Reliefowe oprawy: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "patent") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | patent | + | ==Oprawy reliefowe== |
| + | Jednym z nowatorskich nurtów w introligatorstwie XIX wiecznym był przestrzenność, rzeźbiarskość opraw. Obok dekoracji jednostkowych, wykonywanych techniką snycerstwa w drzewie, poszukiwano rozwiązań do zastosowania seryjnego, maszynowego. | ||
| + | Na uzyskanie trójwymiarowych, przestrzennych efektów okładki pozwalała technika reliefu (relievo) zwana też „rzeźbieniem w tekturze”. Technika opracowana w latach 1846-1850 przez Fredericka Leake’a pierwotnie służyła do wykonywania skórzanych paneli przeznaczonych do dekoracji ścian (patent uzyskany w 1842 roku). Pierwsze oprawy w stylu nawiązującym do średniowiecznych opraw monastycznych, zrealizowane do bogato ilustrowanych edycji Owena Jonsa zaprezentowane na Wielkiej Wystawie Londyńskiej w 1851 roku zostały nagrodzone medalem, a technika zyskała sobie wielką popularność. Oprawy reliefowe wykonywano jako oprawy wydawnicze aż do pierwszych lat po I wojnie światowej, a dorywczo także i później. | ||
| + | |||
| + | ===Technika wykonania=== | ||
| + | Polegała ona na wypukłym wytłaczaniu przy użyciu matrycy i patrycy skóry naklejonej na cienką tekturkę. Wykorzystując metodę do wykonywania okładek książkowych spodnie zagłębienie wypełniano masą gipsową lub woskową zmieszaną z trocinami, kredą itp. i podklejano drugą warstwą tektury. Dla wysokich i wypukłych elementów dekoracji wykonywano wcześniej odrębne odciski z tejże masy, wklejano je pomiędzy tekturę i skórę i całość ponownie wytłaczano. | ||
| + | ===Polskie oprawy reliefowe=== | ||
| + | |||
| + | ===Lista=== | ||
| + | |||
| + | * Punkt 1 | ||
| + | * Punkt 2 | ||
| + | ** Punkt 2.1 | ||
| + | ** Punkt 2.2 | ||
| + | * Punkt 2 | ||
| + | |||
| + | ==Grafika== | ||
| + | |||
| + | <gallery> | ||
| + | File:Bookbinders_2.jpg|Obrazek 1 | ||
| + | File:Bookbinders_3.jpg|Obrazek 2 | ||
| + | File:Bookbinders 4.JPG|Obrazek 3 | ||
| + | File:Thing.jpg|Obrazek 4 | ||
| + | </gallery> | ||
| + | |||
| + | ==Przypisy== | ||
| + | |||
| + | # Papier-mâché & „Relievo” Bindings, [w:] The Library Incubator as Project, http://www.libraryasincubatorproject.org/?p=9177 | ||
| + | # Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1966, s.132. | ||
| + | |||
| + | ---- | ||
| + | Autor: '''E.P.''' | ||
Wersja z 10:36, 13 mar 2018
Spis treści
Oprawy reliefowe
Jednym z nowatorskich nurtów w introligatorstwie XIX wiecznym był przestrzenność, rzeźbiarskość opraw. Obok dekoracji jednostkowych, wykonywanych techniką snycerstwa w drzewie, poszukiwano rozwiązań do zastosowania seryjnego, maszynowego. Na uzyskanie trójwymiarowych, przestrzennych efektów okładki pozwalała technika reliefu (relievo) zwana też „rzeźbieniem w tekturze”. Technika opracowana w latach 1846-1850 przez Fredericka Leake’a pierwotnie służyła do wykonywania skórzanych paneli przeznaczonych do dekoracji ścian (patent uzyskany w 1842 roku). Pierwsze oprawy w stylu nawiązującym do średniowiecznych opraw monastycznych, zrealizowane do bogato ilustrowanych edycji Owena Jonsa zaprezentowane na Wielkiej Wystawie Londyńskiej w 1851 roku zostały nagrodzone medalem, a technika zyskała sobie wielką popularność. Oprawy reliefowe wykonywano jako oprawy wydawnicze aż do pierwszych lat po I wojnie światowej, a dorywczo także i później.
Technika wykonania
Polegała ona na wypukłym wytłaczaniu przy użyciu matrycy i patrycy skóry naklejonej na cienką tekturkę. Wykorzystując metodę do wykonywania okładek książkowych spodnie zagłębienie wypełniano masą gipsową lub woskową zmieszaną z trocinami, kredą itp. i podklejano drugą warstwą tektury. Dla wysokich i wypukłych elementów dekoracji wykonywano wcześniej odrębne odciski z tejże masy, wklejano je pomiędzy tekturę i skórę i całość ponownie wytłaczano.
Polskie oprawy reliefowe
Lista
- Punkt 1
- Punkt 2
- Punkt 2.1
- Punkt 2.2
- Punkt 2
Grafika
Obrazek 1
Obrazek 2
Obrazek 3
Obrazek 4
Przypisy
- Papier-mâché & „Relievo” Bindings, [w:] The Library Incubator as Project, http://www.libraryasincubatorproject.org/?p=9177
- Z. Zjawiński, Introligatorstwo, Warszawa 1966, s.132.
Autor: E.P.
