Szyldzik
Spis treści
Szyldzik
(niem. Titelschild)
Barwne pole na grzbiecie książki stanowiące tło dla wytłoczonego tytułu lub innych napisów. Na książce może być więcej niż jeden szyldzik.
Szyldziki wykonywane są z cienkiej skórki, często skóry szpaltowej. Szyldziki sporządzano także z papieru glansowanego. W oprawach płóciennych lub całopapierowych szyldziki bywają sporządzane z apreturowanego płótna - kalika. Niekiedy szyldziki nie są naklejane, ale malowane, stanowią wówczas wyłącznie barwny element dekoracyjny. Odmiennym od szyldzika sposobem wyróżnienia pola tytułowego jest jego wypolerowanie lub poddruk (na całej płaszczyźnie) (niem. Blanpressen), powodujący wygładzenie ziarna skóry lub faktury płótna a czasem także przyciemnienie tego pola.
W starszych książkach znajdują się szyldziki ze zwykłego papieru, z ręcznie wpisanym tytułem, być może wykonane przez właściciela lub bibliotekarza, a nie introligatora.
Źródła sporządzania szyldzików można doszukiwać się w konieczności gruntowania pola pod złocenie. Na surowej skórze mógł pozostać zaciek po białku, dlatego naklejano szyldzik z barwnej skóry, na której zaciek nie był widoczny. Papier glansowany był pokryty fabrycznie lakierem lub żelatyną i nie wymagał gruntowania. Niejednokrotnie też introligatorzy zasłaniali szyldzikiem nieudane złocenie na grzbiecie.
W książkach posiadających na grzbiecie garby zwięzów szyldzik wypełnia kompartyment pomiędzy zwięzami, zwykle pomiędzy pierwszym a drugim zwięzem od góry. Jeśli są dwa szyldziki, to drugi znajduje się na przedostatnim kompartymencie. W oprawach bez garbów wielkość i umiejscowienie szyldzika (szyldzików) zależy od inwencji introligatora, choć zwyczajowo jest lokowany na wysokości odpowiadającej omawianym kompartymentom.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Szpaltowanie
Grafika
Grzbiet XVIII-wiecznej oprawy z dwoma szyldzikami barwnymi na płaskim grzbiecie
Oprawy z końca XIX w. z barwnymi szyldzikami ulokowanymi pomiędzy garbami. Oprawy Cezarego Wilanowskiego.
Przypisy
- Przypis 1
Autor: E.P.
