|
|
| (Nie pokazano 28 wersji utworzonych przez 5 użytkowników) |
| Linia 1: |
Linia 1: |
| − | ==Definicja== | + | ==Kapitałka gotycka== |
| − | Określenie kapitałka „gotycka” jest raczej umowne ze względu na mnogość rozwiązań konstrukcyjnych i dekoracyjnych w kodeksach powstałych w tym okresie. Wiele odmian kapitałek występujących w gotyku znanych było w epokach wcześniejszych i późniejszych(islamskich, bizantyńskich, romańskich.
| + | (ang. endband in gothic bindings; fr. tranchefile gothique) |
| − | ==Opis==
| + | |
| − | Cechą charakterystyczną większości odmian jest pełnienie istotnej funkcji konstrukcyjnej. Kapitałki gotyckie wykonywano na różnym etapie tworzenia kodeksów, np. były integralnym elementem szycia książki, w takim przypadku były po prostu zwięzami końcowymi (il. 1), innym rodzajem były kapitałki doszywane po dołączeniu do uszytego bloku okładzin. Ten ostatni typ nosi nazwę kapitałki złożonej (ang. compound enbands). Kapitałki te składają się z bazy/kapitałki „bazowej” (ang. primary wound endbands/primary endbands), którą najczęściej obszywano barwną nicią (ang. secondary endband) (il. 2a-c). Pojawiły się też w okresie gotyku kapitałki bardzo proste, doklejane, których zasadnicza konstrukcja stosowana jest do dzisiaj. Ze względu na te różnice wyodrębniono siedem głównych typów kapitałek, które pojawiły się w okresie gotyku, występują często w różnych wariantach i, co należy zaznaczyć, mogą występować dużo później, nawet do dnia dzisiejszego.
| + | |
| − | ==Typy kapitałek "gotyckich"==
| + | |
| − | Typ I ‒ Kapitałka integralna (ang. integral endband)
| + | |
| − | Typ II – Kapitałka podstawowa (ang. primary wound endband)
| + | |
| − | Typ III – kapitałka ze szwem zeszytowym (ang. saddle-stitch endband over primary wound endband)
| + | |
| − | Typ IV ‒ Kapitałka podstawowa z obszyciem (ang. primary endband with secondary embroidery)
| + | |
| − | Typ V ‒ Kapitałka z oplotem rzemiennym (ang. braided endband/plaited endband)
| + | |
| − | Typ VI ‒ Kapitałka szyta bezpośrednio (ang. primary embroidered endband)
| + | |
| − | Typ VII ‒ Kapitałka doklejana (ang. stuck-on endband"
| + | |
| | | | |
| − | Typ I ‒ Kapitałka integralna (ang. integral endband
| + | Określenie kapitałka „gotycka” jest raczej umowne ze względu na mnogość rozwiązań konstrukcyjnych i dekoracyjnych w kodeksach powstałych w tym okresie. Wiele odmian kapitałek występujących w gotyku znanych było w kodeksach wcześniejszych (islamskich, bizantyńskich, romańskich), a także późniejszych. |
| − | Kapitałki te wyszywane były wraz z blokiem, stanowiły tym samym zwięzy końcowe (il. 57). Kapitałka ta może być konstruowana na skośnym ścięciu krawędzi grzbietowej (ang. spine slant) (il. 58, 59) lub na grzbiecie w odległości 10 - 25 mm od krawędzi górnej i dolnej bloku. W pierwszym przypadku kapitałka jest zwykle widoczna i może posiadać charakterystyczny wzór oddzielnych pętelek obejmujących po dwie nici (il. 57) lub może nie mieć pętelek. W drugim przypadku kapitałka jest ukryta pod obleczeniem jak wypukły zwięz. Niegdyś uważano, że ten rodzaj kapitałki stosowano we wszystkich kodeksach nie posiadających obciętych krawędzi. Integralna kapitałka nie uniemożliwia jednak przycięcia krawędzi, gdyż można ją ukryć w skosie grzbietu lub nieco odsunąć. Docinanie wykonywane było ręcznie, poprzez stopniowe ścinanie bloku od kapitałki w stronę krawędzi bocznej, co mogło skutkować powstaniem nawet 10 mm różnicy w wysokości bloku. Kapitałki te nie były zdobione dodatkowym obszyciem.
| + | |
| − | Typ II – Kapitałka bazowa (ang. primary wound endband)
| + | |
| − | Kapitałka określana jako „bazowa” jest spotykana głównie w oprawach gotyckich, ale także w niektórych kodeksach romańskich. W literaturze angielskojęzycznej podobnym terminem (ang. primary endband) określane są bazy kapitałek islamskich i bizantyńskich. Kapitałki te umieszczano na krawędzi grzbietu lub w skośnym ścięciu krawędzi grzbietowej i stanowiły zwykle bazę dla dekoracji kapitałek typu III i IV, czasem VII. Rdzeń stanowi zwykle pojedynczy rzemień lub sznurek, przy czym rzemienie przeważają w kodeksach do 2 poł. XV w. W zależności od grubości składki wykonywano jeden lub więcej niż jeden oplot na składkę ‒ większa ilość oplotów gwarantowała całkowite zasłonięcie rdzenia. Nić (zwykle taką samą jak nić szycia bloku) zadzierzgiwano o składki ‒ we wczesnym gotyku często o każdą (fot. 60), ale w czasach późniejszych z coraz większymi interwałami pomiędzy zadzierzgnięciami (fot. 61). Wokół rdzenia można było ją prowadzić na różne sposoby, np. w „ósemkę” (il. 62a), z supełkiem na grzbiecie (il. 62b), w prostą pętlę. Kapitałka „bazowa” szyta w „ósemkę” była najpowszechniejszym typem na północ od Alp, ale pojawiała się też we Włoszech.
| + | |
| − | Typ III – kapitałka bazowa z obszyciem zeszytowym materiałem obleczeniowym (ang. saddle-stitch endband over primary wound endband)
| + | |
| − | Kapitałka ta jest modyfikacją typów I i II, do jej wykonania wykorzystywano obleczenie grzbietu. Zamiast typowego podwinięcia i podklejenia obleczenia tworzono połączenie między obleczeniem a kapitałką przez obszycie ich razem ściegiem zeszytowym (ang. saddle-stitchang) (il. 63). Ścieg wykonywano zazwyczaj niebarwioną nicią przez wcześniej przygotowane otwory, a końcowy supeł wiązano pod skórą, której nadmiar obcinano. Najstarszy znany w literaturze przykład takiej kapitałki pochodzi z XIV-wiecznej oprawy saksońskiej, późniejsze w XV i XVI wieku.
| + | |
| − | Typ IV ‒ Kapitałka bazowa z ozdobnym obszyciem (ang. primary endband with secondary embroidery)
| + | |
| − | Kapitałka ta nawiązuje do tego samego typu (baza z obszyciem) kapitałek romańskich i bizantyńskich „alla greca”. Kapitałki te mogą posiadać jeden lub więcej rdzeni, tej samej grubości co bazowy lub cieńszymi. Do obszycia stosowano nici lniane lub jedwabne, w jednym, dwóch lub więcej kolorach, czasem nawet ośmiu, w oprawach luksusowych stosowano nic złotą. Zależnie od ilości rdzeni, nici i sposobu obszycia możliwe było uzyskanie niemal nieskończonej liczby wariantów tej kapitałki. Jeśli kapitałka została uszyta przed obleczeniem, obszycie nie było z nim połączone, natomiast jeśli po obleczeniu, skóra mogła być ścięta równo nad kapitałką „bazową” i były one czasem obszywane razem. Skóra mogła być także pozostawiona nieobcięta. Bazę obszywano we wcześniejszych kodeksach haftem krzyżowym (XII – XV w.), jednak trudno jest jednoznacznie stwierdzić od kiedy zaczął on być wykorzystywany. Innym rodzajem obszycia jest obszycie prostymi pętelkami (ang. straight loops) lub pętelkami z dekoracyjnym łańcuszkiem (ang. chains of link stitches), tego rodzaju obszycie zidentyfikowano na kodeksach nieco późniejszych (XIV w.), występowały one jednak nieco dłużej, bo aż do połowy XVI wieku. Typ IV kapitałki z takim obszyciem przez J.A. Szirmaia nazwany jest kapitałką „renesansową” (ang. renaissance endband). Tak jak kapitałka z haftem krzyżowym, kapitałka renesansowa może być niezależna od obleczenia lub z nim połączona. Większość kapitałek tego rodzaju było uszytych po obleczeniu, zwykle z trzema dodatkowymi rdzeniami w dwóch lub trzech kolorach. Przykłady pochodzą m. in. z Niderlandów, Niemiec, Włoch i Francji XIV i XV wieku.
| + | |
| − | Haft krzyżowy i renesansowy są najpowszechniejsze w typie IV, jednak poza nimi stosowany był jeszcze przynajmniej jeden rodzaj haftu. Można go opisać jako tkany (weavingang.), podobny do kapitałki islamskiej (il. 5) i bizantyjskiej haftowanej (il. 24). Ten rodzaj kapitałki zidentyfikowano (Szirmai) w kilku niemieckich niedatowanych kodeksach, prawdopodobnie z XV wieku oraz na jednym inkunabule z 1492 r.
| + | |
| − | W innym wariancie typu IV obszycie bazy zastępowano oszczędzającą pracy imitacją z kolorowej wstążki szerokości 5 ‒ 8 mm okręcanej wokół bazy pomiędzy zadzierzgnięciami (Il. 64). Ten rodzaj kapitałki zidentyfikowano w księgach z norymberskich warsztatów klasztornych z II p. XV w. (F. Bock i E. Kyriss), w niemieckich inkunabułach z końca XV w. (Szirmai). Jeszcze większym uproszczeniem tego wariantu było przykrycie bazy tasiemką wzdłuż i zamocowanie kilkoma szwami z zadzierzgnięciami za składki. Zidentyfikowano je na oprawach niderlandzkich z końca XV w. (Szirmai).
| + | |
| − | Do typu IV można zaliczyć także nieco późniejsze, bo z XVII w. kapitałki określane przez niektórych badaczy jako „królewskie”, których nazwa wzięła się stąd, że zidentyfikowano je głównie w kodeksach wykonanych dla królów francuskich. Kapitałki te są nieco podobne do greckich (il. 65), poznanych we Francji w średniowieczu za pośrednictwem rękopisów, które trafiły tam po zniszczeniu Konstantynopola przez Turków w 1453 roku, jednak konstrukcją bliższe są typowi IV w. (wg Szirmaia).
| + | |
| − | Typ V ‒ Kapitałka bazowa z oplotem rzemiennym (ang. primary wound endband with secondary braiding)
| + | |
| − | Kapitałka ta jest kapitałką typu II z oplotem ze skóry. Kapitałki te zwykle wykonywano po obleczeniu (Il. 66). Bazą był zazwyczaj rzemień, wokół niego wykonywano różnego rodzaju oplot (il. 66 a – d) paskiem skóry o szer. 2 – 5, które najczęściej były z różowej lub białej, wyprawianej glinowo skóry owczej, koziej, świńskiej lub garbowanej roślinnie skóry cielęcej. Czasem stosowano paski w dwóch kolorach. W niektórych przypadkach w jednej oprawie stosowane były także dwa rodzaje kapitałek: obszywana lub z tkaniny bliżej grzbietu bloku i z zaplotem ze skóry przy grzbiecie oprawy. Takie rozwiązania zidentyfikowano szczególnie w oprawach zdobionych techniką ledersznytu (il. 67). Kapitałki te popularne były od końca XIV w. do 1. poł. XVI w. w oprawach europejskich, a szczególnie francuskich, szwajcarskich (warsztat opactwa St. Gallen) i niemieckich.
| + | |
| − | Typ VI ‒ Kapitałka bazowa haftowana (ang. primary embroidered endband)
| + | |
| − | Wraz ze wzrostem ilości książek i koniecznością skracania czasu ich wykonywania, podejmowano próby uproszczenia i przyspieszenia prac introligatorskich – w tym tworzenia kapitałek. Jednym z rozwiązań pozwalających zaoszczędzić czas było zrezygnowanie z szycia konstrukcyjnego i obszycie bazy (rdzenia) wyłącznie dekoracyjnie‒ tak uzyskano kapitałkę typu VI (il. 68) . Typ ten jest swoistym pierwowzorem obecnie stosowanych doklejanych kapitałek szytych ręcznie. Najczęściej rdzeń obszywany był ściegiem renesansowym, w którym na krawędzi powstawał ozdobny łańcuszek (il. 69a). rdzeń stanowi rzemień lub rzadziej pojedynczy bądź podwójny pasek pergaminu (il. 70). Pierwotnie rdzenie mocowano w narożnikach okładzin, ale z czasem połączenie to zarzucono. Tak jak w kapitałce renesansowej, możliwe było zastosowanie więcej niż dwóch kolorów i dodatkowych rdzeni. By dodatkowo zabezpieczyć kapitałkę w niektórych przypadkach wprowadzano podkładkę z tkaniny lub pergaminu wsuniętej pod zadzierzgnięcia lub owijającej rdzeń (ang. transverse parchment lining) (il. 69 b,c). Kapitałki te rozwinęły się w XV w. w Niemczech i Niderlandach.
| + | |
| − | Typ VII ‒ Kapitałka uproszczona (short-cut endband)
| + | |
| − | Ten typ kapitałki jest rezultatem jeszcze większego skracania czasu pracy introligatora. Można wyróżnić wiele wariantów tej kapitałki: z rdzeniem i/lub z podkładką, bądź bez tych elementów. Kapitałką może być wyłącznie pasek ozdobnej, bądź nie tkaniny, przyklejony u dołu i góry grzbietu. W przypadku gdy tkanina nie była ozdobna wystający jej fragment mógł być dekorowany. Dekoracją mogły być np. skręcone, kolorowe nici, związane razem i przymocowane kilkoma szwami do krawędzi pergaminowego paska (il. 71). Kapitałki te były doklejane do grzbietów bloków, ich funkcja ograniczała się zatem jedynie do dekoracji. Różne warianty kapitałek uproszczonych doklejanych stosowano długo po zakończeniu okresu gotyku. Ogólnie składają się one z paska dekoracyjnej (il. 72), bądź nie tkaniny lub pergaminu, który w formie złożonej (pol. podkładka, ang. folded stuck-on endbands) lub niezłożonej doklejano do końców grzbietu bloku. Część wystającą nad blok dekorowano nicią, lub niekiedy farbą imitującą haft (il. 73). Podkładka najczęściej owijała rdzeń, który mógł być przedłużony w obie strony poza grzbiet i przewleczony lub doklejony do okładzin lub mógł być wraz z podkładką obcięty na równi z szerokością grzbietu (il. 74 a, b, c) . Przyklejanie do zewnętrznej strony okładzin częściej stosowano do około połowy XVIII wieku, później natomiast do wewnętrznej. Można także spotkać przypadki doklejanych kapitałek z rdzeniem i obszyciem, mocowanych dodatkowo przy bloku przez pojedyncze zadzierzgnięcia (ang. worked stuck-on endbands) (il. 68, 69). Kapitałki doklejane uznawane są za niemiecki wynalazek powstały w połowie XV wieku i używany głównie w tym kraju do połowy XVIII wieku. Doklejane kapitałki z wzorzystych tkanin (ang. woven stuck-on endbands) zaczęły stawać się popularne w Europie w pierwszej ćwierci XVIII wieku pod wpływami niemieckimi, a szczególna grupa z tkanin imitujących kapitałki szyte ręcznie pojawiła się w połowie XVIII wieku. Z tego czasu znane są też liczne przypadki doklejanych kapitałek papierowych na kodeksach z większości europejskich krajów poza Wielka Brytanią, gdzie rozwiązanie to pojawiło się na pocz. XIX w. Maszynowe kapitałki doklejane (ang. machine-made stuck-on endbands) pojawiły się około roku 1850 i są dziś najczęściej spotykane w książkach produkowanych masowo (il. 75).Lorem ipsum dolor sit amet [[rękopis]], consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est [[rękopis|laborum]].
| + | |
| | | | |
| − | ===Śródtytuł===
| + | Cechą charakterystyczną większości odmian jest pełnienie istotnej funkcji konstrukcyjnej. Kapitałki gotyckie wykonywano na różnym etapie tworzenia kodeksów, np. stanowiły integralny element szycia książki (ang. integral endbands), w takim przypadku były po prostu zwięzami końcowymi (il. 1, 2), innym rodzajem były kapitałki doszywane po dołączeniu do uszytego bloku okładzin. Ten ostatni typ nosi nazwę kapitałki złożonej (ang. compound enband). Kapitałki te składają się z kapitałki podstawowej (ang. primary wound endband/primary endband), tj. rdzenia obszytego najczęściej tą samą nicią, którą był szyty kodeks lub oplecionego rzemieniem i wykonanego na obszyciu podstawowym obszycia dekoracyjnego,najczęściej wykonywanego wieloma barwnymi nićmi (ang. secondary endband) (il. 3 a-c). Obszycie podstawowe rdzenia może być sporządzone bez zadzierzgnięć za plątnik lub z nimi, przy czym zadzierzgnięcia mogą być wykonane za każdą składkę lub za niektóre (fot. 4). Pojawiły się też w okresie gotyku kapitałki bardzo proste, doklejane, których zasadnicza konstrukcja stosowana jest do dzisiaj. Ze względu na te różnice wyodrębniono siedem głównych typów kapitałek stosowanych w kodeksach powstałych w okresie gotyku, występują one często w różnych wariantach i, co należy zaznaczyć, były wykorzystywane dużo później, nawet obecnie. |
| − | Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.
| + | |
| − | | + | ===Typy kapitałek "gotyckich"=== |
| − | ===Lista=== | + | * Kapitałka integralna (ang. integral endband) |
| − | | + | * Kapitałka podstawowa (ang. primary wound endband) |
| − | * Punkt 1 | + | * Kapitałka ze szwem zeszytowym (ang. saddle-stitch endband over primary wound endband) |
| − | * Punkt 2 | + | * Kapitałka podstawowa z obszyciem (ang. primary endband with secondary embroidery) |
| − | ** Punkt 2.1 | + | * Kapitałka podstawowa z oplotem (ang. primary endband with secondary braiding, plaited endband) |
| − | ** Punkt 2.2 | + | * Kapitałka szyta bezpośrednio (ang. primary embroidered endband) |
| − | * Punkt 2 | + | * Kapitałka przyklejana (ang. stuck-on endband") |
| | | | |
| | ==Zobacz też== | | ==Zobacz też== |
| Linia 48: |
Linia 22: |
| | | | |
| | <gallery> | | <gallery> |
| − | File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1 | + | File:Il. 57.jpg|il. 1. Schemat szycia kapitałki będącej końcowym zwięzem. (rys. Szirmai) |
| − | File:Bookbinders_3.jpg|Obrazek 2 | + | File:Il. 59.jpg|il. 2.Kapitałka szyta jako zwięz, rękopis z XIV/XV w. (fot. M. P.-G.) |
| | + | File:Il. got.2a.jpg|il. 3a. Nieobszyty rdzeń kapitałki gotyckiej, inkunabuł 1483 r., rekonstrukcja. (fot. W. Ługowska) |
| | + | File:Il. got.2b.jpg|il. 3b Obszycie podstawowe rdzenia kapitałki gotyckiej, inkunabuł 1483 r., rekonstrukcja. (fot. W. Ługowska) |
| | + | File:Il. got.2c.jpg|il. 3c Obszycie dekoracyjne wykonywane na podstawowym obszyciu rdzenia kapitałki, inkunabuł 1483 r., rekonstrukcja. (fot. W. Ługowska) |
| | + | File:Il. 61.jpg|il. 4. Inkunabuł, zachowane obszycie podstawowe rdzenia kapitałki. (fot. M. P.-G.) |
| | | | |
| | </gallery> | | </gallery> |
| | | | |
| | ==Przypisy== | | ==Przypisy== |
| | + | # Bibliothéque nationale de France (red.), 1989. |
| | + | # Cockerell D., Bookbinding and the care of books. A handbook for amateurs bookbinders & librarians, Nowy Jork 1902. |
| | + | # Cermanova T., Kapitalek, dulezity prvek knizni vazby a jeho funkce, praca licencjacka, Univerzita Pardubice, Pardubice 2008. |
| | + | # Dorębska Magdalena, Praca magisterska teoretyczno-badawcza: Kapitałka-historia, rodzaje, terminologia, (promotor: M. Pronobis-Gajdzis), UMk, Toruń 2018. |
| | + | # Greenfield J., Hille J., Headbands: How to Work Them, New Castle 1991. |
| | + | # Hille J., Merian S.L., The Armenian Endband: History and Technique (3-Article), „The New Bookbinder”, 2011, t. 31. |
| | + | # Jäckel K., Vom Stechen alter Handschriftenkapitale, „Allgemeiner Anzeiger für Buchbindereien“, 1961, nr 74. |
| | + | # Jäckel K., Alte Techniken des Buchbinderhandwerks in der modernen Schriftgutrestaurierung, 2: Das Kapital, „Bibliotheksforum Bayern“, 1975, t. 3. |
| | + | # Säuberlich L., Mittelalterliche Kapitalformen im sächsischen Raum an Hand des Bestandes der Universitätsbibliothek der Karl-Marx-Universität Leipzig (Fachschulabschlussarbeit), maszynopis, Berlin 1979. |
| | + | # Szirmai J.A., The Archeology of medieval bookbinding, Hants 1999, s. 203-215. |
| | | | |
| − | # Przypis 1
| |
| − | # Przypis 2
| |
| | | | |
| | ---- | | ---- |
| − | Autor: '''E.P.''' | + | Autor: '''M.P.B.''' |
(ang. endband in gothic bindings; fr. tranchefile gothique)
Określenie kapitałka „gotycka” jest raczej umowne ze względu na mnogość rozwiązań konstrukcyjnych i dekoracyjnych w kodeksach powstałych w tym okresie. Wiele odmian kapitałek występujących w gotyku znanych było w kodeksach wcześniejszych (islamskich, bizantyńskich, romańskich), a także późniejszych.
Cechą charakterystyczną większości odmian jest pełnienie istotnej funkcji konstrukcyjnej. Kapitałki gotyckie wykonywano na różnym etapie tworzenia kodeksów, np. stanowiły integralny element szycia książki (ang. integral endbands), w takim przypadku były po prostu zwięzami końcowymi (il. 1, 2), innym rodzajem były kapitałki doszywane po dołączeniu do uszytego bloku okładzin. Ten ostatni typ nosi nazwę kapitałki złożonej (ang. compound enband). Kapitałki te składają się z kapitałki podstawowej (ang. primary wound endband/primary endband), tj. rdzenia obszytego najczęściej tą samą nicią, którą był szyty kodeks lub oplecionego rzemieniem i wykonanego na obszyciu podstawowym obszycia dekoracyjnego,najczęściej wykonywanego wieloma barwnymi nićmi (ang. secondary endband) (il. 3 a-c). Obszycie podstawowe rdzenia może być sporządzone bez zadzierzgnięć za plątnik lub z nimi, przy czym zadzierzgnięcia mogą być wykonane za każdą składkę lub za niektóre (fot. 4). Pojawiły się też w okresie gotyku kapitałki bardzo proste, doklejane, których zasadnicza konstrukcja stosowana jest do dzisiaj. Ze względu na te różnice wyodrębniono siedem głównych typów kapitałek stosowanych w kodeksach powstałych w okresie gotyku, występują one często w różnych wariantach i, co należy zaznaczyć, były wykorzystywane dużo później, nawet obecnie.
