Pellegrino: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 20:52, 30 gru 2020

Pellegrino

(właściwie: medaliony w typie Pellegrino)

Wyciskane z plakiet, owalne, rzadziej okrągłe lub wieloboczne, medaliony wym. od ok. 45 × 35 mm do ok. 80 × 65 mm, wypełnione maureską lub maureskowo-wstęgowym ornamentem. Niekiedy w centrum medalionu widnieje motyw kaboszonu, rautu, bądź małego pola z dodatkową dekoracją (np. wizerunek all’antica lub personifikacja). Całość zamyka linearna ramka lub stylizowany wieniec laurowy. Geneza takich motywów wiąże się z wzornikiem graficznym, wydanym w Paryżu w 1530 r. przez Francesco de Pellegrino (od którego przyjęła się nazwa medalionów tego rodzaju). Około poł. XVI w. rozpowszechniły się one w zachodnioeuropejskim zdobnictwie introligatorskim i szybko przeniknęły do Polski, zwłaszcza na orientalizujące oprawy. Stosowane do 2 ćw. XVII w., obok licznych odmian i wariantów medalionów o orientalizującym kształcie i ornamentyce.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Centre and cornerpieces
Ćwierćmedalion
Maureska
Maureskowo-wstęgowy ornament
Orientalizujące oprawy
Schamsa

Grafika

• 

  Owalny medalion w typie Pellegrino, 2 poł. XVI w.

• 

  Owalny medalion w typie Pellegrino, 2 poł. XVI w.

• 

  Owalny medalion w typie Pellegrino, 2 poł. XVI w.

• 

  Owalny medalion w typie Pellegrino, 2 poł. XVI w.

• 

  Owalny medalion w typie Pellegrino, 2 poł. XVI w.

• 

  Owalny medalion w typie Pellegrino, 2 poł. XVI w.

• 

  Okrągły medalion w typie Pellegrino, 2 poł. XVI w.

• 

  Owalny medalion w typie Pellegrino, 2 poł. XVI w.

• 

  Owalny medalion w typie Pellegrino, 2 poł. XVI w.

• 

  Medalion w typie Pellegrino na niemieckiej oprawie orientalizującej, 2 poł. XVI w., repr. wg: von Rabenau 1994, tabl. 50

• 

  Medalion w typie Pellegrino na polskiej oprawie renesansowej z dekoracja radełkową, 2 poł. XVI w., WBP - Książnica Kopernikańska w Toruniu, fot. A. Wagner

• 

  Medalion w typie Pellegrino na polskiej oprawie z dekoracją orientalizującą, 2 poł. XVI w., BWSD Włocławek, fot. P. Kurek

Przypisy

1. Schunke 1954, s. 290-303;
2. Laucevičius 1976, il. 126-127, 138-147, 149-154 i in.;
3. Devaux 1977, s. 84-86;
4. Hohl 1989, s. 324-329;
5. Pearson 1994, s. 1-17;
6. Hohl 2001, s. 12-14;
7. Laffitte 2001, s. 40-41;
8. Wagner 2016 II, s. 56-57.

Autor: A.W.