Wyklejenie grzbietu
ang. spine lining
Definicja
Element przybyszowy kodeksu wprowadzony po uformowaniu grzbietu bloku książki, naklejony bezpośrednio na niego, wykonany często z makulatury pergaminowej lub papierowej, a także z tkaniny.
Funkcja
Konstrukcyjna – stabilizacja grzbietu, wzmocnienie zawieszenia bloku w oprawie (w przypadku gdy wyklejenie jest przedłużone poza grzbiet; Ochronna – izolacja pergaminowych lub papierowych grzbietów składek od skórzanego obleczenia; Estetyczna – „wyrównanie” powierzchni międzyzwięźli.
Formy na przestrzeni historii
W oprawach późnogotyckich i późniejszych wyklejenie grzbietu było najczęściej w formie pergaminowych pasków przyklejanych w międzyzwięźlach. Paski te zazwyczaj nie wypełniały całych powierzchni pomiędzy zwięzami, dlatego nie wydaje się by miały odizolowywać grzbiety składek od obleczenia. Raczej stabilizowały blok i wzmacniały zawieszenie w oprawie (il.1). Zdarzało się jednak także, że wypełniały one całą powierzchnię międzyzwięźli, wówczas spełniały także funkcję ochronną. Paski te były zwykle dłuższe od szerokości grzbietu, a owe wychodzące poza grzbiet przedłużenia przyklejono do wewnętrznej strony okładzin (il. 2). Wyklejenie grzbietu na przestrzeni historii introligatorstwa przybierało bardzo różne formy. Już w średniowieczu ilość wariantów jest właściwie nie do opisania. Jedną z form odnotowaną przez badaczy jest, np. przecinanie przedłużeń pasków na pół, z czego jedną połowę przyklejano do wewnętrznej strony okładzin, drugą do zewnętrznej. Inną formą było wyklejenie każdego z międzyzwięźli dwoma warstwami pasków. Wówczas pierwszą warstwę pasków przyklejano do wewnętrznej strony okładzin, a drugą do zewnętrznej. Inną z odnotowanych form było wyklejenie grzbietu jednym kawałkiem pergaminu z wycięciami na zwięzy, a przedłużone fragmenty przyklejano do wewnętrznej strony okładzin (il.3, 4). Opisane wyżej formy wyklejenia grzbietu nie są oczywiście wyczerpane, jak wspomniano było ich dużo i odnotowano liczne modyfikacje. W okresie późniejszym paski pergaminowe zastępowano paskami z tkaniny (il. 5, 6), a także papierowymi (il. 7). W dziewiętnasto- i dwudziestowiecznym introligatorstwie najbardziej popularne było wyklejanie grzbietu bloku paskiem papieru (il.8), a także wykonywanie tzw. woreczka. Na grzbiet naklejano środkową część paska papieru, trzykrotnie szerszego od grzbietu bloku. Następnie załamywano wystające poza grzbiet fragmenty papieru, smarowano klejem i sklejano tutkę (woreczek) (il.9). W XX w. i obecnie najbardziej popularnym materiałem do wyklejania grzbietu jest merla (il.10). Dawniej podczas prac konserwatorskich-restauratorskich wyklejenie grzbietu było najczęściej odłączane od obiektu i zastępowane nowym/konserwatorskim rozwiązaniem. W takich przypadkach najczęściej stosowano tzw. woreczek konserwatorski (il.11). Obecnie, zgodnie z panującymi zasadami tzw. dobrej konserwacji, przywraca się te wszystkie elementy do obiektu (il. 3 i 4, il. 5 i 6, il. 7, il. 12)
Grafika
il. 1. 1. Stary druk z Biblioteki Elbląskiej im. C. Norwida; przed konserwacją (fot. M. Pronobis-Gajdzis)
il. 2. 2. Inkunabuł Quadregesimale, Johannes Gritsch, Norymberga, 7. Marca 1483 r. (Liber catenatus); w trakcie prac konserwatorskich-restauratorskich (fot. W. Ługowska)
il. 3. Stary druk „Missale Speciale…”, Thome Wolff, 1546 r., ze zbiorów Archiwum Archidiecezjalnego w Gnieźnie; w trakcie prac konserwatorskich-restauratorskich (fot. A. Dymarek)
il. 4. Stary druk „Missale Speciale…”, Thome Wolff, 1546 r., ze zbiorów Archiwum Archidiecezjalnego w Gnieźnie; w trakcie prac konserwatorskich-restauratorskich (fot. A. Dymarek)
il.5. Stary druk, Zielnik Neu Vollkommen Kräuter-Buch, Jacobi Theodori Tabernaemintani, 1664; w trakcie prac konserwatorskich-restauratorskich (fot. M. Dalke)
il. 6.Stary druk, Zielnik Neu Vollkommen Kräuter-Buch, Jacobi Theodori Tabernaemintani, 1664; w trakcie prac konserwatorskich-restauratorskich (fot. M. Dalke)
- Błąd przy generowaniu miniatury Plik z wymiarami większymi niż 12,5 MP
il. 7. Stary druk, Biblia Weimarska w przekładzie Marcina Lutra, Norymberga, 1662 r., ze zbiorów Kościoła Pokoju w Jaworze, w trakcie prac konserwatorskich-restauratorskich (fot. M. Niedźwiadek)
Obrazek 4
Obrazek 4
Obrazek 4
Obrazek 4
Przypisy
- Aleksander Semkowicz. Introligatorstwo. Kraków 1948.
- H. Szwejkowska. Książka drukowana XV - XVIII wieku. Zarys historyczny. Wrocław, Warszawa 1980.
- Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny. Praca zbiorowa pod red. J. Celma-Panek, S. Libiszowski. Ossolineum 1986.
- Ewa Chlebus, Elementy przybyszowe w oprawach późnogotyckich - formy, funkcja, terminologia. [w:] Roczniki Biblioteczne, rok LXI, Wrocław 2017, s. 67-84.
- Zjawiński Z., Introligatorstwo, Warszawa 1966.
- Roberts M.T., Etherington D., A Dictionary of Descriptive Terminology, http://cool.conservation-us.org/don/ (data dostępu 11.07.2017)
Autor: P.M.
