe elementy, przede wszystkim metalowe okucia i zapięcia. Do najwcześniejszych dzieł tego rodzaju należy oprawa ewangeliarza z 1 poł. XII w. ze skarbca katedry w Geronie: okładziny prawdopodobnie z drewna cedrowego pokryto płaskim reliefem ze scenami religijnymi i wiciami. Na l. 1217 – 1235 datowana jest oprawa niewielkiego graduału z klasztoru Weingarten (Szwabia) z okładzinami bukowymi, w których centralne zagłębienia wkomponowano rzeźbione w innym drewnie, ażurowe i polichromowane dekoracje figuralno-floralne. Z ery gotyckiej pochodzą m.in.: oprawa notatnika krawca krakowskiego w Muzeum narodowym w Krakowie (1497, deski bukowe pokryte p. d. o tzw. płaskim reliefie) oraz oprawa kodeksu w Wissenschaftliche Stadtbibliothek w Moguncji (pocz. XVI w., płaskorzeźbiony i malowany wizerunek Vir Dolorum). W XIX-XX w. oprawy z p. d. w drewnie sporządzano niekiedy dla ksiąg okolicznościowych (np. księga Magistratu Wrocławskiego z fotografiami członków kolegium, 1894, Muzeum Historyczne we Wrocławiu; Księga Pamiątkowa leśników polskich pomordowanych w II wojnie światowej, 2 poł. XX w., Muzeum Leśnictwa w Gołuchowie). Do prac z pogranicza stolarstwa, snycerstwa i introligatorstwa należą okładziny drewniane z wyżłobionymi polami, w które introligator lub złotnik wkomponowywał np. plakiety z kości słoniowej lub blachy z cennych kruszców, jak również okładziny z rytymi ornamentami o prostej formie.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Celuloidowe oprawy
Deski
Relief
Reliefowe oprawy
Złotnicze oprawy

Grafika

• 

  Oprawa późnogotycka z pocz. XVI w., z płaskorzeźbionym i polichromowanym wizerunkiem Vir Dolorum, repr. wg:A. Ottermann, Ein figürlich geschnitzter Holzdeckelband..., „Einband Forschung”, H. 37, 2015, il. nie num.

• 

  Oprawa późnogotycka z pocz. 2 dekady XVI w., z geometryczną dekoracją opracowaną w drewnie okładziny, repr. wg: R. Herz, Eingeritzte Dekorationen im Holzdeckel..., „Einband Forschung”, H. 18, 2006, il. 3

• 

  Album fotograficzny widoków i zabytków Łomży ofiarowany Józefowi Ignacemu Kraszewskiemu, 1879, okł. przednia.

• 

  Album fotograficzny widoków i zabytków Łomży ofiarowany Józefowi Ignacemu Kraszewskiemu, 1879, okł. tylna.

Przypisy

1. Komornicki 1925, nr kat. 7-9, tabl. VIII-X;
2. Schreiber 1948, szp. 1377-1378;
3. Semkowicz 1951, s. 124, 132-134;
4. de Morant 1981, s. 30;
5. Devauchelle 1995, s. 227;
6. Herz 2006, s. 33-36;
7. Ottermann 2015, s. 6-10;
8. Paś 2017, s. 291-293;

Autor: A.W.