Antytetyczny układ dekoracyjny
Antytetyczny układ dekoracyjny
Sposób rozmieszczenia motywów dekoracyjnych (figuralnych, zoomorficznych lub innych) naprzeciwko siebie wraz z oddzielającym je elementem centralnym, bądź bez niego; może występować pojedynczo lub jako powtarzalny składnik ornamentu. W zdobnictwie introligatorskim pojawiał się już w romanizmie (na pojedynczych tłokach lub w parach tłoków z naprzeciwlegle zakomponowanymi motywami np. wojowników, stworów fantastycznych); na oprawach XVI-XVIII w. stosowany głównie w przedstawieniach herbów z tzw. trzymaczami herbowymi po bokach tarczy lub kartusza, w wizerunkach aniołków, puttów itp. podtrzymujących koronę nad herbem oraz w obrębie dekoracji wypełniającej całe zwierciadła lub medaliony w centrum okładzin; popularny w klasycystycznych dekoracjach radełkowych z wizerunkami sfinksów, lwów, rogów obfitości itp. ujmujących palmetę bądź inny motyw. W późniejszym czasie niekiedy stosowany w dekoracjach historyzujących.
Zobacz też
Grafika
Przykład antytetycznego układu dekoracyjnego na oprawie z pocz. XIX w.
Przypisy
- Kozakiewicz 1996, s. 16
Autor: A.W.
