Oprawa książki

Oprawa jako proces

Pod pojęciem oprawianie należy rozumieć nie tylko wykonanie okładki, lecz całego wyrobu, w którym okładka stanowi tylko jeden z elementów oprawy. Oprawianie rozpoczyna się od łączenia składek w blok, a kończy na uzyskaniu produktu finalnego, tj książki.

Oprawa jako element kodeksu

Oprawa książki (okładka) – element kodeksu pełniący rolę ochronną względem bloku, ale także niejednokrotnie ozdobną. Na oprawę bloku książki w formie kodeksu składają się elementy okładek (przedniej i tylnej) oraz grzbietu. W przypadku starych druków zwyczajowo mówi się o oprawie książki i obu okładzinach a nie okładkach.

Budowa oprawy/okładek

Na budowę okładek składają się okładziny i oklejający je materiał. Od strony wewnętrznej (bloku) jest to wyklejka, a od strony zewnętrznej obleczenie. Grzbiet oprawy tworzy najczęściej wyłącznie materiał obleczeniowy (zob. grzbiet zwarty), w oprawach z wolnym grzbietem (zob. grzbiet wolny) jest to ponadto grzbietówka (zob. grzbietówka).

Rodzaje opraw/okładek

Według konstrukcji oprawy dzielą się na:

• o. nieorganiczne,
• o. półorganiczne,
• o. organiczne.

Według wyglądu oprawy dzielą się na:

• o. w pełną skórę ( w tym oprawy sakwowe i płaszczowe),
• o. w półskórek ( w tym oprawy mnisze/klasztorne),
• o. pergaminowe,
• o. półpergaminowe,
• o. w pełną tkaninę (w tym płótno),
• o. w półpłótno,
• o. w cały papier (w tym oprawy tymczasowe)

Ze względu na zdobienie (zob. techniki introligatorskie zdobienia oprawy książki)wyróżnia się:

• o. nacinaną (ledersznyt)
• o. tłoczoną (wyciskaną)

Ze względu na miejsce powstania oprawy wyróżnia się:

• Oprawę nakładową (wydawniczą)
• Oprawę introligatorską
• Oprawę złotniczą

Ponadto ze względu na rodzaj okładzin wyróżnia się:

• Oprawy miękkie
• Oprawy półtwarde (półsztywne)
• Oprawy twarde (sztywne)

Historia

Wraz z wyłonieniem się u schyłku starożytności nowej formy książki, tj kodeksu pojawiło się zagadnienie jego oprawy. Najdawniejsze kodeksy nie zachowały sie do naszych czasów, zatem zagadnienia ich oprawy pozostają hipotetyczne. Rzymianie, najprawdopodobniej pergaminowe rękopisy oprawiali w ochronne deseczki. Innym sposobem mogło być zszywanie bloków w najbardziej prosty sposób i zawijanie ich w pergaminową obwolutę. Dopiero najstarsze zachowane kodeksy z III i IV w.n.e., znalezione na terenie Egiptu i Grecji, dają pojęcie o sposobie oprawiania. Prawie wszystkie bloki tych kodeksów były papirusowe, a chronione były drewnianymi deseczkami. Przez deseczki przechodziły rzemienie lub sznurki które łączyły blok z okładkami. Zazwyczaj deseczki zdobiono nieskomplikowanym ornamentem, aczkolwiek znane są przykłady opraw koptyjskich z VI - VIII w. bogato zdobionych techniką nacinania i wycinania skóry. Można przypuszczać, że tak mistrzowskie zdobienia poprzedzał długi okres rozwoju sztuki introligatorskiej. W okresie średniowiecza okładkę stanowiły zazwyczaj drewniane okładziny, często wtórnie wykorzystane w tym celu, obleczone skórą. Później sporządzano specjalnie do każdej książki odpowiednie deszczułki. Duże i ciężkie książki obleczone skórą zabezpieczano przed zniszczeniem i metalowymi okuciami, często z guzami i zapięciami. Obok opraw będących wynikiem rzemiosła introligatorskiego popularne były w tym okresie oprawy klejnotowe, wykonane z metali i kamieni szlachetnych, będących efektem pracy złotników. W Europie używano na okładziny drewna bukowego, dębowego, jesionowego. Arabowie jako materiału okładzin używali głównie drewna cedrowego, figowego. Przy czym w krajach arabskich bardziej popularne były oprawy kopertowe, bogato zdobione maureską i arabeską, których materiałem okładzin była tektura. Introligatorstwo europejskie przejęło ze wzorów arabskich i bizantyńskich zastępowanie desek tekturą i makulaturą, sposoby wyprawiania skór, ornamenty, schematy i techniki zdobnicze. W okresie średniowiecza popularne były oprawy nacinane tzw. ledersznyt, najstarsze tą techniką zdobione kodeksy pochodzą z VII w. n.e., jednak najbardziej popularna była w XIV i XV w. Przed rokiem 1137 r., w północnej Francji wynaleziono sposób wyciskania ozdób i deseni przy pomocy tłoków. Popularne też były oprawy specyficzne: sakwowe, płaszczowe i mnisze. Okładziny drewniane w powszechnym użyciu utrzymały się aż do połowy XVI w., a w dużych formatach stosowane były do końca XVII w. Drewniane okładziny są najwcześniejszym i najdłużej używanym materiałem okładzin. Jednak już w okresie późnego średniowiecza wprowadzono okładziny składające się z kilku warstw makulatury, tzw. kompaturki (kompatywki). W okresie renesansu zmienia sie format książki, stają sie one znacznie mniejsze. Do nielicznych innowacji należy wprowadzenie tektur, jako materiału okładzin i co z tym związane pojawienie się wiązań W wyraźny sposób przyczynił się do tego warsztat introligatorski Aldusa Manutiusa. W Polsce przyjęto 1550 r. za datę wprowadzenia tektur jako materiał okładzin. W okresie tym znacznie zmieniło się zdobnictwo okładek, co związane z upowszechnieniem nowych narzędzi - radełka i plakiety. W XVI/XVII w. wprowadzony został we Francji styl a la fanfare. Pokrywający w sposób zharmonizowany cała powierzchnie oprawy. W 1 poł. XVII w. powstała nowa technika zdobnicza fers pintillés. Ok. 1620 r. pojawił się charakterystyczny dla książek barokowych motyw wachlarza. Książka barokowa odznacza się ponownie dużym formatem i przeładowanym zdobnictwem oprawy. w XVII w. pojawia się także technika mozaiki i wykształca się motyw koronki. Wymienione wyżej techniki i motywy zdobnicze trwają przez cały wiek XVIII. Jednocześnie reakcją na przepych barokowej oprawy były stosowane w 2 poł. XVII w. tzw. oprawy jensenistyczne o skromnym zdobnictwie, których walor estetyczny stanowiła piękna skóra obleczeniowa. W okresie oświecenia punkt ciężkości estetyki książki przesunął się ze zdobnictwa do roli informacyjnej. Artyzmu upatrywano w czytelności, prostocie i harmonii. Charakterystyczne jest przeniesienie zdobnictwa z okładek na grzbiety książek.

Bibliografia

1. Bieńkowska B., Chamerska H., zarys dziejów książki, warszawa 1987.
2. Birkenmajer A., Oprawa rękopisu 2470 Bibljoteki Jagiellońskiej i inne oprawy tej samej pracowni introligatorskiej, Kraków 1925.
3. Dahl S., Dzieje książki, Wrocław 1965.
4. Dubowik H., Dzieje książki i bibiliotek w zarysie, warszawa 1982.
5. Dunin J., Wstęp do edytorstwa, Łódź 2003.
6. Encyklopedia Wiedzy o Książce. Praca zbiorowa. Wrocław-Warszawa-Kraków 1971.
7. Grycz J., Gryczowa A., Historia książki i bibliotek w zarysie, Warszawa 1959.
8. Meleczyńska K., Historia książki i jej funkcji społecznej. Wrocław 1987.
9. Mozdżonek P., Introligatorstwo przemysłowe. Pojęcia ogólne. "Wydawca" 2002, nr 2.
10. Osięgłowski J., Konserwacja książki w Polsce przedrozbiorowej, Poznań 1985.
11. Rhein A. Das Buchbinderei. Halle 1954.
12. Semkowicz W., Paleografia łacińska, Kraków 2002.
13. Szwejkowska H. książka drukowana XV - XVIII wieku. zarys historyczny, Wrocław 1980.
14. Świderkówna A., Nowicka M., książka się rozwija, Wrocław 1970.

Lista

• Punkt 1
• Punkt 2
  • Punkt 2.1
  • Punkt 2.2
• Punkt 2

Zobacz też

Indeks alfabetyczny

Grafika

• 

  Obrazek 1

• 

  Obrazek 2

Przypisy

---

Autor: MPG