Szycie romańskie: Różnice pomiędzy wersjami
(→Przypisy) |
|||
| (Nie pokazano 9 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Szycie romańskie== | ==Szycie romańskie== | ||
| + | (ang. sewing in romanesque bindings; fr. couture romane) | ||
| + | |||
Określenie odnoszące się nie do charakterystyki systemu szycia, a wyróżnione w literaturze w odniesieniu do charakterystyki kodeksów romańskich. | Określenie odnoszące się nie do charakterystyki systemu szycia, a wyróżnione w literaturze w odniesieniu do charakterystyki kodeksów romańskich. | ||
===Charakterystyka=== | ===Charakterystyka=== | ||
| − | Kodeksy romańskie mają w większości bardzo równomiernie rozmieszczone nacięcia na nici, co świadczy o tym, że blok nacinany był prawdopodobnie w prasie. Nacięcia miały długość do 6 mm i były wykonywane nożem lub dłutem. W przypadku otworów przebijanych szydłem bądź igłą, otwory są rozmieszczone mniej regularnie, co świadczy o przebijaniu grzbietów składek podczas szycia. Czasami przebijanie składek poprzedzano wykonaniem drobnych | + | Kodeksy romańskie mają w większości bardzo równomiernie rozmieszczone nacięcia na nici, co świadczy o tym, że blok nacinany był prawdopodobnie w prasie. Nacięcia miały długość do 6 mm i były wykonywane nożem lub dłutem. W przypadku otworów przebijanych szydłem bądź igłą, otwory są rozmieszczone mniej regularnie, co świadczy o przebijaniu grzbietów składek podczas szycia. Czasami przebijanie składek poprzedzano wykonaniem drobnych nakłuć, mających wyznaczać poszczególne stacje. |
| − | Podobnie jak w kodeksach karolińskich, nie można zaobserwować korelacji między rozmiarem zszywanej książki a ilością zastosowanych zwięzów. Do końca XII wieku, w Europie popularne było szycie na dwa zwięzy, a ich ilość stopniowo zwiększała się aż do końca XVI wieku. Rozłożenie zwięzów na grzbiecie było zwykle równomierne, ale zdarzało się, że skrajne międzyzwięźla były nieznacznie mniejsze bądź większe. Najczęstszym materiałem stosowanym na zwięzy była skóra, docięta w paski o grubości do 5 mm i szerokości między 8 a 22 mm. Paski te posiadały pionowe przecięcie, pozwalające na zastosowanie ich jako zwięzy podwójne. Paski stanowiące zwięzy najprawdopodobniej wykonywane były ze skóry jeleniej lub wołowej. Najczęściej były proste, czasami jednak skręcano je tworząc spiralę (il. 1). | + | Podobnie jak w kodeksach karolińskich, nie można zaobserwować korelacji między rozmiarem zszywanej książki a ilością zastosowanych zwięzów. Do końca XII wieku, w Europie popularne było szycie na dwa zwięzy, a ich ilość stopniowo zwiększała się aż do końca XVI wieku. Rozłożenie zwięzów na grzbiecie było zwykle równomierne, ale zdarzało się, że skrajne międzyzwięźla były nieznacznie mniejsze bądź większe. Najczęstszym materiałem stosowanym na zwięzy była skóra, docięta w paski o grubości do 5 mm i szerokości między 8 a 22 mm. Paski te posiadały pionowe przecięcie, pozwalające na zastosowanie ich jako zwięzy podwójne. Paski stanowiące zwięzy najprawdopodobniej wykonywane były ze skóry jeleniej lub wołowej. Najczęściej były proste, czasami jednak skręcano je tworząc spiralę (il. 1). W kodeksach romańskich pojawiły się zwięzy kapitałkowe, czyli zwięzy znajdujące się na skrajach grzbietu, wzmocnienia przejścia nici z jednej składki do drugiej. |
| − | + | ||
| + | ==Zobacz też== | ||
| + | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> | ||
| + | [[System szycia]] <br> | ||
| + | |||
==Grafika== | ==Grafika== | ||
| Linia 13: | Linia 19: | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
| − | # J. A. | + | # Szirmai J.A., The archeology of medieval bookbinding, New York, 2017, s. 147-151. |
| + | # Wachnik B., Systemy szycia zabytkowych kodeksów - terminologia, historia, systematyka, zagadnienia konserwatorskie, część teoretyczno-badawcza pracy dyplomowej magisterskiej, promotor: dr hab. M. Pronobis-Gajdzis, prof. UMK, Toruń UMK 2020, s.23, 58-59. 62. | ||
---- | ---- | ||
| − | Autor: ''' | + | Autor: '''M.P.B.''' |
Aktualna wersja na dzień 10:46, 25 kwi 2022
Szycie romańskie
(ang. sewing in romanesque bindings; fr. couture romane)
Określenie odnoszące się nie do charakterystyki systemu szycia, a wyróżnione w literaturze w odniesieniu do charakterystyki kodeksów romańskich.
Charakterystyka
Kodeksy romańskie mają w większości bardzo równomiernie rozmieszczone nacięcia na nici, co świadczy o tym, że blok nacinany był prawdopodobnie w prasie. Nacięcia miały długość do 6 mm i były wykonywane nożem lub dłutem. W przypadku otworów przebijanych szydłem bądź igłą, otwory są rozmieszczone mniej regularnie, co świadczy o przebijaniu grzbietów składek podczas szycia. Czasami przebijanie składek poprzedzano wykonaniem drobnych nakłuć, mających wyznaczać poszczególne stacje. Podobnie jak w kodeksach karolińskich, nie można zaobserwować korelacji między rozmiarem zszywanej książki a ilością zastosowanych zwięzów. Do końca XII wieku, w Europie popularne było szycie na dwa zwięzy, a ich ilość stopniowo zwiększała się aż do końca XVI wieku. Rozłożenie zwięzów na grzbiecie było zwykle równomierne, ale zdarzało się, że skrajne międzyzwięźla były nieznacznie mniejsze bądź większe. Najczęstszym materiałem stosowanym na zwięzy była skóra, docięta w paski o grubości do 5 mm i szerokości między 8 a 22 mm. Paski te posiadały pionowe przecięcie, pozwalające na zastosowanie ich jako zwięzy podwójne. Paski stanowiące zwięzy najprawdopodobniej wykonywane były ze skóry jeleniej lub wołowej. Najczęściej były proste, czasami jednak skręcano je tworząc spiralę (il. 1). W kodeksach romańskich pojawiły się zwięzy kapitałkowe, czyli zwięzy znajdujące się na skrajach grzbietu, wzmocnienia przejścia nici z jednej składki do drugiej.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
System szycia
Grafika
il. 1. Skórzane podwójne zwięzy, prosty i skręcony. (rys. Szirmai J.A., 2017, s. 184)
Przypisy
- Szirmai J.A., The archeology of medieval bookbinding, New York, 2017, s. 147-151.
- Wachnik B., Systemy szycia zabytkowych kodeksów - terminologia, historia, systematyka, zagadnienia konserwatorskie, część teoretyczno-badawcza pracy dyplomowej magisterskiej, promotor: dr hab. M. Pronobis-Gajdzis, prof. UMK, Toruń UMK 2020, s.23, 58-59. 62.
Autor: M.P.B.
