Kleje introligatorskie
Spis treści
Kleje introligatorskie
(ang. glue, niem Leim, fr. )
Kleje to substancje które ze względu na przyczepność (adhezję) i wewnętrzną spoistość (kohezję) mają własność trwałego łączenia materiałów. W introligatorstwie klejenie jest jedną z podstawowych metod łączenia komponentów.
Przez długi czas stosowano kleje pochodzenia naturalnego. Wraz z rozwojem przemysłu chemicznego do użytku weszły także kleje syntetyczne. Ze względu na charakter, w jakim występuje spoiwo rozróżnia się kleje:
- wodne
- rozpuszczalnikowe
- emulsyjne
- topliwe.
Kleje pochodzenia roślinnego
Wśród klejów pochodzenia roślinnego (skrobiowych) wykorzystywanych w introligatorstwie wyróżniamy:
- kleje krochmalowe
- kleje otrzymywane z pochodnych celulozy.
Tradycyjnym klejem skrobiowym był klajster, spoiwo ugotowane z mąki żytniej lub pszennej. Lepsze własności ma klej otrzymany z krochmalu. W introligatorstwie stosowany jest krochmal pszenny i ryżowy. Przygotowanie klajstru polega na rozrobieniu mąki (krochmalu) w wodzie a następnie podgrzaniu zawiesiny, która w 70°C pęcznieje tworząc roztwór koloidowy.
Klajster charakteryzuje się długim czasem chwytania i znaczną ilością wody. Po wyschnięciu dają przejrzystą, kruchą spoinę. Są podatne na pleśnienie, dlatego dodawano do nich środki grzybobójcze, np. ałun. Ze względu na powolne schnięcie klej jest odpowiedni do prac ręcznych, pozwala na korygowanie ułożenia. Siłę spojenia znacznie wzmacnia mocne ściśnięcie (sprasowanie) materiałów na cały czas schnięcia kleju.
Dla poprawienia własności środka klejącego sporządzane są kleje z pochodnych celulozy: metyloceluloza (tyloza), karboksyceluloza oraz acetyloceluloza.
Kleje pochodzenia zwierzęcego
Kleje syntetyczne
Lista
- Punkt 1
- Punkt 2
- Punkt 2.1
- Punkt 2.2
- Punkt 2
Zobacz też
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Przypisy
- Szczęsny R., Materiałoznawstwo introligatorskie, Warszawa 1983, s.73-138.
- Przypis 2
Autor: E.P.
