Rozeta wirująca

Z Leksykon oprawoznawczy
Wersja z dnia 11:31, 12 lut 2021 autorstwa Vagnerus (dyskusja | edycje) (Grafika)

Skocz do: nawigacja, szukaj

Rozeta wirująca

(ang. 'rotating' rose/rosette)

Odmiana motywu rozety, odznaczająca się zagiętymi we wspólnym kierunku płatkami, skupionymi wokół centralnego punktu i najczęściej otoczonymi pierścieniem. Ułożenie płatków tworzy wrażenie wirowania całej rozety, zwłaszcza w przypadku jej wariantów z licznymi, wąskimi i długimi płatkami ze zgrubieniami na końcach. W tegumentologii niemieckiej traktowana jako specyficzny motyw naśladujący ludowe „ogniste koło” (Feuerrad), czyli pokaźną obręcz, lub koło wypełnione słomą, którą podpala się i stacza z góry m.in. podczas Bożego Narodzenia, Wielkiej Nocy i innych świąt w niektórych regionach Europy (w tym niegdyś na Dolnym Śląsku). Motyw ten był popularny w gotyckim introligatorstwie niemieckim, skąd najpewniej przeniknął do Krakowa; tam między schyłkiem XV w. a pierwszymi dekadami XVI w. tłoki z różnymi wersjami r. w. były stosowane przez takich mistrzów jak Joannes de Lituania i anonim pracujący dla Mikołaja Czepiela. Tłokiem z typową r. w. posługiwał się też królewiecki, późnogotycki Mistrz Marii. Pod koniec XV w. okazałe r. w. ze zwielokrotnionych wycisków paru tłoków (prezentowane głównie w zwierciadłach okładzin) stosował w Krakowie Walenty z Pilzna i Introligator Młota i Krzyża. W zdobnictwie późniejszych epok odmienne (np. linearne) formy r. w. ukazywano sporadycznie.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Rozeta

Grafika

Przypisy

  1. Krynicka 1967, tabl. I-VI, IX;
  2. Devaux 1977, il. na s. 177, 185;
  3. Schwenke, Schunke 1979, tabl. 87/20-23, 111-112;
  4. Karpp-Jacottet, von Rabenau 2000, s. 43-44;
  5. Sidorowicz-Mulak 2017, s. 53;
  6. Scholz 2020, il. 8.

Autor: A.W.