Mandorla: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "==Mandorla== 1) wywodzący się z kultury buddyjskiej, a w IV w. n.e. zaadoptowany i rozpowszechniony w kulturze chrześcijańskiej, rodzaj →aureoli o kształcie migda...") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Mandorla== | ==Mandorla== | ||
| − | 1) wywodzący się z kultury buddyjskiej, a w IV w. n.e. zaadoptowany i rozpowszechniony w kulturze chrześcijańskiej, rodzaj →aureoli o kształcie migdałowym lub owalnym, ukazywanej najczęściej w wizerunkach | + | 1) wywodzący się z kultury buddyjskiej, a w IV w. n.e. zaadoptowany i rozpowszechniony w kulturze chrześcijańskiej, rodzaj →aureoli o kształcie migdałowym lub owalnym, ukazywanej najczęściej w wizerunkach Jezusa Chrystusa i Maryi od średniowiecza po barok (rzadziej w późniejszych okresach). Popularne na złotniczych oprawach średniowiecznych ksiąg liturgicznych wizerunki Maiestas Domini i Pantokratora oraz tronującej Maryi z Dzieciątkiem często otaczają migdałowe (rzadziej owalne, sporadycznie zaś czterolistne) m. o zróżnicowanej formie otoku: od najprostszej – linearnej, przez proste ornamenty grawerowane w srebrnej bądź złotej blasze, barwne emalie, po inkrustacje klejnotami w filigranowych oprawkach (np. oprawa Ewangeliarza Anastazji; limozyjska oprawa z XIII w. na późniejszym rękopisie w Bibliotece Czartoryskich). W okresie nowożytnym m. ustąpiła z dekoracji opraw innym dekoracjom, a ponownie zaczęła być przywoływana na oprawach liturgicznych ksiąg, zarówno wykonywanych na zamówienie jak i wydawniczych, od okresu historyzmu w XIX w. |
| − | 2) od XIV-XV w. kształt nadawany niektórym elementom dekoracji introligatorskiej wyciskanej z tłoków lub plakiet. Na dziełach gotyckich niekiedy mają go tłoki z wizerunkami świętych postaci (zwłaszcza Jezusa i Maryi z Dzieciątkiem), wzorowane na tzw. pieczęciach ostroowalnych typowych dla środowiska kościelnego. Z XVI w. znane są przypadki zastosowania go w paru superekslibrisach swobodnie naśladujących pieczęcie (np. elektora saskiego Augusta, a w Polsce – bp.: Rozrażewskiego i Wolskiego). We włoskim introligatorstwie renesansowym XV-pocz. XVI w. kształt wydłużonej m. niekiedy nadawano centralnym elementom dekoracji zwierciadeł, obwiedzionym różnorakimi ornamentami (np. | + | |
| − | 3) kształt charakterystycznego, centralnego medalionu rozpowszechnionego od XIV-XV w. w introligatorstwie perskim i arabskim, a od schyłku XV w. naśladowanego na | + | |
| + | 2) od XIV-XV w. kształt nadawany niektórym elementom dekoracji introligatorskiej wyciskanej z tłoków lub plakiet. Na dziełach gotyckich niekiedy mają go tłoki z wizerunkami świętych postaci (zwłaszcza Jezusa i Maryi z Dzieciątkiem), wzorowane na tzw. pieczęciach ostroowalnych typowych dla środowiska kościelnego. Z XVI w. znane są przypadki zastosowania go w paru superekslibrisach swobodnie naśladujących pieczęcie (np. elektora saskiego Augusta, a w Polsce – bp.: Rozrażewskiego i Wolskiego). We włoskim introligatorstwie renesansowym XV-pocz. XVI w. kształt wydłużonej m. niekiedy nadawano centralnym elementom dekoracji zwierciadeł, obwiedzionym różnorakimi ornamentami (np. trójlistkami włoskimi, stylizowanym wieńcem laurowym) lub promieniami; w Polsce wzorzec ten przejął w l. 20-40 XVI w. krakowski mistrz Maciej z Przasnysza/Mistrz Główek Anielskich, wykorzystując go głównie do dekoracyjnych obramień superekslibrisów. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | 3) kształt charakterystycznego, centralnego medalionu rozpowszechnionego od XIV-XV w. w introligatorstwie perskim i arabskim, a od schyłku XV w. naśladowanego na orientalizujących oprawach w Italii, a następnie w niemal całej Europie. | ||
| + | |||
| + | ==Zobacz też== | ||
| + | [[Ewangeliarza Anastazji oprawa]]<br> | ||
| + | [[Jezus Chrystus]] <br> | ||
| + | [[Limozyjskie oprawy]] <br> | ||
| + | [[Liturgicznych ksiąg oprawy]] <br> | ||
| + | [[Maryja]] <br> | ||
| + | [[Orientalizujące oprawy]] <br> | ||
| + | [[Schamsa ]] <br> | ||
| + | [[Trójlistek włoski]] <br> | ||
| + | [[Wieniec laurowy]] <br> | ||
| + | |||
| + | ==Grafika== | ||
| + | |||
| + | <gallery> | ||
| + | File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1 | ||
| + | |||
| + | </gallery> | ||
| + | |||
| + | ==Przypisy== | ||
| + | |||
| + | # | ||
| + | |||
---- | ---- | ||
Autor: '''A.W.''' | Autor: '''A.W.''' | ||
Wersja z 20:37, 15 lis 2020
Spis treści
Mandorla
1) wywodzący się z kultury buddyjskiej, a w IV w. n.e. zaadoptowany i rozpowszechniony w kulturze chrześcijańskiej, rodzaj →aureoli o kształcie migdałowym lub owalnym, ukazywanej najczęściej w wizerunkach Jezusa Chrystusa i Maryi od średniowiecza po barok (rzadziej w późniejszych okresach). Popularne na złotniczych oprawach średniowiecznych ksiąg liturgicznych wizerunki Maiestas Domini i Pantokratora oraz tronującej Maryi z Dzieciątkiem często otaczają migdałowe (rzadziej owalne, sporadycznie zaś czterolistne) m. o zróżnicowanej formie otoku: od najprostszej – linearnej, przez proste ornamenty grawerowane w srebrnej bądź złotej blasze, barwne emalie, po inkrustacje klejnotami w filigranowych oprawkach (np. oprawa Ewangeliarza Anastazji; limozyjska oprawa z XIII w. na późniejszym rękopisie w Bibliotece Czartoryskich). W okresie nowożytnym m. ustąpiła z dekoracji opraw innym dekoracjom, a ponownie zaczęła być przywoływana na oprawach liturgicznych ksiąg, zarówno wykonywanych na zamówienie jak i wydawniczych, od okresu historyzmu w XIX w.
2) od XIV-XV w. kształt nadawany niektórym elementom dekoracji introligatorskiej wyciskanej z tłoków lub plakiet. Na dziełach gotyckich niekiedy mają go tłoki z wizerunkami świętych postaci (zwłaszcza Jezusa i Maryi z Dzieciątkiem), wzorowane na tzw. pieczęciach ostroowalnych typowych dla środowiska kościelnego. Z XVI w. znane są przypadki zastosowania go w paru superekslibrisach swobodnie naśladujących pieczęcie (np. elektora saskiego Augusta, a w Polsce – bp.: Rozrażewskiego i Wolskiego). We włoskim introligatorstwie renesansowym XV-pocz. XVI w. kształt wydłużonej m. niekiedy nadawano centralnym elementom dekoracji zwierciadeł, obwiedzionym różnorakimi ornamentami (np. trójlistkami włoskimi, stylizowanym wieńcem laurowym) lub promieniami; w Polsce wzorzec ten przejął w l. 20-40 XVI w. krakowski mistrz Maciej z Przasnysza/Mistrz Główek Anielskich, wykorzystując go głównie do dekoracyjnych obramień superekslibrisów.
3) kształt charakterystycznego, centralnego medalionu rozpowszechnionego od XIV-XV w. w introligatorstwie perskim i arabskim, a od schyłku XV w. naśladowanego na orientalizujących oprawach w Italii, a następnie w niemal całej Europie.
Zobacz też
Ewangeliarza Anastazji oprawa
Jezus Chrystus
Limozyjskie oprawy
Liturgicznych ksiąg oprawy
Maryja
Orientalizujące oprawy
Schamsa
Trójlistek włoski
Wieniec laurowy
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
Autor: A.W.
