Całopapierowe oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
(→Zobacz też) |
(→Całopapierowe oprawy) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Całopapierowe oprawy== | ==Całopapierowe oprawy== | ||
| − | (niem. Pappband, Papierband) | + | (papierowe oprawy) (niem. Pappband, Papierband) |
Oprawa twarda, której obleczenie stanowi papier. Papier jako materiał obleczeniowy okładki zastosował w swej rewolucyjnej technice Alexis Pierre Bradel, który wykonywał okładkę z jednego użytku cienkiej tektury, którą przełamywał w przegubie, a następnie oblekał papierową obłóczką. Tak przygotowaną okładkę łączył z blokiem przez sklejenie z wyklejkami. | Oprawa twarda, której obleczenie stanowi papier. Papier jako materiał obleczeniowy okładki zastosował w swej rewolucyjnej technice Alexis Pierre Bradel, który wykonywał okładkę z jednego użytku cienkiej tektury, którą przełamywał w przegubie, a następnie oblekał papierową obłóczką. Tak przygotowaną okładkę łączył z blokiem przez sklejenie z wyklejkami. | ||
| Linia 21: | Linia 21: | ||
===Bibliofilska oprawa całopapierowa=== | ===Bibliofilska oprawa całopapierowa=== | ||
(niem. Edelpappband, Pappband) | (niem. Edelpappband, Pappband) | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
Wersja z 11:46, 11 paź 2019
Spis treści
Całopapierowe oprawy
(papierowe oprawy) (niem. Pappband, Papierband)
Oprawa twarda, której obleczenie stanowi papier. Papier jako materiał obleczeniowy okładki zastosował w swej rewolucyjnej technice Alexis Pierre Bradel, który wykonywał okładkę z jednego użytku cienkiej tektury, którą przełamywał w przegubie, a następnie oblekał papierową obłóczką. Tak przygotowaną okładkę łączył z blokiem przez sklejenie z wyklejkami.
Oprawa spopularyzowała się w XIX w. Okładki oblekane papierem uzyskiwały zarówno oprawy indywidualne jaki wykonywane seryjnie (wydawnicze).
Wraz z opracowaniem i upowszechnieniem techniki łamanego grzbietu (oprawa półorganiczna), oprawy całopapierowe wykonywano często w tej technice.
Czasami dla wzmocnienia konstrukcji, pod papier wklejano płótno wąskim paskiem w partii grzbietowej (rodzaj ukrytego półpłótna).
W praktyce antykwarycznej oprawa twarda całopapierowa bywa błędnie nazywana kartonem.
Wydawnicza oprawa całopapierowa
Twarde oprawy całopapierowe były pierwszymi oprawami wydawniczymi. Oprawy wykonywano w znanych wówczas technikach, na bloku książki, zaś oklejki były zwykle zadrukowane, często na obłóczkę stosowano taki sam papier, który w innych egzemplarzach stanowił okładkę miękką broszurową.
Wraz z upowszechnieniem oprawy wklejanej wymyślonej przez Bradela, technikę tę zastosowano dla opraw wydawniczych całopapierowych.
Okładki całopapierowe, jako słabe i narażone na uszkodzenie, były stosowane dla niewielkich książek. We Francji oprawa w ozdobny, litografowany papier była używana dla wydawnictw kalendarzowych, almanachów. Całopapierowe, ozdobne okładki zastosował Alfred Mame w Tours dla książek przeznaczonych dla młodzieży.
Bibliofilska oprawa całopapierowa
(niem. Edelpappband, Pappband)
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Bradel
Półorganiczna oprawa
Grzbiet łamany
Oprawa à la bombonierka
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
- S. Malavieille, Reliures et cartonnages d'éditeur en France au XIXe siècle, (1815-1865), Paris 1985.
Autor: E.P.
