Aniołek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Grafika)
m (Aniołek: uzupełn. term. ang.)
 
(Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika)
Linia 1: Linia 1:
 
==Aniołek==  
 
==Aniołek==  
(fr. putto, amour, Cupidon)
+
(ang. cherub, putto; fr. putto, amour, Cupidon)
  
 
Postać uskrzydlonego, pulchnego, dziecka, często identyfikowana jako putto lub amorek (kupidyn). W renesansowym introligatorstwie Włoch, a później całej łacińskiej Europy, uległ rozpowszechnieniu głównie w formie uskrzydlonej główki anielskiej (główki cherubina) z parą niewielkich skrzydeł po bokach, rzadziej główką bez skrzydeł. W takim ujęciu występuje w obrębie większych kompozycji, np. jako regularnie rozmieszczone miniaturowe główki a. wśród profuzji innych, drobnych motywów i wstęg na à la fanfare oprawach 2 poł. XVI – pocz. XVII w.;  ponadto jako zwieńczenie kartuszy herbowych w superekslibrisach XVI – XVIII w. Niewielkie, złocone motywy a. w radosnej pozie, wyciskane z tłoków były często ukazywane w obrębie bogatej dekoracji okładzin na włoskich oprawach 2 poł. XVI-XVIII w. Od ery manieryzmu po XIX-pocz. XX w. motyw główki a. zdobył dużą popularność na złotniczych okuciach i zapięciach opraw ksiąg liturgicznych i dewocyjnych. W Polsce motyw główki a. znany jest głównie z opraw krakowskich mistrzów 1 poł. XVI w., m.in. Stanisława z Białej i Macieja z Przasnysza vel Mistrza Główek Anielskich oraz Jerzego Moellera. Pod koniec XVI w. i w 1 ćw. XVII w. często ukazywano ją na →orientalizujących oprawach polskich (głównie krakowskich i poznańskich), jako centralny motyw narożnych medalionów maureskowo-wstęgowych.
 
Postać uskrzydlonego, pulchnego, dziecka, często identyfikowana jako putto lub amorek (kupidyn). W renesansowym introligatorstwie Włoch, a później całej łacińskiej Europy, uległ rozpowszechnieniu głównie w formie uskrzydlonej główki anielskiej (główki cherubina) z parą niewielkich skrzydeł po bokach, rzadziej główką bez skrzydeł. W takim ujęciu występuje w obrębie większych kompozycji, np. jako regularnie rozmieszczone miniaturowe główki a. wśród profuzji innych, drobnych motywów i wstęg na à la fanfare oprawach 2 poł. XVI – pocz. XVII w.;  ponadto jako zwieńczenie kartuszy herbowych w superekslibrisach XVI – XVIII w. Niewielkie, złocone motywy a. w radosnej pozie, wyciskane z tłoków były często ukazywane w obrębie bogatej dekoracji okładzin na włoskich oprawach 2 poł. XVI-XVIII w. Od ery manieryzmu po XIX-pocz. XX w. motyw główki a. zdobył dużą popularność na złotniczych okuciach i zapięciach opraw ksiąg liturgicznych i dewocyjnych. W Polsce motyw główki a. znany jest głównie z opraw krakowskich mistrzów 1 poł. XVI w., m.in. Stanisława z Białej i Macieja z Przasnysza vel Mistrza Główek Anielskich oraz Jerzego Moellera. Pod koniec XVI w. i w 1 ćw. XVII w. często ukazywano ją na →orientalizujących oprawach polskich (głównie krakowskich i poznańskich), jako centralny motyw narożnych medalionów maureskowo-wstęgowych.
Linia 17: Linia 17:
 
Plik:Główka anielska 17.jpg | Główka aniołka (główka anielska) w dekoracji włoskiej oprawy renesansowej, 1 poł. XVI w.  
 
Plik:Główka anielska 17.jpg | Główka aniołka (główka anielska) w dekoracji włoskiej oprawy renesansowej, 1 poł. XVI w.  
 
Plik:Główka anielska 9.jpg | Główka aniołka (główka anielska) w dekoracji oprawy renesansowej, XVI w.
 
Plik:Główka anielska 9.jpg | Główka aniołka (główka anielska) w dekoracji oprawy renesansowej, XVI w.
 
+
Plik:Główka anielska 18.jpg | Główki aniołków (główki anielskie) w dekoracji oprawy renesansowej, XVI w.
Plik:Główka anielska 18.jpg
+
Plik:Główka anielska 4.jpg | Główka aniołka (główka anielska) w dekoracji oprawy renesansowej, XVI w.
 
+
Plik:Główka anielska 8.jpg | Główka aniołka (główka anielska) w dekoracji oprawy renesansowej, XVI w.
 
+
Plik:Główka anielska 4.jpg
+
Plik:Główka anielska 8.jpg
+
 
Plik:Główka anielska 15.jpg | Główka aniołka (główka anielska) jako element dekoracji radełkowej na oprawie renesansowej, XVI w.
 
Plik:Główka anielska 15.jpg | Główka aniołka (główka anielska) jako element dekoracji radełkowej na oprawie renesansowej, XVI w.
 
Plik:Główka anielska 12.jpg
 
Plik:Główka anielska 12.jpg
Linia 29: Linia 26:
 
Plik:Główka anielska 3.jpg | Główka aniołka (główka anielska) jako element kompozycji narożnego medalionu maureskowo-wstęgowego, Polska, 3-4 ćw. XVI w.
 
Plik:Główka anielska 3.jpg | Główka aniołka (główka anielska) jako element kompozycji narożnego medalionu maureskowo-wstęgowego, Polska, 3-4 ćw. XVI w.
 
Plik:Aniołki 2.jpg | Aniołek jako element otoku ornamentalno-napisowego, Polska, 1 poł. XVII w.  
 
Plik:Aniołki 2.jpg | Aniołek jako element otoku ornamentalno-napisowego, Polska, 1 poł. XVII w.  
 
+
Plik:Główka anielska 14.jpg | Główka aniołka (główka anielska) jako element kartusza herbowego w superekslibrisie, Polska, 1 poł. XVII w.
 
+
Plik:Główka anielska 1b.jpg | Główki aniołów (główki anielskie) otaczające owalny medalion na oprawie polskiej z pocz. XVII w.
 
+
Plik:Aniołek, Aniołki podrzymujące infułę oraz główka aniołka jako elementy superekslibrisu biskupiego, 1 poł. XVII w..jpg | Aniołki podtrzymujące infułę oraz główka aniołka (główka anielska) jako elementy superekslibrisu biskupiego, 1 poł. XVII w.
 
+
 
+
 
+
Plik:Główka anielska 14.jpg
+
Plik:Główka anielska 1b.jpg
+
 
+
 
+
 
+
 
+
 
+
 
+
 
+
 
</gallery>
 
</gallery>
  

Aktualna wersja na dzień 19:44, 3 lut 2021

Aniołek

(ang. cherub, putto; fr. putto, amour, Cupidon)

Postać uskrzydlonego, pulchnego, dziecka, często identyfikowana jako putto lub amorek (kupidyn). W renesansowym introligatorstwie Włoch, a później całej łacińskiej Europy, uległ rozpowszechnieniu głównie w formie uskrzydlonej główki anielskiej (główki cherubina) z parą niewielkich skrzydeł po bokach, rzadziej główką bez skrzydeł. W takim ujęciu występuje w obrębie większych kompozycji, np. jako regularnie rozmieszczone miniaturowe główki a. wśród profuzji innych, drobnych motywów i wstęg na à la fanfare oprawach 2 poł. XVI – pocz. XVII w.; ponadto jako zwieńczenie kartuszy herbowych w superekslibrisach XVI – XVIII w. Niewielkie, złocone motywy a. w radosnej pozie, wyciskane z tłoków były często ukazywane w obrębie bogatej dekoracji okładzin na włoskich oprawach 2 poł. XVI-XVIII w. Od ery manieryzmu po XIX-pocz. XX w. motyw główki a. zdobył dużą popularność na złotniczych okuciach i zapięciach opraw ksiąg liturgicznych i dewocyjnych. W Polsce motyw główki a. znany jest głównie z opraw krakowskich mistrzów 1 poł. XVI w., m.in. Stanisława z Białej i Macieja z Przasnysza vel Mistrza Główek Anielskich oraz Jerzego Moellera. Pod koniec XVI w. i w 1 ćw. XVII w. często ukazywano ją na →orientalizujących oprawach polskich (głównie krakowskich i poznańskich), jako centralny motyw narożnych medalionów maureskowo-wstęgowych.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Amorek
Anioł
à la fanfare oprawy
Putto
Maureskowo-wstęgowy ornament

Grafika

Przypisy

  1. Hobson 1970, tabl. 8, 13, 29 i in.
  2. Krynicka 1980, il. 19l, 21j-k, 30-31.
  3. Bologna 1998, s. 107, 146.
  4. Storm van Leeuwen 2011, nr kat./tabl. 39-41.
  5. Wagner 2016 II, s. 63, il. 9-11.

Autor: A.W.