Celuloidowe oprawy
Spis treści
Celuloidowe oprawy
(ang. celluloid binding, fr. reliure en celluloïd, niem. Zelluloidbucheinband, wł. rilegatura di celluloide)
Oprawy wykonywane z tworzywa sztucznego, wynalezionego w 1869 przez braci Johna i Isaiaha Hyattów. Celuloid wykorzystywany na oprawy miał postać cienkich, 1-milimetrowej grubości płyt. Przypomina wyglądem kość słoniową, dlatego był używany jako jej imitacja, pozwalał na złocenie introligatorskie na gorąco, oraz barwienie pigmentami w masie, dzięki czemu uzyskiwano jednolitą barwę lub efekt masy perłowej. Wytłaczanie na gorąco pozwalało na uzyskanie płaskorzeźbowej dekoracji. Próby druku na celuloidzie przez długi czas kończyły się niepowodzeniem, dopiero wynalazek Bernharda Ludwiga (patent z roku 1903) polegający na druku na gorąco dał dobre efekty.
Celuloid charakteryzuje się termoplastycznością, ale też brakiem elastyczności, w związku z czym przeguby albo też całe grzbiety okładek były sporządzane z innego materiału - ze skóry lub tkaniny. Z celuloidu produkowano okładki do albumów oraz książeczek do nabożeństwa.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Kościane oprawy
Grafika
Oprawa celuloidowa
Oprawa celuloidowa drukowana
Oprawa celuloidowa perłowa
Przypisy
- Hyatt, J.W., Improvement in treating and molding pyroxyline, 1870, http://www.google.com/patents/US105338
- Celuloid, [w:] Encyklopedia zarządzania, https://mfiles.pl/pl/index.php/Celuloid
- Process of producing celluloid printing-plates, https://www.google.com/patents/US747738
Autor: E.P.
