Reliefowe oprawy
Spis treści
Oprawy reliefowe
Jednym z nowatorskich nurtów w introligatorstwie XIX wiecznym był przestrzenność, rzeźbiarskość opraw. Obok dekoracji jednostkowych, wykonywanych techniką snycerstwa w drzewie, poszukiwano rozwiązań do zastosowania seryjnego, maszynowego. Na uzyskanie trójwymiarowych, przestrzennych efektów okładki pozwalała technika reliefu (relievo) zwana też „rzeźbieniem w tekturze”. Technika opracowana w latach 1846-1850 przez Fredericka Leake’a pierwotnie służyła do wykonywania skórzanych paneli przeznaczonych do dekoracji ścian (patent uzyskany w 1842 roku). Pierwsze oprawy w stylu nawiązującym do średniowiecznych opraw monastycznych, zrealizowane do bogato ilustrowanych edycji Owena Jonsa zaprezentowane na Wielkiej Wystawie Londyńskiej w 1851 roku zostały nagrodzone medalem, a technika zyskała sobie wielką popularność. Oprawy reliefowe wykonywano jako oprawy wydawnicze aż do pierwszych lat po I wojnie światowej, a dorywczo także i później.
Technika wykonania
Polegała ona na wypukłym wytłaczaniu przy użyciu matrycy i patrycy skóry naklejonej na cienką tekturkę. Wykorzystując metodę do wykonywania okładek książkowych spodnie zagłębienie wypełniano masą gipsową lub woskową zmieszaną z trocinami, kredą itp. i podklejano drugą warstwą tektury. Dla wysokich i wypukłych elementów dekoracji wykonywano wcześniej odrębne odciski z tejże masy, wklejano je pomiędzy tekturę i skórę i całość ponownie wytłaczano.
Polskie oprawy reliefowe
Lista
- Punkt 1
- Punkt 2
- Punkt 2.1
- Punkt 2.2
- Punkt 2
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Obrazek 3
Obrazek 4
Przypisy
- Papier-mâché & „Relievo” Bindings, [w:] The Library Incubator as Project, http://www.libraryasincubatorproject.org/?p=9177
- Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1966, s.132.
Autor: E.P.
