Merla: Różnice pomiędzy wersjami
(→Merla) |
|||
| (Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
(marla, gaza introligatorska, muślin) (ang. mull; niem. Gaze, Heftgaze, Rückengaze, Drahtgaze, fr. mousseline, singalette, tarlatane, gaze) | (marla, gaza introligatorska, muślin) (ang. mull; niem. Gaze, Heftgaze, Rückengaze, Drahtgaze, fr. mousseline, singalette, tarlatane, gaze) | ||
| − | + | Tkanina bawełniana o bardzo rzadkim splocie płóciennym, apreturowana substancją klejącą, usztywniona, o znacznej wytrzymałości mechanicznej; może być surowa lub bielona. Nazwa tkaniny pochodzi od nazwy francuskiego miasta Marly. | |
| − | + | W introligatorstwie merla jest używana do wzmacniania grzbietu, zarówno w oprawach zszywanych jak i bezszyciowych. Wytwarzana jest merla o różnej grubości wątku: jedno-, dwu- i trzynitkowa; cieńsza merla przeznaczona jest do mniejszych książek, grubsza - do tomów o dużej objętości i ciężarze. Produkowana jest także merla podklejona cienkim papierem, przeznaczona do oprawy typu perfect binding. Merla jest sprzedawana w rolkach o różnych szerokościach. | |
| − | + | Merla została opracowana na potrzeby mechanicznego szycia książek, zastąpiła płócienne paski stosowane do szycia książek drutem. Jej przewagą była przepuszczalność kleju, który może być nakładany na powierzchnię merli, a przechodząc przez jej oczka dociera do grzbietu. Merla jest stosowana do szycia na niciarkach, stanowi także szkielet oprawy bezszyciowej, klejowej. Naklejane na grzbiet użytki merli są nieco krótsze od długości grzbietu bloku oraz szersze od jego grubości; po bokach pozostają kilkucentymetrowe skrzydełka, które na podobieństwo scezury wzmacniają później połączenie bloku z okładką. | |
==Zobacz też== | ==Zobacz też== | ||
| Linia 21: | Linia 21: | ||
# Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, Ossolineum 1986, s. 99. | # Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, Ossolineum 1986, s. 99. | ||
| − | + | # Szczęsny Ryszard, Materiałoznawstwo introligatorskie, Warszawa 1983, s. 142-143. | |
---- | ---- | ||
Autor: '''E.P., M.P.B.''' | Autor: '''E.P., M.P.B.''' | ||
Aktualna wersja na dzień 20:49, 27 kwi 2022
Spis treści
Merla
(marla, gaza introligatorska, muślin) (ang. mull; niem. Gaze, Heftgaze, Rückengaze, Drahtgaze, fr. mousseline, singalette, tarlatane, gaze)
Tkanina bawełniana o bardzo rzadkim splocie płóciennym, apreturowana substancją klejącą, usztywniona, o znacznej wytrzymałości mechanicznej; może być surowa lub bielona. Nazwa tkaniny pochodzi od nazwy francuskiego miasta Marly.
W introligatorstwie merla jest używana do wzmacniania grzbietu, zarówno w oprawach zszywanych jak i bezszyciowych. Wytwarzana jest merla o różnej grubości wątku: jedno-, dwu- i trzynitkowa; cieńsza merla przeznaczona jest do mniejszych książek, grubsza - do tomów o dużej objętości i ciężarze. Produkowana jest także merla podklejona cienkim papierem, przeznaczona do oprawy typu perfect binding. Merla jest sprzedawana w rolkach o różnych szerokościach.
Merla została opracowana na potrzeby mechanicznego szycia książek, zastąpiła płócienne paski stosowane do szycia książek drutem. Jej przewagą była przepuszczalność kleju, który może być nakładany na powierzchnię merli, a przechodząc przez jej oczka dociera do grzbietu. Merla jest stosowana do szycia na niciarkach, stanowi także szkielet oprawy bezszyciowej, klejowej. Naklejane na grzbiet użytki merli są nieco krótsze od długości grzbietu bloku oraz szersze od jego grubości; po bokach pozostają kilkucentymetrowe skrzydełka, które na podobieństwo scezury wzmacniają później połączenie bloku z okładką.
Zobacz też
Grafika
Merla
Przypisy
- Współczesne polskie introligatorstwo i papiernictwo. Mały słownik encyklopedyczny, Ossolineum 1986, s. 99.
- Szczęsny Ryszard, Materiałoznawstwo introligatorskie, Warszawa 1983, s. 142-143.
Autor: E.P., M.P.B.
