Ażurowa dekoracja: Różnice pomiędzy wersjami
(→Ażurowa dekoracja) |
(interpunkcja (zbędne przecinki przed spójnikiem "lub"),zmiana formy orzeczenia na l.mn. "faktura i barwa kontrastowały") |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Ażurowa dekoracja== | ==Ażurowa dekoracja== | ||
| − | Dekoracja oparta na jednej z najprostszych złotniczych technik zdobniczych, polegających na wycinaniu z blachy (srebrnej, miedzianej itp.) niektórych elementów rytowanej kompozycji (najczęściej tła | + | Dekoracja oparta na jednej z najprostszych złotniczych technik zdobniczych, polegających na wycinaniu z blachy (srebrnej, miedzianej itp.) niektórych elementów rytowanej kompozycji (najczęściej tła lub detali ornamentalnych). W takiej postaci blachę montowano na tle z tkaniny (aksamitnej, jedwabnej itp.), której faktura i barwa kontrastowały z metalem. Wykorzystywano ją na oprawach złotniczych od wczesnego średniowiecza; niekiedy stosowana także w okresie nowożytnym (np. złotnicze ramki oprawy kodeksu bpa M. Drzewickiego, przed 1531, Muzeum Narodowe w Poznaniu). Plastyczną i a. formę chętnie nadawano gotyckim okuciom ksiąg luksusowych; częściowo ażurowe bywają też późnogotyckie, mosiężne okucia. W XVII-XVII w. tę formułę a. d. zdominowały dekoracje o odlewanych i cyzelowanych strukturach reliefowych, składających się z elementów ornamentalnych i figuralnych, które osadzano na tle tkaniny, skóry, masy perłowej lub blachy o innej barwie. Szczególnie finezyjna i technicznie skomplikowana okazała się →filigranowa d., której ażur tworzyły liczne srebrne druciki, poskręcane w formy floralne i inne. W XIX w. a. d. chętnie stosowano do pokaźnych, metalowych zapięć np. sztambuchów |
---- | ---- | ||
Wersja z 20:42, 1 wrz 2020
Ażurowa dekoracja
Dekoracja oparta na jednej z najprostszych złotniczych technik zdobniczych, polegających na wycinaniu z blachy (srebrnej, miedzianej itp.) niektórych elementów rytowanej kompozycji (najczęściej tła lub detali ornamentalnych). W takiej postaci blachę montowano na tle z tkaniny (aksamitnej, jedwabnej itp.), której faktura i barwa kontrastowały z metalem. Wykorzystywano ją na oprawach złotniczych od wczesnego średniowiecza; niekiedy stosowana także w okresie nowożytnym (np. złotnicze ramki oprawy kodeksu bpa M. Drzewickiego, przed 1531, Muzeum Narodowe w Poznaniu). Plastyczną i a. formę chętnie nadawano gotyckim okuciom ksiąg luksusowych; częściowo ażurowe bywają też późnogotyckie, mosiężne okucia. W XVII-XVII w. tę formułę a. d. zdominowały dekoracje o odlewanych i cyzelowanych strukturach reliefowych, składających się z elementów ornamentalnych i figuralnych, które osadzano na tle tkaniny, skóry, masy perłowej lub blachy o innej barwie. Szczególnie finezyjna i technicznie skomplikowana okazała się →filigranowa d., której ażur tworzyły liczne srebrne druciki, poskręcane w formy floralne i inne. W XIX w. a. d. chętnie stosowano do pokaźnych, metalowych zapięć np. sztambuchów
Autor: A.W.
