Celuloidowe oprawy
Oprawy celuloidowe, (ang. celluloid binding, fr. reliure d'celluloïd, niem. Zelluloidbucheinband, wł. rilegatura di celluloide) wykonywane z tworzywa sztucznego, wynalezionego w 1869 przez braci Johna i Isaiaha Hyattów. Celuloid charakteryzuje się termoplastycznością, ale też brakiem elastyczności, w związku z czym przeguby albo też całe grzbiety okładek były sporządzane z innego materiału: ze skóry lub tkaniny. Celuloid przypomina wyglądem kość słoniową, dlatego był używany jako jej erzatz, pozwalał na złocenie introligatorskie na gorąco, wytłaczanie reliefowe, druk, barwienie pigmentami w masie, dzięki czemu uzyskiwano jednolitą barwę lub efekt masy perłowej. Z celuloidu produkowano okładki do albumów oraz książeczek do nabożeństwa.
Oprawa celuloidowa reliefowa
Okładki z płaskorzeźbową dekoracją wytłaczano na gorąco z płyt celuloidu o milimetrowej grubości.
Oprawa celuloidowa drukowana
Eksperymenty z drukiem na celuloidzie zwieńczył wynalazek Bernharda Ludwiga (patent z roku 1903), który polegał na druku na gorąco.
Grafika
Oprawa celuloidowa reliefowa
Oprawa celuloidowa drukowana
Przypisy
- Hyatt, J.W., Improvement in treating and molding pyroxyline, 1870, http://www.google.com/patents/US105338
- Celuloid, [w:] Encyklopedia zarządzania, https://mfiles.pl/pl/index.php/Celuloid
- Process of producing celluloid printing-plates, https://www.google.com/patents/US747738
Autor: E.P.
