Bizantyńskie oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
(→Inne nazwy) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Inne nazwy== | ==Inne nazwy== | ||
| − | + | bizantyjska oprawa, grecka oprawa | |
==Nazwy w innych językach== | ==Nazwy w innych językach== | ||
Wersja z 23:03, 10 lis 2018
Spis treści
Inne nazwy
bizantyjska oprawa, grecka oprawa
Nazwy w innych językach
ang. byzantine binding
Oprawa bizantyńska
Oprawa bizantyńska - typ oprawy rozwinięty z oprawy koptyjskiej, stosowany od VIII do XVI wieku na terytorium Cesarstwa Bizantyjskiego, w szczególności w Konstantynopolu i na górze Athos, na terenie Grecji, Bałkanów, Azji Mniejszej, Palestyny, Mezopotamii. Wykorzystywany szczególnie dla cennych, wielkoformatowych ksiąg liturgicznych. W epoce renesansu przeniesiony na teren Italii, gdzie funkcjonował pod nazwą oprawy greckiej ("à la greque"). W epoce nowożytnej oprawy bizantyńskie były wykonywane w Rosji, gdzie ten typ oprawy bywa używany po dzień dzisiejszy w oprawach szczególnie cennych lub artystycznych.
Budowa opraw bizantyńskich
Oprawy bizantyńskie charakteryzują się płaskimi grzbietami bez zwięzów oraz kapitałkami wystającymi ponad grzbiet księgi. Arkusze zszywano ściegiem łańcuszkowym, ukrytym w napiłowanych rowkach. Grzbiety mogły być proste, zaokrąglone albo zaoporkowane. Drewniane okładziny były równe wielkością blokowi księgi, a w kantach wycinano trójkątny rowek (relikt usztywnień w oprawie koptyjskiej tworzonych ze sklejanych arkuszy papirusu). Konstrukcja okładzin z blokiem przebiegała za pomocą sznurka, który zahaczano o ścieg, oraz przewlekano przez kanaliki wydrążone w deskach. Połączenie wzmacniano przez naklejanie płótna lub pergaminu, maskując przy okazji nieznaczne ślady ściegu. Wysokie kapitałki oplatając je wielowarstwowo sznurkiem, a w zewnętrznej warstwie barwnymi nićmi, kapitałki sięgały głęboko nad kanty okładek (zob. kapitałka bizantyjska). Okładziny oblekano kozią skórą, w kolorze brązowym lub ciemnobrązowym, ozdabiano ślepymi wyciskami. Oprawy zaopatrywano w zapięcia, zarówno na przedniej jak i na górnej i dolnej krawędzi. Kolec zapinki umieszczano na kantach górnej okładziny, zapinki mocowano przy pomocy potrójnych splecionych rzemieni do okładziny dolnej.
Dekoracja
Oprawy bizantyńskie były dekorowane tłoczeniami ślepymi, mogły też być podkładem dla dekoracji złotniczej (srebrne lub złocone blachy).
Zobacz też
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Obrazek 3
Obrazek 4
Przypisy
- C. Federici, K. Houlis, Legature Byzantine Vaticane, Roma 1988.
- Przypis 2
Autor: E.P.
