Zestawianie okładki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Leksykon oprawoznawczy
Skocz do: nawigacja, szukaj
(Zestawianie okładki)
 
(Nie pokazano 8 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika)
Linia 2: Linia 2:
 
(montowanie okładki)  
 
(montowanie okładki)  
  
W technice oprawy wklejanej proces wykonywania okładki niezależnie od bloku książki. Materiały okladkowe łączone są poprzez sklejenie, podwinięcie brzegów i dociśnięcie, albo przez przytarcie kostką albo przez sprasowanie. Może być wykonywane ręcznie dla jednej lub oprawianej jednocześnie większej ilości książek, w oprawie przemysłowej wykonywane seryjnie dla dużej ilości egzemplarzy.  
+
W technice oprawy wklejanej: proces wykonywania okładki niezależnie od bloku książki. Może być wykonywane ręcznie dla jednej lub większej ilości książek, w oprawie przemysłowej wykonywane maszynowo, seryjnie dla dużej ilości egzemplarzy.
  
Wykonanie okładek polega na przycięciu odpowiedniej wielkości okładzinówek, grzbietówki oraz materiałów obleczeniowych.  
+
Wykonanie okładek polega na przycięciu odpowiedniej wielkości okładzinówek, grzbietówki oraz materiałów obleczeniowych, te ostatnie mają ścięte skośnie narożniki. Materiały okładkowe łączone są poprzez sklejenie. Materiał obleczeniowy pokrywany jest klejem, na nim układana jest grzbietówka, a po obu jej stronach, w odpowiednim oddaleniu - tekturki okładkowe. Następnie podwijane są brzegi. W sporządzeniu okładki kombinowanej (oprawie półpłóciennej, półskórkowej) grzbietówka i okładzinówki są montowane na pasku obleczenia, pokrywającym grzbiet, następnie  oklejane są narożniki, a w końcu oblekana jest pozostała powierzchnia okładek, zwykle użytkami papierowymi. W końcowej fazie elementy są dociskane, albo przez przytarcie kostką albo przez sprasowanie.
W oprawie ręcznej tekturki okładzinowe oraz grzbietówka mogą zostać połączone na pomocniczym papierowym pasku, montaż może też nastąpić bezpośrednio na obłóczce, tak jak w oprawie wykonywanej maszynowo.
+
 
W przypadku okładek jednolitych łączenie materiałów usztywniających okładkę następuje na płóciennej, papierowej czy skórzanej obłóczce. W przypadku okładek kombinowanych - montaż następuje na materiale występującym na grzbiecie (w oprawie półpłóciennej na pasku płótna, półskórkowej - na pasku skóry), a następnie oklejone zostają pozostałe powierzchnie okładzin.
+
===Ręczne zestawianie okładek===
 +
W oprawie ręcznej tekturki okładzinowe oraz grzbietówka mogą zostać połączone na pomocniczym papierowym pasku i następnie oklejone materiałem obleczeniowym. Do seryjnego wykonywania okładek służą proste urządzenia ułatwiające i przyspieszające pracę. Składają się one z podstawy (deska) oraz szeregu listew, wyznaczających miejsce ułożenia materiałów (tzw. kątnik, spacja). Najprostszą pomocą może być kartonowa listewka (nakładaczka) wyznaczająca szerokość odstępu między elementami. Dla małych zakładów introligatorskich skonstruowano proste urządzenie służące do zawijania i dociskania brzegów.
  
 
===Maszynowe zestawianie okładek===
 
===Maszynowe zestawianie okładek===
  
Maszyna do produkcji okładek twardych składa się z zasobników, w których znajdują się materiały: przygotowane w odpowiednim formacie tekturki okładkowe, oklejki, a dla oprawy półpłóciennej paski płótna przeznaczone na grzbiet oraz papierowe użytki na oklejenie okładek. Kartonowa grzbietówka podawana jest ze zwoju i przycinana w trakcie produkcji.  
+
Przemysłowa maszyna do produkcji okładek twardych składa się z zasobników, w których znajdują się materiały: przygotowane w odpowiednim formacie tekturki okładkowe, oklejki, a dla oprawy półpłóciennej paski płótna przeznaczone na grzbiet oraz papierowe użytki na oklejenie okładek. Kartonowa grzbietówka podawana jest ze zwoju i przycinana w trakcie produkcji.  
 
Automatyczne samonakładacze podają obłóczkę na stół nadawczy, po drodze jest ona smarowana przez cylinder nadający klej. Na niej układane są materiały usztywniające. Po zawinięciu brzegów oklejek elementy zostają do siebie dociśnięte, a następnie trafiają na stanowisko prasowania.
 
Automatyczne samonakładacze podają obłóczkę na stół nadawczy, po drodze jest ona smarowana przez cylinder nadający klej. Na niej układane są materiały usztywniające. Po zawinięciu brzegów oklejek elementy zostają do siebie dociśnięte, a następnie trafiają na stanowisko prasowania.
 
W maszynowym zestawianiu okładek stosuje się szybkoschnący klej na gorąco. Wydajność maszyny przekracza 500 okładek/godz.
 
W maszynowym zestawianiu okładek stosuje się szybkoschnący klej na gorąco. Wydajność maszyny przekracza 500 okładek/godz.
Linia 17: Linia 18:
  
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 
[[Indeks alfabetyczny ]] <br>
 +
[[Kątnik]] <br>
 
[[Bradel]] <br>
 
[[Bradel]] <br>
 
[[Wklejane oprawy]] <br>
 
[[Wklejane oprawy]] <br>
[[Zawieszanie okładki]] <br>
 
  
 
==Grafika==
 
==Grafika==
Linia 30: Linia 31:
 
==Przypisy==
 
==Przypisy==
  
# Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, pod red. J. Celma-Panek, Wrocław 1986, s. 84-89.
+
# Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, pod red. J. Celma-Panek, Wrocław 1986, s. 52-53, 84-89.
# Przypis 2
+
# Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1966, s.177
 +
# M.W. Bałandin, Introligatorstwo przemysłowe, Warszawa 1956, s. 240-241.
  
 
----
 
----
 
Autor: '''E.P.'''
 
Autor: '''E.P.'''

Aktualna wersja na dzień 19:22, 15 maj 2022

Zestawianie okładki

(montowanie okładki)

W technice oprawy wklejanej: proces wykonywania okładki niezależnie od bloku książki. Może być wykonywane ręcznie dla jednej lub większej ilości książek, w oprawie przemysłowej wykonywane maszynowo, seryjnie dla dużej ilości egzemplarzy.

Wykonanie okładek polega na przycięciu odpowiedniej wielkości okładzinówek, grzbietówki oraz materiałów obleczeniowych, te ostatnie mają ścięte skośnie narożniki. Materiały okładkowe łączone są poprzez sklejenie. Materiał obleczeniowy pokrywany jest klejem, na nim układana jest grzbietówka, a po obu jej stronach, w odpowiednim oddaleniu - tekturki okładkowe. Następnie podwijane są brzegi. W sporządzeniu okładki kombinowanej (oprawie półpłóciennej, półskórkowej) grzbietówka i okładzinówki są montowane na pasku obleczenia, pokrywającym grzbiet, następnie oklejane są narożniki, a w końcu oblekana jest pozostała powierzchnia okładek, zwykle użytkami papierowymi. W końcowej fazie elementy są dociskane, albo przez przytarcie kostką albo przez sprasowanie.

Ręczne zestawianie okładek

W oprawie ręcznej tekturki okładzinowe oraz grzbietówka mogą zostać połączone na pomocniczym papierowym pasku i następnie oklejone materiałem obleczeniowym. Do seryjnego wykonywania okładek służą proste urządzenia ułatwiające i przyspieszające pracę. Składają się one z podstawy (deska) oraz szeregu listew, wyznaczających miejsce ułożenia materiałów (tzw. kątnik, spacja). Najprostszą pomocą może być kartonowa listewka (nakładaczka) wyznaczająca szerokość odstępu między elementami. Dla małych zakładów introligatorskich skonstruowano proste urządzenie służące do zawijania i dociskania brzegów.

Maszynowe zestawianie okładek

Przemysłowa maszyna do produkcji okładek twardych składa się z zasobników, w których znajdują się materiały: przygotowane w odpowiednim formacie tekturki okładkowe, oklejki, a dla oprawy półpłóciennej paski płótna przeznaczone na grzbiet oraz papierowe użytki na oklejenie okładek. Kartonowa grzbietówka podawana jest ze zwoju i przycinana w trakcie produkcji. Automatyczne samonakładacze podają obłóczkę na stół nadawczy, po drodze jest ona smarowana przez cylinder nadający klej. Na niej układane są materiały usztywniające. Po zawinięciu brzegów oklejek elementy zostają do siebie dociśnięte, a następnie trafiają na stanowisko prasowania. W maszynowym zestawianiu okładek stosuje się szybkoschnący klej na gorąco. Wydajność maszyny przekracza 500 okładek/godz.

Zobacz też

Indeks alfabetyczny
Kątnik
Bradel
Wklejane oprawy

Grafika

Przypisy

  1. Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, pod red. J. Celma-Panek, Wrocław 1986, s. 52-53, 84-89.
  2. Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1966, s.177
  3. M.W. Bałandin, Introligatorstwo przemysłowe, Warszawa 1956, s. 240-241.

Autor: E.P.