Fazowanie: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 4: | Linia 4: | ||
Ukośne ścinanie krawędzi materiału usztywniającego przeznaczonego na okładkę lub inny wyrób introligatorski. Fazowanie może być ukośne lub owalne. | Ukośne ścinanie krawędzi materiału usztywniającego przeznaczonego na okładkę lub inny wyrób introligatorski. Fazowanie może być ukośne lub owalne. | ||
− | ===Profilowanie krawędzi | + | ===Profilowanie krawędzi okładzin drewnianych=== |
− | + | Okładziny drewniane były najwcześniejszym i najdłużej używanym materiałem okładzin. W powszechnym użyciu były od starożytności do połowy XVI w., a w dużych formatach nawet do końca XVII w. Poczatkowo i przez okres średniowiecza były najczęściej formatu bloku książki, a ich krawędzie były ścięte prosto (il. 1). | |
+ | 79 | ||
+ | Ok. XIV w. okładziny wysuwają się poza blok, a ich krawędzie zaczęto obcinać skośnie, przy czym sposób przycięcia desek nie był wszędzie jednolity i charakteryzował poszczególne warsztaty introligatorskie. Deskę fazowano dookoła od wewnątrz głównie dla optycznego zmniejszenia jej grubości (najczęściej w dużych formatach). | ||
+ | 80 | ||
+ | Charakterystyczne dla opraw wschodnich były wymiary okładzin identyczne jak wymiary bloku. W introligatorstwie europejskim natomiast przyjęła się oprawa z okładzinami nieco większymi niż blok i uwzględniająca ochronę wystającej poza krawędzie bloku kapitałki. Zwiększenie wymiarów okładzin mogło być także związane z rozpowszechnieniem się papieru, który wymagał lepszej ochrony niż pergamin. Zwykle stosowano deski z litego drewna, czasem zdarzały się jednak deski klejone z dwóch, czasem trzech fragmentów. | ||
+ | 81 | ||
+ | Drewniane deski | ||
===Fazowanie okładek tekturowych=== | ===Fazowanie okładek tekturowych=== |
Wersja z 14:27, 27 lip 2019
Spis treści
[ukryj]Fazowanie
(profilowanie), (ang. edging)
Ukośne ścinanie krawędzi materiału usztywniającego przeznaczonego na okładkę lub inny wyrób introligatorski. Fazowanie może być ukośne lub owalne.
Profilowanie krawędzi okładzin drewnianych
Okładziny drewniane były najwcześniejszym i najdłużej używanym materiałem okładzin. W powszechnym użyciu były od starożytności do połowy XVI w., a w dużych formatach nawet do końca XVII w. Poczatkowo i przez okres średniowiecza były najczęściej formatu bloku książki, a ich krawędzie były ścięte prosto (il. 1). 79 Ok. XIV w. okładziny wysuwają się poza blok, a ich krawędzie zaczęto obcinać skośnie, przy czym sposób przycięcia desek nie był wszędzie jednolity i charakteryzował poszczególne warsztaty introligatorskie. Deskę fazowano dookoła od wewnątrz głównie dla optycznego zmniejszenia jej grubości (najczęściej w dużych formatach). 80 Charakterystyczne dla opraw wschodnich były wymiary okładzin identyczne jak wymiary bloku. W introligatorstwie europejskim natomiast przyjęła się oprawa z okładzinami nieco większymi niż blok i uwzględniająca ochronę wystającej poza krawędzie bloku kapitałki. Zwiększenie wymiarów okładzin mogło być także związane z rozpowszechnieniem się papieru, który wymagał lepszej ochrony niż pergamin. Zwykle stosowano deski z litego drewna, czasem zdarzały się jednak deski klejone z dwóch, czasem trzech fragmentów. 81 Drewniane deski
Fazowanie okładek tekturowych
Fazowanie okładek miało miejsce na oprawach luksusowych, ścięciu poddawano jedną (wierzchnią) stronę krawędzi na całej długości. W XIX wieku skonstruowano nożyce do fazowania, które pozwalały na mechaniczne ścięcie kantów. W zakładach nieposiadających takiego urządzenia fazowania dokonywano ręcznie, przy użyciu papieru ściernego, przy pomocy ukośnego hebla lub lub mechanicznie, za pomocą szlifierki.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Nożyce do fazowania
Grafika
Przypisy
- Przypis 1
- Przypis 2
Autor: E.P.