Słońce
(fr. soleil)
motyw rozpowszechniony w kulturze antycznej, przejęty przez chrześcijaństwo jako symbol Eklezji. W średniowieczu przedstawiany zwykle jako męska personifikacja w antycznym kostiumie lub jako męska twarz z promieniami dokoła, towarzysząca personifikacji księżyca (łac. luna). W takim ujęciu m.in. w scenach Ukrzyżowania Chrystusa na wczesnośredniowiecznych złotniczych oprawach (np. Codex Aureus z Echternach, kon. X-1 ćw. XI w., Ewangeliarz Anastazji, ok. 1170). Na oprawach gotyckich XIV-pocz. XVI w. rzadki, wyciskany z okrągłych tłoków ukazujących antropomorficzną tarczę z wychodzącymi z niej falującymi promieniami (gloria). W XVII-pocz. XVIII w. jako emblemat króla-słońce na oprawach niektórych ksiąg darowanych Ludwikowi XIV, bądź w inny sposób związanych z jego osobą (np. superekslibris kaznodziei królewskiego, Jean-Paula Bignona); poza tym stosowany rzadko w obrębie większych kompozycji ornamentalnych lub scen i widoków na malowanych oprawach.
Zobacz też
Grafika
Przypisy
Autor: A.W.
