Owoc granatu: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | + | Osadzony m.in. w kulturze mezopotamskiej i chrześcijańskiej (w której symbolizuje życie wieczne) motyw charakterystycznego owocu granatu (granatowca) właściwego. W introligatorskim zdobnictwie gotyckim XV-pocz. XVI w. najczęściej ukazywano stylizowany kwiat g. o wyodrębnionym dzbankowatym kielichu z płatkami i stożkowatymi tzw. pręcikami; oprócz tego popularny wówczas był motyw stylizowanego, „przekrojonego” o. g. ze schematycznie zaznaczonymi nasionami w środku. Oba główne elementy motywu dopełniają dokoła stylizowane, strzępiaste liście, a niekiedy też krótka łodyga u dołu. Ukazywano je jako otwarte (o kształcie wpisującym się w romb), lub zamknięte w rombie (rzadziej w pierścieniu, wieloboku, lub ramce o kroplowym kształcie), za pomocą tłoków o zróżnicowanej wielkości (od ok. 10 mm do ok. 60 mm wys.). Najczęściej zwielokrotnionymi motywami o. g. wypełniano pola tworzące owocu granatu wzór i rombowy wzór dekoracji zwierciadła. W zachodnioeuropejskiej tegumentologii za o. g. uważa się niekiedy motyw kwiatu z łodygą (prostą lub zagiętą), z której po bokach wyrastają liście (o prostej lub postrzępionej formie), a nawet mniejsze kwiaty, zaś w wierzchołku widnieje cebulasty koszyczek/makówka. W praktyce morfologia takich motywów wskazuje raczej na wizerunek maku (jako rośliny o dekoracyjnym wyglądzie a zarazem symbolice eschatologicznej). Jego formalnie proste wizerunki znajdują się na renesansowych oprawach włoskich (głównie bolońskich i rzymskich), zaś bogaciej opracowane – w obrębie złoconej dekoracji okładzin i kompartymentów grzbietu – na oprawach barokowych i rokokowych z XVII – 3 ćw. XVIII w. | |
| − | Osadzony m.in. w kulturze mezopotamskiej i chrześcijańskiej (w której symbolizuje życie wieczne) motyw charakterystycznego owocu granatu (granatowca) właściwego. W introligatorskim zdobnictwie gotyckim XV-pocz. XVI w. najczęściej ukazywano stylizowany kwiat g. o wyodrębnionym dzbankowatym kielichu z płatkami i stożkowatymi tzw. pręcikami; oprócz tego popularny wówczas był motyw stylizowanego, „przekrojonego” o. g. ze schematycznie zaznaczonymi nasionami w środku. Oba główne elementy motywu dopełniają dokoła stylizowane, strzępiaste liście, a niekiedy też krótka łodyga u dołu. Ukazywano je jako otwarte (o kształcie wpisującym się w romb), lub zamknięte w rombie (rzadziej w pierścieniu, wieloboku, lub ramce o kroplowym kształcie), za pomocą tłoków o zróżnicowanej wielkości (od ok. 10 mm do ok. 60 mm wys.). Najczęściej zwielokrotnionymi motywami o. g. wypełniano pola tworzące | + | ==Zobacz też== |
| + | |||
| + | [[Owocu granatu wzór ]] <br> | ||
| + | |||
| + | |||
| + | ==Grafika== | ||
| + | |||
| + | <gallery> | ||
| + | File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1 | ||
| + | |||
| + | </gallery> | ||
| + | |||
| + | ==Przypisy== | ||
| + | |||
| + | # | ||
| + | |||
---- | ---- | ||
Autor: '''A.W.''' | Autor: '''A.W.''' | ||
Wersja z 22:57, 15 lis 2020
Osadzony m.in. w kulturze mezopotamskiej i chrześcijańskiej (w której symbolizuje życie wieczne) motyw charakterystycznego owocu granatu (granatowca) właściwego. W introligatorskim zdobnictwie gotyckim XV-pocz. XVI w. najczęściej ukazywano stylizowany kwiat g. o wyodrębnionym dzbankowatym kielichu z płatkami i stożkowatymi tzw. pręcikami; oprócz tego popularny wówczas był motyw stylizowanego, „przekrojonego” o. g. ze schematycznie zaznaczonymi nasionami w środku. Oba główne elementy motywu dopełniają dokoła stylizowane, strzępiaste liście, a niekiedy też krótka łodyga u dołu. Ukazywano je jako otwarte (o kształcie wpisującym się w romb), lub zamknięte w rombie (rzadziej w pierścieniu, wieloboku, lub ramce o kroplowym kształcie), za pomocą tłoków o zróżnicowanej wielkości (od ok. 10 mm do ok. 60 mm wys.). Najczęściej zwielokrotnionymi motywami o. g. wypełniano pola tworzące owocu granatu wzór i rombowy wzór dekoracji zwierciadła. W zachodnioeuropejskiej tegumentologii za o. g. uważa się niekiedy motyw kwiatu z łodygą (prostą lub zagiętą), z której po bokach wyrastają liście (o prostej lub postrzępionej formie), a nawet mniejsze kwiaty, zaś w wierzchołku widnieje cebulasty koszyczek/makówka. W praktyce morfologia takich motywów wskazuje raczej na wizerunek maku (jako rośliny o dekoracyjnym wyglądzie a zarazem symbolice eschatologicznej). Jego formalnie proste wizerunki znajdują się na renesansowych oprawach włoskich (głównie bolońskich i rzymskich), zaś bogaciej opracowane – w obrębie złoconej dekoracji okładzin i kompartymentów grzbietu – na oprawach barokowych i rokokowych z XVII – 3 ćw. XVIII w.
Zobacz też
Grafika
Obrazek 1
Przypisy
Autor: A.W.
