Vernis sans odeur oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "===''Vernis sans odeur'' oprawy=== (także: ''vernis Martin'' oprawy; ''vernis Bertin'' oprawy; fr.: werniks bez zapachu) Charakterystyczna i rzadka grupa lakowanych...") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | + | ==''Vernis sans odeur'' oprawy== | |
(także: ''vernis Martin'' oprawy; ''vernis Bertin'' oprawy; fr.: werniks bez zapachu) | (także: ''vernis Martin'' oprawy; ''vernis Bertin'' oprawy; fr.: werniks bez zapachu) | ||
Charakterystyczna i rzadka grupa lakowanych opraw małego formatu (12° i 18°), z kartonowymi okładzinami i grzbietem zagruntowanymi farbą (np. żółtą, czerwoną) oraz pokrytymi lakierem, spod którego przebijają dekoracje malowane, tłoczone lub graficzne. Technikę tę, inspirowaną chińską laką, opatentowali w 1730 r. bracia Martin we Francji. Bardziej znane są jednak przykłady jej zastosowania na oprawach z pocz. XIX w., szczególnie z pracowni Théodore-Pierre Bertina (lata 1811-1812), ozdobionych klasycystycznymi motywami figuralnymi i ornamentami floralnymi. Używano jej także na skromniejszych oprawach – z dekoracją jedynie na grzbiecie. | Charakterystyczna i rzadka grupa lakowanych opraw małego formatu (12° i 18°), z kartonowymi okładzinami i grzbietem zagruntowanymi farbą (np. żółtą, czerwoną) oraz pokrytymi lakierem, spod którego przebijają dekoracje malowane, tłoczone lub graficzne. Technikę tę, inspirowaną chińską laką, opatentowali w 1730 r. bracia Martin we Francji. Bardziej znane są jednak przykłady jej zastosowania na oprawach z pocz. XIX w., szczególnie z pracowni Théodore-Pierre Bertina (lata 1811-1812), ozdobionych klasycystycznymi motywami figuralnymi i ornamentami floralnymi. Używano jej także na skromniejszych oprawach – z dekoracją jedynie na grzbiecie. | ||
| − | |||
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
Wersja z 09:19, 13 maj 2022
Spis treści
Vernis sans odeur oprawy
(także: vernis Martin oprawy; vernis Bertin oprawy; fr.: werniks bez zapachu)
Charakterystyczna i rzadka grupa lakowanych opraw małego formatu (12° i 18°), z kartonowymi okładzinami i grzbietem zagruntowanymi farbą (np. żółtą, czerwoną) oraz pokrytymi lakierem, spod którego przebijają dekoracje malowane, tłoczone lub graficzne. Technikę tę, inspirowaną chińską laką, opatentowali w 1730 r. bracia Martin we Francji. Bardziej znane są jednak przykłady jej zastosowania na oprawach z pocz. XIX w., szczególnie z pracowni Théodore-Pierre Bertina (lata 1811-1812), ozdobionych klasycystycznymi motywami figuralnymi i ornamentami floralnymi. Używano jej także na skromniejszych oprawach – z dekoracją jedynie na grzbiecie.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Lakowane oprawy
Klasycystyczne oprawy
Grafika
Vernis sans odeur oprawa (górna okładzina), Pierre-Théodore Bertin, Paryż, 1811-1812, BnF, Paryż, fot. wg gallica.bnf.fr
Vernis sans odeur oprawa (grzbiet), Pierre-Théodore Bertin, Paryż, 1811-1812, BnF, Paryż, fot. wg gallica.bnf.fr
Vernis sans odeur oprawa (górna okładzina), Pierre-Théodore Bertin, Paryż, 1811-1812, BnF, Paryż, fot. wg gallica.bnf.fr
Vernis sans odeur oprawa (grzbiet), Pierre-Théodore Bertin, Paryż, 1811-1812, BnF, Paryż, fot. wg gallica.bnf.fr
Przypisy
- Ehrman 1965, s. 523-527;
- von Arnim 1992, kat. 160;
- Culot 2000, s. 184-192;
- Macchi F. i L. 2002, s. 482-484;
- Wittock 2009, kat. 61
Autor: A.W.
