Art déco oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
(→Grafika) |
(→Grafika) |
||
| Linia 10: | Linia 10: | ||
<gallery> | <gallery> | ||
| − | File: | + | File:Art deco, Legrain 2, wg Devauchelle.jpg|Obrazek 1 |
| − | File: | + | File:Art deco, Legrain, wg Devauchelle.jpg|Obrazek 2 |
| + | File:Art deco, Legrain, wg Wittock 2008.jpg|Obrazek 3 | ||
File:Art deco, Adler, wg Wittock 2008.jpg|Obrazek 4 | File:Art deco, Adler, wg Wittock 2008.jpg|Obrazek 4 | ||
| + | File:Art deco, Lenart, wg Witkiewicz 1934.jpg|Obrazek 5 | ||
| + | File:Art deco, Lenart, wg Witkiewicza 1934.jpg|Obrazek 6 | ||
</gallery> | </gallery> | ||
Wersja z 18:37, 14 lis 2020
Spis treści
Art déco oprawy
dzieła introligatorstwa euro-amerykańskiego wpisujące się w styl dekoracyjny, który rozwijał się od przełomu XIX-XX w., lecz szczytową popularność zyskał między latami 20. XX w. (zwłaszcza po Międzynarodowej Wystawie Sztuk Dekoracyjnych w Paryżu w 1925 r.) a schyłkiem lat 30. XX w. Jego reprezentanci odwoływali się do angielskiego ruchu Arts and Crafts, postulującego odrodzenie tradycyjnego rzemiosła i syntezę sztuk oraz zespolenie sztuki z przemysłem. Czerpiąc inspiracje z różnorakich źródeł, jak sztuka antyczna, ludowa, egzotyczna, a ponadto nurty awangardowe (kubizm, fowizm, konstruktywizm), a. d. wytworzył zasób charakterystycznych środków wyrazu. Wśród nich wybija się tendencja do syntezy formy, geometryzacja, płaszczyznowość i linearyzm, posługiwanie się kontrastami żywych barw, multiplikacja motywów ornamentalnych, jak również upodobanie do kosztownych, ekskluzywnych materiałów, często o egzotycznym pochodzeniu. Styl a. d. zakorzenił się zwłaszcza w rzemiośle artystycznym i wnętrzarstwie, choć nie brakło wybitnych realizacje w malarstwie czy architekturze. Początki, ale i najwybitniejsze kreacje a. d. w dekoracji opraw, łączy się z francuskim introligatorem-amatorem, Pierrem Legrain (†1929). Między 1917 a 1929 r. zrealizował on ok. 1300 projektów opraw o awangardowej formie, które szybko zyskały uznanie wytrawnych, zachodnich kolekcjonerów-bibliofilów. Cechują się one współistnieniem luksusowych gatunków skór i innych materiałów (np. macica perłowa, kość słoniowa, metale) ze zgeometryzowanymi i linearnymi dekoracjami, w których eksponowaną rolę odgrywają napisy. Awangardowe koncepcje Legraina rozwijali wybitni twórcy francuscy (m.in. wszechstronna projektantka Rose Adler, Paul Bonet), oraz w innych krajach europejskich. Na odmienny niż na zachodzie Europy kierunek rozwoju stylu a. d. w oprawach polskich wpłynął międzynarodowy sukces rodzimych tkanin z dekoracjami ornamentalnymi (kilimy). Stosowano na nich wzory geometryczne o rytmicznych układach kwadratów, prostokątów czy zygzaków z silnie uproszczonymi motywami zwierząt i ludzi. Podobne układy, oparte m.in. na szachownicowych zestawieniach motywów geometrycznych i floralnych, multiplikacji drobnych elementów oraz przecinających się diagonalach, wyróżniają oprawy Bonawentury Lenarta. Silny pierwiastek a. d. ujawnia się też w projektach okładek wydawniczych m.in. Wojciecha Jastrzębowskiego, Bolesława Zjawińskiego, Feliksa Cichomskiego i Franciszka Joachima Radziszewskiego (np. Polska, jej dzieje i kultura, t. 1-3, Warszawa 1927-1930; W. Łozińskiego Życie polskie w dawnych wiekach, Warszawa 1934). W szeregu dzieł introligatorskich wybija się stylizowany, nierzadko zmultiplikowany, motyw godła narodowego, co odzwierciadlało ówczesne poszukiwania „stylu narodowego”. Językiem formalnym a. d. posługiwano się też w projektach graficznych druków (niekiedy ściśle powiązanych z dekoracja ich okładek) oraz artystycznych wyklejkach książkowych (B. Lenart).
Zobacz też
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Obrazek 3
Obrazek 4
Obrazek 5
Obrazek 6
Przypisy
- Witkiewicz 1932.
- Devauchelle 1995, s. 291-297, il. nienum.
- Łysiak 2004, t. 1, s. 244, 247-250, il. nienum.
- Peyré 2004.
- Wittock 2008, s. 132-177, il. nienum.
- Duncan 2012, s. 137-14-147, 164-169
- Kania 2019, s. 42-51, il. nienum.
Autor: A.W.
