Bradel: Różnice pomiędzy wersjami
(→Odmiany oprawy à la Bradel) |
|||
| (Nie pokazano 52 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | (oprawa à la Bradel | + | ==Bradel== |
| − | + | (oprawa à la Bradel) (ang. Bradel binding, niem. Bradel-Einband, Cartonage à la Bradel, fr. reliure à la Bradel, cartonnage à la Bradel) | |
| − | + | ||
| − | + | Oprawa wykonywana w technice wklejanej, opracowana pomiędzy 1772 a 1809 przez francuskiego introligatora Alexisa Pierre Bradela. Konstrukcja Bradela miała na celu uproszczenie technologii oprawy, była techniką rewolucyjną i stała się punktem wyjścia dla różnych technik XIX-wiecznych, przede wszystkim oprawy wklejanej stosowanej na skalę przemysłową. | |
| − | + | Pierwotnie Bradel całą okładkę wykonywał z jednego użytku cienkiej tektury, którą przełamywał w przegubie, a następnie oblekał papierową obłóczką. Oprawę traktowano jako tymczasową, dlatego czasem nie obcinano przedniej i dolnej krawędzi, a jedynie górną, którą niekiedy złocono. Z czasem w miejsce jednej tekturki zaczęto stosować dwie odrębne tekturowe okładzinówki oraz kartonową grzbietówkę, które montowano na pasku papieru. Okładki łączone są z blokiem poprzez przyklejenie wyklejek oraz wąsów (końcówek zwięzów) do wewnętrznej strony okładek. | |
| − | + | Oprawę wykonuje się zszywając składki na taśmy. Oprawa à la Bradel ma oporkowany grzbiet, czasem jest to oporek 90°, czasem mniejszy – 45°. Oprawa charakteryzuje się wolnym przegubem oraz wąskimi odsadkami pomiędzy grzbietem i okładkami. Bradel jest z założenia oprawą nieorganiczną, lżejszą oraz bardziej uproszczoną niż oprawa wykonywana na bloku, okładki są zwykle wykonane z dość cienkiej tektury. | |
| − | + | ===Odmiany oprawy à la Bradel=== | |
| − | + | Nazwę Bradel stosowano dla różnych odmian techniki oprawy, która różniła się od wcześniejszych sposobów oprawiania książek (zwłaszcza od oprawy organicznej) tym, że okładkę wykonywano odrębnie od bloku. Jednak większa staranność, dostosowywanie okładki do konkretnego egzemplarza i wykonywanie wielu procedur w bezpośrednim kontakcie okładki z blokiem (choć niesklejonej z nim), a także oporek odróżnia ją od zwykłej oprawy wklejanej. Wyróżnia się oprawę à la Bradel oraz kartonaż à la Bradel. | |
| − | + | ||
| − | < | + | Oprawa à la Bradel stosowana jest głównie dla opraw pergaminowych, charakteryzuje się większą liczbą kart ochronnych (w tym kart barwnych) oraz obecnością scezury. Proces oblekania okładek przebiega na okładce nałożonej na blok po to, aby cały czas kontrolować dopasowanie wymiarów. Technika ta jest mniej odpowiednia dla oprawy skórzanej, gdyż skóra wymaga bardzo cienkiego zszarfowania w partii odsadek. |
| + | |||
| + | Kartonaż à la Bradel to oprawa tymczasowa wynaleziona przez Emila Crayon i stosowana dla książek bibliofilskich, które w przyszłości mogą otrzymać staranniejszą oprawę. Okładki wykonane z cienkiej tektury lub kartonu były oblekane papierem lub uzyskiwały skórzany czy też pergaminowy grzbiet. Krawędzie mogły pozostać nieobcięte lub też obcięte, z wyzłoceniem górnej. Techniki tej używano także do seryjnych opraw wydawniczych. | ||
| + | |||
| + | Kartonaż wykonywano także w wariancie z okładkami nakładanymi. Półpłócienny lub półskórkowy grzbiet usztywniony grzbietówką naciągano na blok grzbietu i przyklejano do skrzydełek (scezury). Osobno przygotowywano okładkę przednią i tylną, oblekano je, podwijając ze wszystkich stron, a następnie naklejano na wierzch, tj. przyklejano do skrajów płótna z grzbietu oraz wyklejek. | ||
| + | |||
| + | Inny wariant posiadał okładkę dwuwarstwową nakładaną. Wewnętrzna tekturka była sklejona z grzbietówką na papierowym pasku, grzbiet okładki oklejano płótnem, a następnie na całość naklejano drugi użytek tektury, oklejony obłóczką, podwiniętą tylko od strony grzbietowej. Po sklejeniu obu warstw tektury podwijano i podklejano skraje materiału obleczeniowego. Technika była chętnie wykorzystywana w dekoracji wytłaczanej reliefowo. | ||
| + | |||
| + | Współczesne introligatorstwo artystyczne korzysta z tej techniki, nazwą "Bradel" określa się oprawę nieorganiczną (wklejaną lub półorganiczną, wykonywaną na bloku), która ma zaoporkowany grzbiet. W okładkach występuje wąska odsadka. Szczególną odmianą oprawy wklejanej oporkowanej jest angielski ''case binding'', który nie ma odsadki i wygląda jak oprawa organiczna ze zwartym przegubem. | ||
| + | |||
| + | ==Zobacz też== | ||
| + | |||
| + | [[Indeks alfabetyczny ]] <br> | ||
| + | [[Wklejane oprawy ]] <br> | ||
| + | [[Przegub wolny]] <br> | ||
| + | [[Grzbiet łamany]] <br> | ||
| + | [[Naszycie grzbietu]] <br> | ||
| + | [[Tymczasowa oprawa]] <br> | ||
| + | [[Bibliofilskie oprawy]] <br> | ||
| + | [[Eksperymenty introligatorskie]] <br> | ||
| + | [[Nakładane okładki]] <br> | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
| Linia 19: | Linia 37: | ||
# Bradel binding, w: M.T. Roberts, D. Etherington, Bookbinding and the Conservation of books. A Dictionary of Descriptive Terminology http://cool.conservation-us.org/don/dt/dt0459.html | # Bradel binding, w: M.T. Roberts, D. Etherington, Bookbinding and the Conservation of books. A Dictionary of Descriptive Terminology http://cool.conservation-us.org/don/dt/dt0459.html | ||
# Bradel, Alexis Pierre, w: G. Moessner, Buchbinder ABC, Bergisch Gladbach 1981, s. 18. | # Bradel, Alexis Pierre, w: G. Moessner, Buchbinder ABC, Bergisch Gladbach 1981, s. 18. | ||
| + | # Cambras J., La reliure, Vineuil 2013, s. 52-53. | ||
| + | # Wolf-Lefranc M., Vermuyse Ch., La reliure, Paris 1957, s. 266-280. | ||
| + | # Godelieve Dupin de Saint-Cyr, Marie-Pia Jousset, La reliure bradel, Paris 2003. | ||
---- | ---- | ||
Autor: '''E.P.''' | Autor: '''E.P.''' | ||
Aktualna wersja na dzień 09:36, 2 kwi 2022
Spis treści
Bradel
(oprawa à la Bradel) (ang. Bradel binding, niem. Bradel-Einband, Cartonage à la Bradel, fr. reliure à la Bradel, cartonnage à la Bradel)
Oprawa wykonywana w technice wklejanej, opracowana pomiędzy 1772 a 1809 przez francuskiego introligatora Alexisa Pierre Bradela. Konstrukcja Bradela miała na celu uproszczenie technologii oprawy, była techniką rewolucyjną i stała się punktem wyjścia dla różnych technik XIX-wiecznych, przede wszystkim oprawy wklejanej stosowanej na skalę przemysłową.
Pierwotnie Bradel całą okładkę wykonywał z jednego użytku cienkiej tektury, którą przełamywał w przegubie, a następnie oblekał papierową obłóczką. Oprawę traktowano jako tymczasową, dlatego czasem nie obcinano przedniej i dolnej krawędzi, a jedynie górną, którą niekiedy złocono. Z czasem w miejsce jednej tekturki zaczęto stosować dwie odrębne tekturowe okładzinówki oraz kartonową grzbietówkę, które montowano na pasku papieru. Okładki łączone są z blokiem poprzez przyklejenie wyklejek oraz wąsów (końcówek zwięzów) do wewnętrznej strony okładek.
Oprawę wykonuje się zszywając składki na taśmy. Oprawa à la Bradel ma oporkowany grzbiet, czasem jest to oporek 90°, czasem mniejszy – 45°. Oprawa charakteryzuje się wolnym przegubem oraz wąskimi odsadkami pomiędzy grzbietem i okładkami. Bradel jest z założenia oprawą nieorganiczną, lżejszą oraz bardziej uproszczoną niż oprawa wykonywana na bloku, okładki są zwykle wykonane z dość cienkiej tektury.
Odmiany oprawy à la Bradel
Nazwę Bradel stosowano dla różnych odmian techniki oprawy, która różniła się od wcześniejszych sposobów oprawiania książek (zwłaszcza od oprawy organicznej) tym, że okładkę wykonywano odrębnie od bloku. Jednak większa staranność, dostosowywanie okładki do konkretnego egzemplarza i wykonywanie wielu procedur w bezpośrednim kontakcie okładki z blokiem (choć niesklejonej z nim), a także oporek odróżnia ją od zwykłej oprawy wklejanej. Wyróżnia się oprawę à la Bradel oraz kartonaż à la Bradel.
Oprawa à la Bradel stosowana jest głównie dla opraw pergaminowych, charakteryzuje się większą liczbą kart ochronnych (w tym kart barwnych) oraz obecnością scezury. Proces oblekania okładek przebiega na okładce nałożonej na blok po to, aby cały czas kontrolować dopasowanie wymiarów. Technika ta jest mniej odpowiednia dla oprawy skórzanej, gdyż skóra wymaga bardzo cienkiego zszarfowania w partii odsadek.
Kartonaż à la Bradel to oprawa tymczasowa wynaleziona przez Emila Crayon i stosowana dla książek bibliofilskich, które w przyszłości mogą otrzymać staranniejszą oprawę. Okładki wykonane z cienkiej tektury lub kartonu były oblekane papierem lub uzyskiwały skórzany czy też pergaminowy grzbiet. Krawędzie mogły pozostać nieobcięte lub też obcięte, z wyzłoceniem górnej. Techniki tej używano także do seryjnych opraw wydawniczych.
Kartonaż wykonywano także w wariancie z okładkami nakładanymi. Półpłócienny lub półskórkowy grzbiet usztywniony grzbietówką naciągano na blok grzbietu i przyklejano do skrzydełek (scezury). Osobno przygotowywano okładkę przednią i tylną, oblekano je, podwijając ze wszystkich stron, a następnie naklejano na wierzch, tj. przyklejano do skrajów płótna z grzbietu oraz wyklejek.
Inny wariant posiadał okładkę dwuwarstwową nakładaną. Wewnętrzna tekturka była sklejona z grzbietówką na papierowym pasku, grzbiet okładki oklejano płótnem, a następnie na całość naklejano drugi użytek tektury, oklejony obłóczką, podwiniętą tylko od strony grzbietowej. Po sklejeniu obu warstw tektury podwijano i podklejano skraje materiału obleczeniowego. Technika była chętnie wykorzystywana w dekoracji wytłaczanej reliefowo.
Współczesne introligatorstwo artystyczne korzysta z tej techniki, nazwą "Bradel" określa się oprawę nieorganiczną (wklejaną lub półorganiczną, wykonywaną na bloku), która ma zaoporkowany grzbiet. W okładkach występuje wąska odsadka. Szczególną odmianą oprawy wklejanej oporkowanej jest angielski case binding, który nie ma odsadki i wygląda jak oprawa organiczna ze zwartym przegubem.
Zobacz też
Indeks alfabetyczny
Wklejane oprawy
Przegub wolny
Grzbiet łamany
Naszycie grzbietu
Tymczasowa oprawa
Bibliofilskie oprawy
Eksperymenty introligatorskie
Nakładane okładki
Przypisy
- Bradel binding, w: M.T. Roberts, D. Etherington, Bookbinding and the Conservation of books. A Dictionary of Descriptive Terminology http://cool.conservation-us.org/don/dt/dt0459.html
- Bradel, Alexis Pierre, w: G. Moessner, Buchbinder ABC, Bergisch Gladbach 1981, s. 18.
- Cambras J., La reliure, Vineuil 2013, s. 52-53.
- Wolf-Lefranc M., Vermuyse Ch., La reliure, Paris 1957, s. 266-280.
- Godelieve Dupin de Saint-Cyr, Marie-Pia Jousset, La reliure bradel, Paris 2003.
Autor: E.P.
